Η έκρηξη μηνυμάτων υπέρ του Βασιλείου Παλαιοκώστα στις σελίδες του facebook δεν είναι φαινόμενο, που εμφανίστηκε χτες, μετά την απόδραση του πιο σεσημασμένου, ίσως, κρατουμένου των τελευταίων ετών. Την εποχή, ακόμα, που ήταν ο ασύλληπτος δράστης ορισμένων από τις πιο δραματικές και πολυσηζητημένες ληστείες τραπεζών, υπήρχαν ουκ ολίγοι φίλοι και οπαδοί του, που θεωρούσαν, ότι το εν λόγω πρόσωπο δεν ήταν λιγότερο ένοχο απ' ό,τι, για παράδειγμα, οι τράπεζες, επηρεασμένοι, ίσως, από τη ληστρική πρακτική των περισσοτέρων τραπεζών. Την εποχή, μάλιστα, που συνελήφθη, δεν έλειψαν οι διαδικτυακές συζητήσεις περί της πραγματικής ενοχής του, καθόσον τον κ. Παλαιοκώστα συνοδεύει μια φήμη, ότι βοηθούσε τους φτωχούς της περιοχής του, ότι δεν έχει ποτέ σκοτώσει κανένα, ότι λήστευε μόνο τράπεζες κ.λπ. Και, κυρίως, διακρίνεται, με αφορμή την χτεσινή κινηματογραφική απόδραση του κ. Παλαιοκώστα, μια σχετικά ευρεία λαϊκή χαρά, που ένας κρατούμενος εξευτέλισε ένα κράτος, που δείχνει αδύναμο να οργανωθεί και να αποφύγει τέτοια συμπτώματα.
Δεν υπάρχει λόγος να υπαγορεύσει κανείς στους τρίτους ποιες είναι οι ενδεδειγμένες συμπεριφορές σε τέτοια φαινόμενα αποθέωσης προσώπων με παραβατική συμπεριφορά. Σε μια χώρα, που επιθυμεί να λέγεται δημοκρατική, ακόμα και αυτές τις απόψεις, που συχνά απηχούν ένα μηδενιστικό χαβαλέ, οφείλουμε να τις σεβαστούμε, στο μέτρο, που δεν προτρέπουν σε παράνομες πράξεις και εφόσον προβληματιστούμε κατά πόσο μπορούμε να προοδεύσουμε σα χώρα, όταν αντί της σοβαρής αντιμετώπισης των πραγμάτων προτιμάται μια νιχιλιστική και ελάχιστα σοβαρή θεώρησή τους.
Αν, όμως, κάτι πρέπει να μας προβληματίζει, αυτό δεν είναι η εκθείαση της απόδρασης ενός προσώπου με επιεικώς βεβαρημένο ποινικό μητρώο και του ποινικού ιστορικού του. Άλλωστε, οι περιθωριακοί άνθρωποι ανέκαθεν κινούσαν το ενδιαφέρον και τη συμπάθεια του κοινού, οι εγκληματικές φυσιογνωμίες συχνά κέρδιζαν την αγάπη στον κινηματογράφο, εκτός, βέβαια, από κάποιες ακραίες περιπτώσεις, και οι παράνομοι και όσοι γενικά δεν τηρούσαν το νόμο αποτέλεσαν ορισμένους από τους πιο δημοφιλείς χαρακτήρες των μυθιστορημάτων.
Εδώ, όμως, δεν έχουμε να κάνουμε μόνο με τη συμπάθεια προς ένα πρόσωπο, που κινείται εκτός του νόμου, αλλά με μια εν γένει αποδοχή των ενεργειών του ως σημάδι μιας παρακμής, την οποία όχι μόνο αποδέχονται οι εν λόγω συμπαθούντες αλλά και δε δείχνουν να προτίθενται να πράξουν οτιδήποτε, ώστε να αποτραπεί αυτή η κατάσταση. Η αντιπάθεια προς ένα πραγματικά απαράδεκτο και απάνθρωπο προς τους κατοίκους αυτής της χώρας κράτος, με το οποίο ταυτίζεται πάσα μορφή εξουσίας (τράπεζες, εφοπλιστές, μεγαλοεργολάβοι κ.λπ.), βρίσκει ως μέσο έκφρασης όχι την απόφαση να αλλάξουν ριζικά κάποια πράγματα μέσα από μια συλλογική αλλά σε νόμιμα πλαίσια δράση αλλά την έκνομη δράση ενός προσώπου και οι όποιες επιτυχίες του στον τομέα της παρανομίας εκτιμώνται από ένα όχι ασήμαντο μέρος της κοινής γνώμης ως μια γροθιά στο κατεστημένο ή έστω ως ένα χαστούκι στους αδιάφορους κρατούντες παντός τύπου.
Και αυτό, ακριβώς, θεωρώ, ότι είναι το ανησυχητικό, ότι, δηλαδή, ενώ θα μπορούσαμε να προβούμε σε πάσα μορφή πολιτισμένης διαμαρτυρίας ή στην αξιοποίηση, επιτέλους, αυτής της ψήφου μας, στην οποία επιμένω να προσδίδω σημαντική αξία σε πείσμα όσων έχουν αποφασίσει να μην ξαναψηφίσουν, αδιαφορώντας για το κόστος της απόφασής τους αυτής, εις τρόπον, ώστε να απαλλαγούμε από κάποια πρόσωπα και κόμματα, που έχουν δοκιμαστεί και αποτύχει, προτιμάμε ένα πρόσωπο, που κοιτάζει με περισσή αναίδεια ένα προβληματικό κράτος, παρανομεί σε βάρος του με επιτυχία και εμείς το επαινούμε.
Ίσως διότι, κατά βάθος, είμαστες συνολικά απρόθυμοι να πάρουμε την απόφαση να αλλάξουμε ριζικά κάποια πράγματα στην Ελλάδα μας. Και όσο θα σκεφτόμαστε έτσι, ο κάθε Παλαιοκώστας θα αποτελεί μια κάποια λύση. Είναι, όμως, πράγματι, μια κάποια λύση;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου