Είναι σεβαστές οι ανησυχίες των πολιτών, που διαμαρτυρήθηκαν για την κοπή των δένδρων στο οικόπεδο της Κυψέλης αλλά και των ιστολόγων, που δικαίως διαμαρτυρήθηκαν για την περαιτέρω υποβάθμιση μιας ήδη υποβαθμισμένης περιοχής του Δήμου Αθηναίων. Και δικαίως έστρεψαν τα πυρά τους εναντίον του Δημάρχου Αθηναίων, κ. Κακλαμάνη, ο οποίος ουσιαστικά έδωσε το πράσινο φως για την κοπή των δένδρων στο εν λόγω οικόπεδο.
Δεν μπορώ, όμως, να δικαιολογήσω τους απαράδεκτους χαρακτηρισμούς, που προσήψαν στον κ. Κακλαμάνη και προέρχονται από κάποιες εικαζόμενες προσωπικές προτιμήσεις του. Δε χρειάζεται να αναφερθώ σε λεπτομέρειες, άλλωστε ουδέν κρυφόν υπό τον ήλιο του google, όπου αρκεί να πληκτρολογήσετε τη λέξη "ΚΑΚΛΑΜΑΝΗΣ" και τη γνωστή λεξούλα, με την οποία χαρακτηρίζουμε κάποιους συνανθρώπους μας, που έχουν διαφορετικές προτιμήσεις από μας. Και η οποία αποτελεί μνημείο κακεντρέχειας, φοβίας και ρατσισμού.
Προφανώς δεν κάνω κήρυγμα πολιτικής ορθότητας. Ούτε επιθυμώ να υποδυθώ τον υπερασπιστή ενός ανθρώπου, που βαρύνεται με μια απαράδεκτη, κατ' εμέ, απόφαση. Απλά επισημαίνω, ότι οι διαθέτοντες ορισμένες ευαισθησίες, εν προκειμένω οικολογικές, οφείλουν, όταν επιρρίπτουν ευθύνες, να ασχολούνται με αυτές καθαυτές τις ευθύνες, ήτοι με τα πραγματικά περιστατικά, που τις αποδεικνύουν, και όχι με τις προσωπικές προτιμήσεις του εν λόγω δημοτικού άρχοντα, οι οποίες, σε τελική ανάλυση, αφορούν τον ίδιο και δεν βλάπτουν κανέναν και σαφώς δεν αποτελούν και την αιτία, που ελήφθη η απόφαση αυτή, εκτός, βέβαια, αν αποδείξουμε για μια, ακόμα, φορά, ότι είμαστε γεμάτοι υποκρισία, όταν παριστάνουμε τους προοδευτικούς και ακομπλεξάριστους, ενώ, στην πραγματικότητα, περιμένουμε, πότε κάποιος άνθρωπος, του οποίου τα προσωπικά γούστα δεν έχουμε κατά βάθος αποδεχθεί, αν, πραγματικά αυτός έχει τέτοια γούστα, θα λάβει μια απαράδεκτη απόφαση, ώστε να του τα "χώσουμε" για τις προτιμήσεις του αυτές.
Εντέλει, ο πολιτισμένος και γεμάτος ευαισθησίες άνθρωπος οφείλει να επιδεικνύει αυτόν ακριβώς τον πολιτισμό του κυρίως στις δύσκολες στιγμές και, εν προκειμένω, στον τρόπο, με τον οποίο εξωτερικεύει την όποια αντίδρασή του για πράγματα, στα οποία αντιτίθεται. Λαμπρό παράδειγμα αποτελεί η διαμαρτυρία του αείμνηστου Μάνου Χατζηδάκη (οράτε www.youtube.com/watch?v=TqXZjr49ULA), ο οποίος την εποχή, που εδέχθη μια κατάπτυστη επίθεση από την "ΑΥΡΙΑΝΗ", απάντησε με άγριο αλλά πολιτισμένο και υποδειγματικό ύφος, το οποίο, όμως, εξέλιπε από αρκετές αναρτήσεις και άρθρα ανά το Διαδίκτυο.
Προσοχή, δεν ταυτίζω τις δύο περιπτώσεις. Απλά, στέκομαι στον τρόπο εξωτερίκευσης αυτής της οργής, όπου στη μεν περίπτωση του κ. Χατζηδάκη είδαμε μια, τρόπο τινά, σοφή αγανάκτηση, η οποία, όμως, δεν ξέφυγε από τα όρια του πολιτισμού, φορέας ανυπέρβλητος του οποίου, αναντίρρητα, υπήρξε το εν λόγω πρόσωπο, στη δε περίπτωση ορισμένων αρθρογράφων και ιστολόγων, όμως, η λέξη "εκτροπή" είναι, δυστυχώς, ανεπαρκής, για να περιγράψει το χτύπημα κάτω από τη μέση.
Αν επιθυμούμε, λοιπόν, να θεωρούμαστε φορείς πολιτισμού, οφείλουμε να αποφεύγουμε τέτοιες κουβέντες, όπως αυτές, που ήδη σχολίασα. Διότι ούτε όφελος έχουν, πέρα από το προσωπικό ξέσπασμα, ούτε τον αγώνα των διαμαρτυρόμενων προσώπων βοηθούν ούτε τιμή ποιούν στους εκφραστές τους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου