Οι διανοούμενοι, που μας αξίζουν

Στην αρχή ήταν ορισμένοι πανεπιστημιακοί, κάποιοι εξ αυτών συνταξιούχοι, που ξεσπάθωσαν εναντίον του Μνημονίου, χαρακτηρίζοντάς το ως αντισυνταγματικό και αξιώνοντας από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, κ. Παπούλια, να παραιτηθεί, επειδή δεν εμπόδισε την ψήφισή του βάσει των προβλεπομένων από το Σύνταγμα αρμοδιοτήτων του. Τα ίδια πρόσωπα δεν δίστασαν να συμπράξουν με τη «ΣΠΙΘΑ» και τους ακροδεξιούς υπερπατριώτες, που συγκεντρώθηκαν σε αυτή, και να πλειοδοτήσουν σε κινδυνολογίες, τύπου «θα μας βγάλουν στο σφυρί και την Ακρόπολη».
Κάποια άλλα πρόσωπα με ιδιαίτερη επιστημονική κατάρτιση δήλωσαν αργότερα, ότι η επιστροφή στη δραχμή και η κήρυξη του χρέους μας ως επαχθούς, ώστε να αρνηθούμε να το πληρώσουμε, είναι η καλύτερη λύση για την Ελλάδα. Επικαλέστηκαν, μάλιστα, ιστορικά προηγούμενα, προκειμένου να ισχυροποιήσουν την άποψή τους.
Αργότερα, εμφανίστηκαν διάφοροι διανοούμενοι, οι οποίοι αυτοπροσδιορίστηκαν ως αγανακτισμένοι και, στη συνέχεια, δεν δίστασαν να δικαιολογήσουν πιθανά έκτροπα, ευχόμενοι ακόμα και καταστροφές, τις οποίες θεωρούν ως απαραίτητη προϋπόθεση, ώστε να αλλάξει κάτι σε αυτή τη χώρα. Τα ίδια πρόσωπα έκριναν, επίσης, ότι ο διάλογος και η οποιαδήποτε ειρηνική προσπάθεια επίλυσης των προβλημάτων αυτής της χώρας είναι αδύνατη χωρίς την προσφυγή στη βία.
Ο λόγος ενός διανοούμενου είναι αναντίρρητα χρήσιμος σε μια κοινωνία, η οποία έχει ανάγκη από μια ισχυρή διανόηση. Κακά τα ψέμματα, ο σκεπτόμενος άνθρωπος είναι εκείνος, που καλείται να ξεκολλήσει το κάρο από τις λάσπες της στασιμότητας και να προτρέψει τον λαό να προχωρήσει προς συγκεκριμένη κατεύθυνση. Βέβαια, στην Ελλάδα του ξερολισμού οι διανοούμενοι αγνοούνταν ανέκαθεν και οι όποιες εξαιρέσεις απλά επιβεβαίωσαν, ότι ένας χαμηλού μορφωτικού επιπέδου λαός δεν μπορεί πάντοτε να εκτιμήσει τον ορθό λόγο. Αλλά αυτό δεν μείωσε τη χρησιμότητά τους.
Ωστόσο, ο λόγος ενός διανοουμένου πρέπει να διέπεται από τη λογική και να βασίζεται σε επιχειρήματα, που αυτός έχει διαμορφώσει από τη μελέτη του σε συγκεκριμένο γνωστικό αντικείμενο. Πολύ φοβάμαι, όμως, ότι οι παραπάνω διανοούμενοι απέφυγαν να μελετήσουν προσεκτικά τα θέματά τους, πράγμα που αποδεικνύεται όχι μόνο από τον ισχυρό αντίλογο, που αναπτύχθηκε από εξίσου καταρτισμένα πρόσωπα (οι κ.κ. Μανιτάκης και Τσακυράκης αντέκρουσαν με πειστικά επιχειρήματα τις ενστάσεις των κ.κ. Κασιμάτη και Μπέη για το Μνημόνιο), αλλά και από την ανευθυνότητα, με την οποία επιχειρηματολόγησαν (δεν θυμάμαι, ποιος ήταν εκείνος ο οικονομολόγος, που δήλωσε, ότι δεν τρέχει και τίποτα, αν πτωχεύσει η Ελλάδα, αφού έχει ξαναπτωχεύσει στο παρελθόν). Δεκάδες, ίσως και εκατοντάδες, φωνές, όχι απαραίτητα προερχόμενες από το κατεστημένο, προέβαλαν αντίθετα επιχειρήματα από τους ανωτέρω διαμορφωτές της κοινής γνώμης και παρέθεσαν ουκ ολίγα στοιχεία, από τα οποία προέκυψε, ότι οι κινδυνολογίες και καταστροφολάγνες φωνές έσφαλαν.
Στα πλαίσια της Δημοκρατίας επιβάλλεται να ακούγονται όλες οι φωνές, ακόμα και οι πιο ακραίες. Ωστόσο, προκαλεί θυμηδία η εμμονή ορισμένων ανθρώπων, οι οποίοι έχουν κρίση και μυαλό, να διατυπώνουν επιπόλαιες απόψεις, μόνο και μόνο για να δείξουν την αγανάκτησή τους με την κρατούσα κατάσταση ή τη συμμόρφωσή τους προς συγκεκριμένη ιδεολογική κατεύθυνση. Δεν είναι κακή η υιοθέτηση συγκεκριμένης ιδεολογίας. Όμως, η προσκόλληση σε αυτή οδηγεί σε αβάσιμες πληροφορίες και θεωρίες, οι οποίες όχι μόνο αποπροσανατολίζουν τον κόσμο αλλά, επιπλέον, τον φανατίζουν, σε βαθμό ώστε να κυριαρχεί μια επικίνδυνη κατάσταση διαμορφωμένη από την έντονη παραπληροφόρηση, στην οποία περισσεύει η βία και απουσιάζει παντελώς ο σκεπτικισμός. Διαβάζω ανθρώπους, τους οποίους θεωρώ σοβαρούς, να κραυγάζουν, που η κυβέρνηση επέτρεψε στους δανειστές μας να κατάσχουν, αν απαιτηθεί, την πολιτιστική μας κληρονομία ή ότι χάσαμε την ευκαιρία να δανειστούμε με μηδενικό επιτόκιο από τη Ρωσία ή την Κίνα και συμπεραίνω, ότι αυτό δεν είναι έργο μόνο της δικής μας αμάθειας αλλά και των επιτηδείων, που εκμεταλλεύονται, ως εάν να ήταν οι χειρότεροι δημαγωγοί, την ιδιότητά τους και τη δίψα του κόσμου να ακούσει θεωρίες συνωμοσίας και μαντζούνια για πάσα νόσο. Και αυτό είναι το χειρότερο σύμπτωμα της παρατεταμένης και γενικευμένης κρίσης της ελληνικής κοινωνίας, να κυριαρχεί, δηλαδή, μια αρλουμπολογία, όπου ο καθένας επικαλούμενος την επιστημονική του αυθεντία ή την ευρεία μόρφωσή του διασπείρει τις ιστορίες του και προσελκύει τους απελπισμένους, που αρνούνται ή αδυνατούν να κρίνουν σωστά, με αποτέλεσμα την ένταση της κρίσης αυτής.
Η παραπάνω ιστορία ίσως αποδεικνύει την πικρή αλήθεια, ότι τελικά στην Ελλάδα επικρατούν εκείνοι οι διανοούμενοι, που μας αξίζουν, αμετροεπείς, επιπόλαιοι, ανεύθυνοι, κινδυνολόγοι και έτοιμοι να πουλήσουν στους ανόητους ιθαγενείς τις χάντρες και τα καθρεφτάκια τους σαν αμύθητο θησαυρό ή έστω ως μαγικό φάρμακο, που θα δώσει λύση στα προβλήματά τους. Οι υπόλοιποι απλά μένουν στο σκοτάδι ή λοιδορούνται από τους φίλους των εύκολων λύσεων, οι οποίοι προτιμούν την αγανάκτηση από τον προβληματισμό.

Υ.Γ. Αυτό τον καιρό πληροφορούμαι, ότι το νέο βιβλίο του κ. Βασιλείου Μαρκεζίνη πουλάει σαν τρελλό. Το βιβλίο βρίθει κινδυνολογίας και υπερπατριωτικών υπερβολών (διαβάστε την πρόσφατη κριτική-κεραυνό του κ. Βασιλάκη στην ARB και θα καταλάβετε) αλλά αυτό ουδόλως πτοεί τους αναγνώστες του, οι οποίοι απλά επιβεβαιώνουν τα παραπάνω.

Υ.Γ2. Ματαιώθηκε η παρουσίαση ενός βιβλίου στον Πειραιά υπό την απειλή βανδαλισμών από τους αγανακτισμένους. Κανένας από τους παραπάνω διανοουμένους δεν έκρινε σκόπιμο να αντιδράσει.