Φωτιές, φωνές, απουσία σχεδίου και ανομολόγητοι πόθοι

Και πάλι θα αρχίσουμε να φωνάζουμε μπροστά στις τηλεοπτικές κάμερες, ότι αυτές τις δύσκολες στιγμές δεν είναι ώρα να επιρρίψουμε ευθύνες σε κανένα παρά να σβήσουμε πρώτα τη φωτιά, που κατακαίει την Ανατολική Αττική.

Και έτσι θα καταπιούμε το γεγονός, ότι εξακολουθούμε να χτίζουμε κατοικίες μέσα σε δασικές εκτάσεις, ακούγοντας τις φωνές, που μας προτρέπουν να καταβάλουμε τη μεγίστη προσπάθεια, ώστε να σβήσουμε τη φωτιά και μετά έχουμε χρόνο, υποτίθεται, να αναζητήσουμε τα αίτιά της.

Με τον τρόπο αυτό θα λησμονήσουμε τις χωματερές μέσα στα δάση ή πλησίον αυτών, οι οποίες και αποτελούν ένα καλό προσάναμμα για ένα παρανάλωμα σαν αυτό, που βιώνουν οι κάτοικοι της Ανατολικής Αττικής αλλά και αρκετών ακόμα περιοχών της χώρας μας με το πρόσχημα της φωτιάς, που κατακείαι τα πάντα και δεν αφήνει χρόνο να σκεφτούμε τί να αποφύγουμε στο μέλλον.

Είναι η καλύτερη μέθοδος, ώστε να μην αποφασίσουμε και πάλι να οργανωθούμε, ώστε να αντιμετωπίσουμε μια τέτοια καταστροφή με σύγχρονα μέσα, όπως το τεράστιο ρωσσικό αεροπλάνο, ή με αντιπυρικές ζώνες, που απλά δεν υπάρχουν στα δάση μας, αφού προέχει τώρα να τρέξουμε να παλέψουμε με τις φλόγες.

Και, βέβαια, ας αρκεστούμε στους πυροσβέστες, που υπάρχουν αυτή τη στιγμή, αφού άλλο προσωπικό η πυροσβεστική υπηρεσία δεν έχει και δεν πρόκειται να αποκτήσει, τουλάχιστον στο εγγύς μέλλον, αφού τα όποια κονδύλια κρίθηκε, ότι έπρεπε να τοποθετηθούν αλλού. Τώρα, θα ακούσουμε, προέχει η μάχη με τις φλόγες, ώστε να σωθεί όσο δάσος έχει απομείνει ανέπαφο ή όσες περιουσίες απειλούνται. Μετά βλέπουμε.

Αυτό το "μετά βλέπουμε" είναι ενδεικτικό της αντιμετώπισης, που επιφυλάσσουμε για παρόμοιες μελλοντικές καταστάσεις. Αποδεικνύει, ότι 2 χρόνια μετά τον πύρινο όλεθρο στην Ηλεία κανένα απολύτως μέτρο δεν έχει ληφθεί και δεν πρόκειται να ληφθεί. Με πρόσχημα την άμεση αντιμετώπιση μιας κατάστασης, για την αποφυγή ή έστω τον περιορισμό της οποίας δεν έχουν ληφθεί καν στοιχειώδη μέτρα, και η προτροπή να αφήσουμε για μετά το τί θα έπρεπε να έχουμε κάνει, διαιωνίζουμε μια κατάσταση ωχαδερφισμού και ανοργανωσιάς, όπου η πρόνοια για την εκπόνηση ενός σχεδίου για ακραίες και επείγουσες καταστάσεις φαντάζει άπιαστο όνειρο. Η αιώνια παραπομπή παντός πλάνου, ώστε να μη θρηνήσουμε ξανά περιστατικά, όπως αυτό, που λαμβάνει χώρα στην Ανατολική Αττική, στις ελληνικές καλένδες επιβεβαιώνει τη λογική, ότι όλα θέλουμε να τα κάνουμε αύριο και τίποτα σήμερα. Κανένας προγραμματισμός δε διέπει την όποια σκέψη μας για αντιμετώπιση σοβαρών προβλημάτων και η επωδός, ότι δεν πρέπει να ασχοληθούμε τώρα με τα αίτιά τους αποδεικνύει τη λογική της απροθυμίας να ασχοληθούμε υπεύθυνα με τέτοια θέματα.

Ίσως, όμως, καταδεικνύει και την εν μέρει ενοχή των περισσοτέρων από εμάς. Δεν μας "χαλάει" να ξεφορτωθούμε τα ανεπιθύμητα σκεύη του νοικοκυριού μας μέσα στο δάσος αλλά και αν δεν έχουμε συσκευές για πέταμα, αρκούν τα σκουπίδια μας μετά από ένα πικνίκ αλλά και όσα εκσφενδονίζουμε αρειμανίως από τα αυτοκίνητά μας, ώστε να διαμορφωθεί μια σημαντική προϋπόθεση για να αρπάξει φωτιά ένα δάσος. Όλοι μας θα θέλαμε ένα σπίτι μέσα στο πράσινο και αφού ο νόμος για την προστασία των δασών είναι κενό γράμμα στην πράξη, δεν προβληματιζόμαστε ιδιαίτερα, που βλέπουμε διάφορες οικίες να ξεφυτρώνουν μέσα στα δάση, αφού στο πίσω μέρος του μυαλού μας ταξιδεύει ο πόθος να αποκτήσουμε και εμείς κάποια στιγμή ένα τέτοιο σπίτι. Και αν δεν έχουμε τον τρόπο να χτίσουμε ένα τέτοιο σπίτι άμεσα, δεν έχουμε κανένα πρόβλημα να καταπατήσουμε μια δασική έκταση και να την αποψιλώσουμε σταδιακά, ώστε μετά από μερικά χρόνια να ωρυόμαστε, ότι μας ανήκει, ότι μας την άφησε ο παραπαππούλης μας και λοιπά φαιδρά αλλά αποτελεσματικά στη χώρα της φαιδράς πορτοκαλέας. Η ανάδειξη δε της καραμπινάτης παρανομίας της κατάληψης ενός χώρου, ο οποίος ανήκει στο Ελληνικό Δημόσιο, σε μαγκιά και ο θαυμασμός μας προς όσους εξασκούν αυτή τη μαγκιά αλλά και η επιθυμία μας να τους μιμηθούμε έχουν ριζώσει βαθιά μέσα σε πάμπολλα ελληνικά μυαλά.

Δεν μπορώ να παραμυθιάζω, λοιπόν, τον εαυτό μου, ότι κάτι θα αλλάξει για να γίνει η προστασία των δασών μας αποτελεσματικότερη. Και τα παραπάνω συμπτώματα μου δίνουν το δικαίωμα να απαισιοδοξώ και να σκέφτομαι, ότι πάλι, όταν θα σβήσει κάποια στιγμή η φωτιά, θα μεταθέτουμε τη λύση του προβλήματος στο μέλλον. Και όταν το μέλλον θα φτάσει, θα έχει ξεθυμάνει και η επιθυμία για λύσεις.