Η αλήθεια είναι, ότι ξεκίνησα να γράψω για το περιστατικό της μη παράδοσης του συγκλονιστικού βιβλίου "ΜΑΤΩΜΕΝΑ ΧΩΜΑΤΑ" της Διδούς Σωτηρίου στους μαθητές της ΣΤ' τάξεως των Δημοτικών Σχολείων όλης της χώρας αλλά στην πορεία, όπως συχνά συμβαίνει, ενώ έψαχνα τις πιθανές πηγές για την παρούσα ανάρτηση, έπεσα σε μια ανάρτηση στο γνωστό διαδικτυακό τόπο "ΑΝΤΙΒΑΡΟ", όπου ένας δάσκαλος, ονόματι Δημήτριος Νάτσιος προέβαλε την άποψη, ότι το εν λόγω βιβλίο είναι εντελώς ακατάλληλο για παιδικές 12χρονες ψυχές, λόγω των βίαιων σκηνών, που περιέχει. Και καταλήγει με την άποψη, ότι οι γονείς των μαθητών της Στ' τάξεως των Δημοτικών σχολείων θα έπρεπε να επιστρέψουν το εν λόγω βιβλίο ως ακατάλληλο στο Υπουργείο Παιδείας. Για περισσότερες πληροφορίες, διαβάστε στο www.antibaro.gr/society/natsios_matwmena.php.
Πέρα από το σεβασμό, που η ελευθερία του λόγου επιβάλλει για την κάθε άποψη, που ακούγεται και αντιβαίνει στις πεποιθήσεις μας, καλό θα ήταν να εκφράσω την ταπεινή μου διαφωνία με το συντάκτη του ανωτέρω άρθρου. Η ίδια η ιστορία είναι μια εναλλαγή και συχνά επανάληψη βίαιων σκηνών, όπου ένας λαός εμφανίζεται πότε ως επιτιθέμενος πότε ως αμυνόμενος. Και σε κάποιες παλαιότερες εποχές, όπου η διεθνής διπλωματία ήταν είτε ανύπαρκτη είτε λιγότερο υποκριτική απ ό,τι σήμερα, η βία ήταν μια απαραίτητη προϋπόθεση για την επιβίωση ενός λαού.
Εν προκειμένω, φρονώ ότι σκοπός της συγγραφέως δεν ήταν να γράψει μια χορογραφία της άσκοπης βίας από αυτές, που αφθονούν στο σύγχρονο κινηματογράφο, αλλά να αναδείξει τις συνέπειες του εθνικισμού και του μιλιταρισμού τόσο από την πλευρά των Τούρκων όσο και από την πλευρά των Ελλήνων, δεδομένου ότι κάποιες αγριότητες των Ελλήνων εις βάρος των Τούρκων περιγράφονται λεπτομερώς στο εν λόγω βιβλίο, όπως και τις εξελίξεις της διεθνούς διπλωματίας, που εξυπηρετούνταν θαυμάσια από τη διένεξη ανάμεσα σε Έλληνες και Τούρκους. Η ειρηνική συνύπαρξη Ελλήνων και Τούρκων ή, καλύτερα, χριστιανών και μουσουλμάνων πριν την έλευση των Νεοτούρκων θρυμματίζεται, εξαιτίας των παραπάνω λόγων και η βία εις βάρος των ελληνικών και εν γένει χριστιανικών πληθυσμών, που γέννησε τις πολύ μικρότερης εκτάσεως σφαγές εις βάρος των Τούρκων κατά την προέλαση του ελληνικού στρατού στηα βάθη της Μικρασίας, στηλιτεύεται ως ο χειρότερος δυνατός τρόπος για την επίλυση των διαφορών, που γεννήθηκαν ξαφνικά ανάμεσα σε εθνότητες, που ζούσαν ειρηνικά επί αιώνες.
Το εν λόγω βιβλίο μπορεί να διαβαστεί σε περισσότερα επίπεδα. Υπάρχει η προσωπική ιστορία του κεντρικού ήρωα Μανώλη Αξιώτη, που γεννιέται στη Μικρασία και ξερριζώνεται με εκατομμύρια άλλους πρόσφυγες, υπάρχει η πολιτική σκηνή, όπου παίζεται το παιχνίδι του εθνικισμού και των συμφερόντων της διεθνούς διπλωματίας και, βέβαια, υπάρχει και η ανθρωπιά ανεξαρτήτως εθνικότητας, που προσπαθεί να αναδειχθεί και να κυριαρχήσει, προσπάθεια, που, όμως, αποδεικνύεται μάταιη μέσα στον κυκεώνα των ένθεν κακείθεν εθνικισμών και εν γένει σκοπιμοτήτων. Και η μέθοδος παρουσίασης των διαφόρων βίαιων σκηνών σε αρκετά σημεία του βιβλίου δεν αποτελεί παρά τον τρόπο, ώστε ο αναγνώστης, που θα διαβάσει νηφάλια και μακρυά από εθνικισμούς ή, δήθεν, αντι-εθνικισμούς το εν λόγω βιβλίο, να τη μισήσει και να τη δει ως τη χειρότερη δυνατή λύση για την επίλυση των προβλημάτων. Και αν αυτό δε γίνει από μια μικρή ηλικία, πότε θα περιμένουμε να γίνει; Μήπως στο Λύκειο, όπου το απάνθρωπο εξεταστικό σύστημα αποτρέπει τους μαθητές να διαβάσουν ό,τι έχει να κάνει με εξωσχολικά βιβλία; Ή, μήπως, η σχηματοποιημένη και αποκαθαρμένη από κάθε είδους βία αναπαράσταση της ιστορίας ή συγγραφή λογοτεχνικών βιβλίων, που αναφέρονται σε ιστορικά γεγονότα, βοηθάει στην πληρέστερη κατανόηση των ιστορικών γεγονότων;
Φρονώ, λοιπόν, ότι η άποψη του κ. Νάτσιου αλλά και αρκετών, ακόμα, πολέμιων της λογικής της διανομής του εν λόγω βιβλίου στους μαθητές της ΣΤ' τάξεως των Δημοτικών Σχολείων της χώρας είναι εσφαλμένη. Διότι με το εν λόγω βιβλίο επιχειρείται η ανάδειξη της φρίκης και ο, εντεύθεν, εξοβελισμός της, ως μέσου διευθέτησης των όποιων διαφορών μεταξύ των λαών, από τις ψυχές των μαθητών μας. Ή τουλάχιστον, εκεί θα έπρεπε να στοχεύει η διανομή του βιβλίου αυτού. Και, σε καμμία περίπτωση, δεν δημιουργεί εθισμό των μαθητών μας στη βία. Διότι δεν αποτελεί αυτοσκοπό της συγγραφέως.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου