Μέχρι και πριν από 2 χρόνια, ο περισσότερος κόσμος στην Ελλάδα επαινούσε την Ιρλανδία, που είχε καταφέρει από μια φτωχή αγροτική χώρα, που εξήγαγε μετανάστες στις Η.Π.Α. και την Αγγλία, να μετατραπεί σε πόλο έλξης διεθνών εταιρειών, χάρη σε μια σειρά ευνοϊκών οικονομικών μέτρων, που προέβλεπε γι' αυτές. Η συγκεκριμένα χώρα αποτελούσε, τότε, παράδειγμα προς μίμηση για τους ημεδαπούς τιμητές της εν Ελλάδα καταστάσεως.
Εδώ και μερικές ημέρες η Ιρλανδία βρίσκεται στην ίδια οικονομική κατάσταση με μας, ίσως σε λίγο καλύτερη αλλά πάντα με το Δ.Ν.Τ. στα πόδια της. Το "ιρλανδικό θαύμα" μοιάζει και έχει θαμπώσει και φαίνεται δύσκολο να μπορέσει να ξαναλάμψει. Πολλοί ήδη στοιχηματίζουν, ποια χώρα θα είναι το επόμενο θύμα του οικονομικού παιχνιδιού της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Προκαλεί, όμως, ιδιαίτερη εντύπωση ο τρόπος, με τον οποίο ελαφρά τη καρδία έσπευσαν πολλοί συμπολίτες μας να επαινέσουν ένα μοντέλο, το οποίο, όπως αποδείχθηκε, στηριζόταν σε πήλινα πόδια. Και αν, τέλος πάντων, ο πολύς κόσμος αγνοεί βασικές αρχές της οικονομικής θεωρίας - που επέβαλλαν να μη σπεύδει αυτός ο κόσμος να διατυπώσει άποψη για την οικονομική ανάπτυξη της Ιρλανδίας αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία - απορίας άξιον είναι, γιατί πρόσωπα με γνώσεις περί τα οικονομικά επαινούσαν την Ιρλανδία, που πέτυχε να έχει ένα γοργότατο ρυθμό ανάπτυξης με ελάχιστη, μέχρι πριν 3 χρόνια, ανεργία, παραβλέποντας κάποιες βασικές αδυναμίες του οικονομικού της συστήματος. Τα όποια επικριτικά άρθρα για την πραγματικότητα περί το "ιρλανδικό θαύμα" περνούσαν στα ψιλά των εφημερίδων και οι όποιοι σκεπτικιστές απλά αγνοούνταν.
Φοβάμαι, ότι στην Ελλάδα απουσιάζει η ψύχραιμη ματιά σε ένα φαινόμενο, είτε λαμβάνει χώρα σε μας είτε στο εξωτερικό. Πάντοτε αρκούμαστε στο φαινόμενο και ποτέ δεν εστιάζουμε στα αίτια, που οδήγησαν στο φαινόμενο αυτό και, κατά συνέπεια, στην πιθανότητα διάρκειας του φαινομένου αυτού, ίσως επειδή σαν λαός αρκούμαστε να δείχνουμε μια εικόνα προς τα έξω και ποτέ δεν δημιουργούμε τις απαραίτητες υποδομές, ώστε να μακροημερεύσει η εικόνα αυτή. Και, δυστυχώς, αυτή η διαπίστωση δεν αφορά μόνο τους αδαείς περί τα οικονομικά, που είναι και η συντριπτική πλειονότητα των Ελλήνων, αλλά και πολλούς από τους γνώστες της οικονομικής επιστήμης, οι οποίοι στα πλαίσια του λαϊκισμού έπαιρναν παραμάζωμα τα Μ.Μ.Ε., για να διαφημίσουν το "ιρλανδικό θαύμα", συγκρίνοντάς το με την εν Ελλάδι οικονομική κατάσταση και αποσιωπώντας πράγματα, που καθιστούσαν το εν λόγω "θαύμα" αμφιβόλου σταθερότητας.
Δεν είναι σκοπός μου να προβάλλω την υπαγωγή της Ιρλανδίας στον ίδιο οικονομικό μηχανισμό ,στον οποίο έχει μπει η χώρα μας εδώ και λίγους μήνες, ώστε να καταδείξω, ότι κάποια πράγματα συμβαίνουν και αλλού. Περισσότερο με απασχολεί η ελαφρά τη καρδία κριτική, που κυριαρχεί στην Ελλάδα αναφορικά με πολλά και δη με σοβαρά θέματα, κατάσταση η οποία αφορά το σύνολο, σχεδόν, των κατοίκων της χώρας μας. Διότι προδίδει μια εικόνα ενός λαού, ο οποίος πρώτα μιλάει και μετά σκέφτεται. Αν υποθέσουμε, ότι σκέφτεται, με όποιες συνέπειες μπορεί αυτό να έχει για την πορεία της Ελλάδος.
Εδώ και μερικές ημέρες η Ιρλανδία βρίσκεται στην ίδια οικονομική κατάσταση με μας, ίσως σε λίγο καλύτερη αλλά πάντα με το Δ.Ν.Τ. στα πόδια της. Το "ιρλανδικό θαύμα" μοιάζει και έχει θαμπώσει και φαίνεται δύσκολο να μπορέσει να ξαναλάμψει. Πολλοί ήδη στοιχηματίζουν, ποια χώρα θα είναι το επόμενο θύμα του οικονομικού παιχνιδιού της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Προκαλεί, όμως, ιδιαίτερη εντύπωση ο τρόπος, με τον οποίο ελαφρά τη καρδία έσπευσαν πολλοί συμπολίτες μας να επαινέσουν ένα μοντέλο, το οποίο, όπως αποδείχθηκε, στηριζόταν σε πήλινα πόδια. Και αν, τέλος πάντων, ο πολύς κόσμος αγνοεί βασικές αρχές της οικονομικής θεωρίας - που επέβαλλαν να μη σπεύδει αυτός ο κόσμος να διατυπώσει άποψη για την οικονομική ανάπτυξη της Ιρλανδίας αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία - απορίας άξιον είναι, γιατί πρόσωπα με γνώσεις περί τα οικονομικά επαινούσαν την Ιρλανδία, που πέτυχε να έχει ένα γοργότατο ρυθμό ανάπτυξης με ελάχιστη, μέχρι πριν 3 χρόνια, ανεργία, παραβλέποντας κάποιες βασικές αδυναμίες του οικονομικού της συστήματος. Τα όποια επικριτικά άρθρα για την πραγματικότητα περί το "ιρλανδικό θαύμα" περνούσαν στα ψιλά των εφημερίδων και οι όποιοι σκεπτικιστές απλά αγνοούνταν.
Φοβάμαι, ότι στην Ελλάδα απουσιάζει η ψύχραιμη ματιά σε ένα φαινόμενο, είτε λαμβάνει χώρα σε μας είτε στο εξωτερικό. Πάντοτε αρκούμαστε στο φαινόμενο και ποτέ δεν εστιάζουμε στα αίτια, που οδήγησαν στο φαινόμενο αυτό και, κατά συνέπεια, στην πιθανότητα διάρκειας του φαινομένου αυτού, ίσως επειδή σαν λαός αρκούμαστε να δείχνουμε μια εικόνα προς τα έξω και ποτέ δεν δημιουργούμε τις απαραίτητες υποδομές, ώστε να μακροημερεύσει η εικόνα αυτή. Και, δυστυχώς, αυτή η διαπίστωση δεν αφορά μόνο τους αδαείς περί τα οικονομικά, που είναι και η συντριπτική πλειονότητα των Ελλήνων, αλλά και πολλούς από τους γνώστες της οικονομικής επιστήμης, οι οποίοι στα πλαίσια του λαϊκισμού έπαιρναν παραμάζωμα τα Μ.Μ.Ε., για να διαφημίσουν το "ιρλανδικό θαύμα", συγκρίνοντάς το με την εν Ελλάδι οικονομική κατάσταση και αποσιωπώντας πράγματα, που καθιστούσαν το εν λόγω "θαύμα" αμφιβόλου σταθερότητας.
Δεν είναι σκοπός μου να προβάλλω την υπαγωγή της Ιρλανδίας στον ίδιο οικονομικό μηχανισμό ,στον οποίο έχει μπει η χώρα μας εδώ και λίγους μήνες, ώστε να καταδείξω, ότι κάποια πράγματα συμβαίνουν και αλλού. Περισσότερο με απασχολεί η ελαφρά τη καρδία κριτική, που κυριαρχεί στην Ελλάδα αναφορικά με πολλά και δη με σοβαρά θέματα, κατάσταση η οποία αφορά το σύνολο, σχεδόν, των κατοίκων της χώρας μας. Διότι προδίδει μια εικόνα ενός λαού, ο οποίος πρώτα μιλάει και μετά σκέφτεται. Αν υποθέσουμε, ότι σκέφτεται, με όποιες συνέπειες μπορεί αυτό να έχει για την πορεία της Ελλάδος.
4 σχόλια:
Αγαπητέ Περιούσιε,
στην Ιρλανδία ακολουθήθηκε επί δεκαετίες μια στρατηγική: χαμηλή φορολογία επιχειρήσεων/προσέλκυσή τους - Επένδυση στις νέες τεχνολογίες/εκπαίδευση - επένδυση στα ακίνητα.
Από τα τρια αυτά σκέλη απέτυχε το τρίτο. Παρ΄ολα αυτά το κατά κεφαλήν ΑΕΠ στην Ιρλανδία παραμένει υψηλότερο του αντίστοιχο γερμανικού.
Η διαφορά με τα ελληνικά δεδομένα παραμένει τεράστια. Και μόνο το ότι ακολουθήθηκε με συνέπεια μια στρατηγική (έστω κι αν αυτή απέτυχε εν μέρει), συνιστά τεράστια διαφορά σε σχέση με την Ελλάδα.
@ Ούννε Βελανιδοφάγε
Πράγματι, η οικονομική κρίση στην Ιρλανδία οφείλεται κατά πρώτο λόγο στη φούσκα της κτηματομεσιτικής αγοράς. Όλες, όμως, οι υπόλοιπες επενδύσεις οφείλονταν, κυρίως, στους ξένους επενδυτές, οι οποίοι, διαρκούσης της οικονομικής κρίσης, το σκέφτονται σοβαρά, αν θα συνεχίσουν να επενδύουν στην Ιρλανδία. Ταυτόχρονα, τα 2 τελευταία χρόνια ο αριθμός των ανέργων στην Ιρλανδία αυξάνεται και πάλι με ανησυχητικούς ρυθμούς, πράγμα που προδίδει σημαντικό πρόβλημα απορρόφησης εργατικού δυναμικού από τις υφιστάμενες εκεί επιχειρήσεις.
Θα συμφωνήσω, ότι η Ιρλανδία εξακολουθεί να δίνει μεγάλη βάση στο εκπαιδευτικό της σύστημα και τη χαμηλή φορολόγηση των επιχειρήσεων, στοιχεία που προδίδουν, ότι μπορεί να ξεπεράσει την κρίση. Ωστόσο, αυτό που φαινεται είναι, ότι θα δυσκολευτεί, δεδομένου ότι είναι μια χώρα προσέλευσης ξένου κεφαλαίου και όχι παραγωγής και εξαγωγής αρκετών προϊόντων, ώστε να αντιμετωπιστεί καλύτερα η οικονομική κρίση σε αυτή.
Δεν αντιλέγω, ότι, ακόμα και έτσι, η Ιρλανδία ευρίσκεται σε καλύτερη κατάσταση από την Ελλάδα. Εστίασα, όμως, στο υπό σχολιασμό άρθρο μου στο γεγονός, ότι υπήρχαν αρκετά τρωτά σημεία στο οικονομικό πρόγραμμα της χώρας αυτής, τα οποία ακόμα και γνώστες της οικονομικής θεωρίας στην ημεδαπή επέμεναν να αγνοούν, προκειμένου να καυτηριάσουν την εν Ελλάδι οικονομική κατάσταση (η οποία είναι, πράγματι, θλιβερή αλλά αυτό δεν αμφισβητείται).
Συμφωνούμε σε πολλά.
Παρεμπιπτόντως, συχαρητήρια για την τελευταία, εξαιρετικά εύστοχη ανάρτησή σου.
@ Ούννε Βελανιδοφάγε
Σ' ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια!
Δημοσίευση σχολίου