Η υπόθεση Στρος-Καν έχει πολύ ψωμί, ακόμα. Αρχικά, όλα έδειχναν, ότι το εν λόγω πρόσωπο είχε αποπειραθεί να βιάσει μια καμαριέρα αφρικανικής καταγωγής. Μετά αποδείχθηκε, ότι η εν λόγω καμαριέρα δεν ήταν τόσο αθώα όσο έδειχνε. Και ο κ. Στρος-Καν αφέθηκε ελεύθερος με τον όρο να μην εγκαταλείψει τις Η.Π.Α., μέχρι να δικαστεί. Πάντως τα προγνωστικά, σύμφωνα με τα οποία θα καταδικαζόταν, έχουν ανατραπεί. Εκτός αν το αμερικανικό δικαστήριο τον καταδικάσει.

Η ιστορία αυτή θα μπορούσε να είναι άκρως διδακτική. Ένα ζάπλουτο πρωτοκλασάτο στέλεχος ενός διεθνούς οικονομικού οργανισμού με παρελθόν σεξουαλικών επιθέσεων κατηγορείται, ότι αποπειράθηκε να βιάσει μια καμαριέρα, που εργαζόταν στο ξενοδοχείο, όπου διέμενε. Η καμαριέρα αυτή αποδείχθηκε, ότι είχε σκοπό να τον παγιδεύσει. Όμορφος κόσμος αγγελικά πλασμένος, που λέει και ο λαός, όταν αποφασίζει να χρησιμοποιήσει το νου του.

Δεν υπάρχει αντίρρηση, ότι υπάρχουν πολλά μεγαλοστελέχη διεθνών οργανισμών και πολυεθνικών επιχειρήσεων, οι οποίοι έχουν σχηματίσει την πεποίθηση, ότι με το κύρος τους και τα λεφτά τους μπορούν να έχουν και να κάνουν ό,τι θέλουν. Πολλές από τις περιπτώσεις, που τέτοια πρόσωπα επιτέθηκαν σεξουαλικά σε τρίτα πρόσωπα, δεν έφτασαν έως τα δικαστήρια, είτε επειδή δεν το θέλησαν τα θύματα είτε επειδή υπήρξε ένας διακανονισμός ανάμεσα σε θύτη και θύμα. Κάθε περίπτωση έχει τις δικές της ιδιαιτερότητες. Σαφώς και υπήρξαν περίπτώσεις, που ασκήθηκε αφόρητη πίεση, ενδεχόμενα και απειλές σε βάρος των θυμάτων, ώστε να μην ανοίξουν το στόμα τους, όπως και υπήρξαν περιπτώσεις, κατά τις οποίες το θύμα μίλησε ευθαρσώς χωρίς να φοβηθεί τις όποιες συνέπειες και πέτυχε, ώστε να καταδικαστεί το πρόσωπο, που του επιτέθηκε.

Υπάρχουν, όμως, και περιπτώσεις, όπου το θύμα εκμεταλλεύτηκε την παρουσία ή την προσέγγιση του τάδε μεγαλόσχημου, ώστε να τον εκβιάσει. Κάθε θύμα πρέπει να αντιμετωπίζεται με τη δέουσα προσοχή και κατανόηση, πλην, όμως, κάθε θύμα δεν ειναι απαραίτητα αθώο. Δεν εννοώ, ότι δικαιολογείται κάποια βίαιη επίθεση σε βάρος του αλλά ότι συχνά τέτοιες επιθέσεις γίνονται με τη συναίνεση του παθόντος/παθούσης, οπότε το στοιχείο της συμμετοχής άλλως συναίνεσης του θύματος αίρει τον άδικο χαρακτήρα μιας πράξης (η περίπτωση, κατά την οποία ο δράστης υπερβαίνει τα όρια της συναινέσεως του θύματος, είναι ένα άλλο θέμα).