Το αληθινό πρόσωπο ορισμένων αγανακτισμένων

Ομολογώ, ότι δεν έχω διαβάσει το βιβλίο του κ. Ανανιάδη «ΣΚΙΕΣ ΣΤΟ ΝΕΡΟ», η παρουσίαση του οποίου ματαιώθηκε χτες στον Πειραιά, λόγω κατάληψης του χώρου, όπου θα γινόταν η σχετική εκδήλωση, από αγανακτισμένους πολίτες, οι οποίοι επέλεξαν αυτό τον τρόπο αντίδρασης στο άκουσμα της είδησης, ότι ένας εκ των παρουσιαστών του βιβλίου ήταν ο βουλευτής Α’ Πειραιώς και Νήσων, κ. Δημήτριος Καρύδης. Καλά – καλά δεν είχα κατά νου το όνομα του συγγραφέα. Συνεπώς, δεν μπορώ να κρίνω, αν το συγκεκριμένο βιβλίο είναι αξιόλογο ή αν η εκδήλωση άξιζε τον κόπο.
Στέκομαι στη ματαίωση της εκδήλωσης αυτής, η οποία είχε προγραμματιστεί από τους αγανακτισμένους πολίτες Πειραιά, όπως προκύπτει και από το ιστολόγιό τους (διαβάστε, τι λέει ο 15ος ομιλητής). Αν επισκεπτείτε τη συγκεκριμένη σελίδα, μην σταθείτε στο λεξιλόγιο, το οποίο μπορεί να μην έχει το βίαιο χαρακτήρα άλλων ανάλογων ιστότοπων αλλά μυρίζει από χιλιόμετρα μακρυά επεισοδιακή κατάληξη και φασισμό. Ναι, η ματαίωση της παρουσίασης ενός βιβλίου, λόγω της κατάληψης του χώρου από ταραχοποιούς, είναι εξίσου αποκρουστική και φασιστική με την απαγόρευση κυκλοφορίας του ή την καύση του από διαφωνούντες. Ούτε, φυσικά, αποτελεί δικαιολογία η παρουσία ενός βουλευτή στη συγκεκριμένη παρουσίαση. Κατ’ αρχάς, δεν επρόκειτο για πολιτική συγκέντρωση αλλά για λογοτεχνική βραδιά. Και, μεταξύ μας, και πολιτική συγκέντρωση να ήταν, κανένας δεν νομιμοποιείται να την ματαιώσει, ενεργώντας βίαια. Δεν με ενδιαφέρει, φυσικά, αν ένας εκ των ομιλητών ήταν βουλευτής και εξ ορισμού, σύμφωνα με τη λογική των αγανακτισμένων, συνυπαίτιος για την οικονομική κρίση, που μαστίζει τη χώρα. Η ματαίωση της παρουσίασης του βιβλίου είναι ένα αντικειμενικό γεγονός, πάει και τελείωσε.
Υπάρχει και ο αντίλογος, ότι οι αγανακτισμένοι δεν στράφηκαν κατά του συγγραφέα αλλά κατά του βουλευτή, ότι ουσιαστικά δεν ήταν στις προθέσεις τους να ματαιωθεί η παρουσίαση αυτή, ότι ο βουλευτής φταίει, που ήθελε να παρασταθεί κ.λπ.. Πιθανότατα θα σας πουν, ότι έχουν βιβλία στα σπίτια τους και λατρεύουν τη λογοτεχνία. Τα ίδια πάνω κάτω θα σας έλεγαν και οι ναζιστές, που έκαιγαν βιβλία στη Γερμανία τις παραμονές του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Ότι, δηλαδή, δεν ήταν κατά της λογοτεχνίας αλλά προστάτευαν τα ήθη και έθιμα του έθνους από τη διαβρωτική επιρροή των εχθρών της χώρας τους. Και οι οπισθοδρομικοί συμπολίτες μας, που έκαψαν αντίτυπα του βιβλίου του κ. Μίμη Ανδρουλάκη «Μν» προ ετών στην Πλατεία Αριστοτέλους, στη Θεσσαλονίκη, θα διαρρήξουν τα ιμάτιά τους ισχυριζόμενοι, ότι δεν έχουν κάτι προσωπικό με το συγγραφέα του βιβλίου αυτού αλλά προστατεύουν την κοινωνία μας από τα βλάσφημα έργα. Υπάρχουν δεκάδες δικαιολογίες, για να ντυθεί ιδεολογικά και να νομιμοποιηθεί μια βίαιη ενέργεια, δόξα να έχει ο Γιαραμπής!
Μια κοινωνία, που αναζητεί δικαιολογίες, ώστε να βασιστεί σε αυτές και να νομιμοποιήσει τις έκνομες και βίαιες ενέργειές της, έχει πάρει το δρόμο του φασισμού, όσο και αν δεν το παραδέχεται, όπως και πολλοί άρρωστοι, άλλωστε, δεν παραδέχονται, ότι πάσχουν από οποιαδήποτε ασθένεια. Το ξαναλέω, ότι, όσες διαφωνίες και αν υπάρχουν είτε με το πρόσωπο, που θα παρασταθεί σε μια δημόσια εκδήλωση, είτε με το περιεχόμενο του λόγου του, κανένας δεν δικαιούται να διακόψει αυτή την εκδήλωση. Όσο πιο γρήγορα γίνει αυτό αντιληπτό, τόσο πιο εύκολα θα αποφύγουμε τη διολίσθηση σε φασιστικές ατραπούς. Εκτός αν δεν υπήρξαμε ποτέ δημοκρατική κοινωνία και η οικονομική κρίση έδωσε την ευκαιρία σε πολλά μέλη της να δείξουν το αληθινό τους πρόσωπο.