Οι επιλεκτικές ευαισθησίες των ημεδαπών διαμαρτυρομένων

Εδώ και αρκετά χρόνια έχει παρατηρηθεί το φαινόμενο στη χώρα μας οι πορείες και οι πάσης φύσεως εκδηλώσεις διαμαρτυρίας για την καταπάτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων να μονοπωλούνται από συγκεκριμένο κύκλο προσώπων. Αυτό, βέβαια, δεν είναι επίμεμπτο, καθόσον η πλειονότητα των συμπολιτών μας δείχνουν να διαμαρτύρονται, μόνο όταν πλήττονται τα δικά τους συμφέροντα και δικαιώματα, ενώ αγνοούν επιδεικτικά την όποια καταπίεση υφίστανται τρίτα πρόσωπα, που ενδεχόμενα κατοικούν χιλιάδες χιλιόμετρα μακρυά από εμάς.

Οι πορείες διαμαρτυρίας, τα σχετικά ψηφίσματα και οι πάσης φύσεως εκδηλώσεις της αντιθέσεως των διαμαρτυρομένων συμπολιτών μας προς συγκεκριμένες καταστάσεις είναι πασίγνωστες σε όσους συνέλληνες εμμένουν να ασχολούνται με βαθύτερα ζητήματα της επικαιρότητας. Πορείες για τον αποκλεισμό της Λωρίδας της Γάζας και το συνεχιζόμενο εποικισμό των Παλαιστινιακών εδαφών από το κράτος του Ισραήλ, πορείες για την εισβολή των Η.Π.Α. στο Ιράκ, διαμαρτυρίες για την εξωτερική πολιτική των Η.Π.Α. στο σκέλος, που αφορά τη Βενεζουέλα κ.λπ. έχουν καταστεί κοινό κτήμα σε πολλούς εξ ημών. Και, βέβαια, η επανάληψή τους επί σειρά ετών, ιδίως σε ό,τι αφορά τις εκδηλώσεις για την Παλαιστίνη, είναι απόλυτα δικαιολογημένες, αφού πρόκειται για συνεχιζόμενες καταστάσεις, οι οποίες προκαλούν δικαιολογημένη αγανάκτηση σε όσους πολίτες διαθέτουν ευαισθησίες.

Και κάπου εδώ αρχίζουν τα επικριτέα σημεία. Σαφώς και η πολιτική του κράτους του Ισραήλ σε βάρος των Παλαιστινίων έχει πολλά αρνητικά, πλην, όμως, όσοι εστιάζουν σε αυτά - και αναφέρομαι στους συνήθεις διαμαρτυρόμενους συμπολίτες μας - αρνούνται να εστιάσουν στα αντίστοιχα αρνητικά της πολιτικής της παλαιστινιακής ηγεσίας και, κυρίως, στην αδυναμία ή απροθυμία της να ελέγξει εκείνα τα εξτρεμιστικά στοιχεία, που συνεχώς τορπιλλίζουν τις όποιες προσπάθειές της να προσεγγίσει το Ισραήλ. Οι ορθόδοξοι Ισραηλινοί, που επιτίθενται με σφοδρότητα στους Παλαιστινίους και αρνούνται να παραδεχθούν, ότι ο εποικισμός των παλαιστινιακών εδαφών αντίκειται στις διατάξεις του διεθνούς δικαίου, βρίσκονται - και πολύ σωστά - στο στόχαστρο των συνήθων διαμαρτυρομένων συμπολιτών μας αλλά ο φανατικός και εμπρηστικός λόγος ορισμένων στελεχών της Χεζμπολλάχ (π.χ. του κ. Νασράλα) περνάει απαρατήρητος από τα ίδια πρόσωπα. Η δικαιολογία, που προβάλλεται, είναι, ότι ο καταπιεσμένος άνθρωπος δικαιούται να αντιδράσει ακόμα και με ακραίο τρόπο. Εδώ, όμως, δεν έχουμε να κάνουμε τόσο με καταπιεσμένους ανθρώπους όσο με φανατικούς και θρησκόληπτους αντισημίτες, οι οποίοι στο όνομα της ελευθερίας της Παλαιστίνης μετέρχονται κάθε μέσο σε βάρος ενός λαού, εν προκειμένω των Ισραηλινών αλλά και των απανταχού Εβραίων, οι οποίοι προφανώς και δεν ταυτίζονται με την ακραία πολιτική του κράτους του Ισραήλ, όχι τόσο επειδή (οι αντισημίτες) επιθυμούν την ελευθερία της Παλαιστίνης αλλά επειδή αδυνατούν να κρύψουν τα αντισημιτικά τους συναισθήματα. Και αυτό το συναίσθημα όχι μόνο δεν επικρίνεται από τους ημεδαπούς υποστηρικτές των δικαίων του παλαιστινιακού λαού αλλά συχνότατα καταλήγει να υιοθετηθεί από τα πρόσωπα αυτά, τα οποία δεν διστάζουν να βάλουν στο ίδιο τσουβάλι τους εβραϊκής καταγωγής επικριτές της πολιτικής του κράτους του Ισραήλ, όπως τον Τόνυ Τζουντ ή το μακαρίτη Χάρολντ Πίντερ, με τον ανόητο Βενιαμίν Νετανιάχου ή την ακραία Τζίπι Λίβνι, για να μην αναφερθούμε στις ακραίες θέσεις ορισμένων ταγών των δικαίων του παλαιστινιακού λαού, όπως του κ.κ. Μίκη Θεοδωράκη και Τζίμη Πανούση, οι οποίοι εξέφρασαν ακραιφνώς αντισημιτικά συναισθήματα δημοσίως και, όμως, οι ομοϊδεάτες τους δεν τους έψεξαν.

Περαιτέρω, το ενδιαφέρον των διαμαρτυρομένων για την καταπίεση, που υφίστανται οι λαοί της γης, μονοπωλούν οι λαοί, που, κυρίως, καταπιέζονται εξαιτίας της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής αλλά και αυτής των πιστότερων συμμάχων της. Δεν είναι στις προθέσεις μου να αρνηθώ, ότι και σε αυτή την περιπτωση οι διαμαρτυρίες είναι νόμιμες και επιβεβλημένες. Επιθυμία μου, όμως, θα ήταν να δω ανάλογες ευαισθησίες και για περιοχές, όπου ο αμερικανικός παράγοντας απουσιάζει. Χαρακτηριστική είναι η περίπτωση της Τσετσενίας, η οποία από το 1991 βιώνει μια απίστευτη επίθεση από τη Ρωσσία. Αν διαβάσει κανείς τη "ΡΩΣΣΙΑ ΤΟΥ ΠΟΥΤΙΝ" της Άννας Πολιτκόφσκαγια (Εκδόσεις "ΟΞΥ") θα φρίξει με όσα έχουν διαπράξει οι Ρώσσοι στρατιώτες στη μαρτυρική αυτή περιοχή. Στη χώρα μας, όμως, ούτε μια πορεία δεν διοργανώθηκε σε ένδειξη διαμαρτυρίας για τις βαρβαρότητες της ρωσσικής κυβέρνησης στην Τσετσενία.

Άλλη περίπτωση είναι αυτή της Κούβας, όπου η μονοκρατορία του τοπικού Κ.Κ. και η εντεύθεν αυταρχικότητά του έχει αρχίσει να δημιουργεί δυσφορία στον τοπικό πληθυσμό. Και όταν κάποια στιγμή υπήρξαν αντιρρησίες στη χώρα αυτή, κατάσταση απόλυτα συμβατή με ένα δημοκρατικό πολίτευμα, ήτοι όχι με αυτό, που επικρατεί στην Κούβα από το 1959, τότε η αντίδραση του Κ.Κ.Κ. είναι να φιμώσει και εξοντώσει τον αδαή, που τόλμησε να τα βάλει με την εξουσία. Και, φυσικά, το παραπάνω συμβάν δεν είναι το μόνο στη χώρα αυτή, την οποία οι παραπάνω τιμητές της εξωτερικής πολιτικής των Η.Π.Α. εξακολουθούν να διαφημίζουν ως μια χώρα, όπου υπάρχει απόλυτη ισότητα, όπου η υγεία και η παιδεία βρίσκονται σε πολύ υψηλό επίπεδο και ο κόσμος στηρίζει το καθεστώς. Μόνο που παραβλέπουν να αναφέρουν, ότι η ισότητα αφορά στη φτώχεια και την ανέχεια (άκρως περιγραφικοί ορισμένοι Κουβανοί συγγραφείς, όπως ο Πέδρο Χουάν Γκουτιέρες και ο Λεονάρδο Παδούρα, οι οποίοι, ωστόσο, αποφεύγουν επιμελώς τις ευθείες βολές κατά του καθεστώτος της χώρας τους), ενώ η κομματική νομενκλατούρα απολαμβάνει προνόμια αδιανόητα για τους πολλούς Κουβανούς, οι οποίοι δεν μπορούν να κάνουν και πολλά πράγματα για να αλλάξουν την κατάσταση αυτή, εκτός αν θέλουν να βρεθούν στο μάτι της κουβανικής εξουσίας.

Και άλλα πολλά παραδείγματα υπάρχουν, όπως η Μυανμάρ, η Δυτική Σαχάρα, το Σουδάν κ.λπ., τα οποία οι συνήθεις υποστηρικτές των δικαίων των λαών δεν αγγίζουν και πιθανότατα δεν τους έχουν απασχολήσει, όρεξη να έχει κανείς να τα αναζητήσει. Και το πρόβλημα δεν είναι η εμμονή των προσώπων αυτών με συγκεκριμένες χώρες - εφόσον στις χώρες αυτές εξακολουθούν να συντρέχουν λόγοι, που καθιστούν την διαμαρτυρία απαραίτητη - αλλά η αδιαφορία τους για περιοχές, όπου γίνονται εξίσου αποτρόπαιες ενέργειες σε βάρος προσώπων και λαών, η οποία γεννά την εντύπωση, ότι περισσότερο ενδιαφέρει η χώρα, που προκαλεί τις καταστάσεις αυτές, παρά εκείνη, που στενάζει. Αλλά τότε δεν μπορούμε, πλέον, να μιλάμε για ευαισθητοποιημένους πολίτες αλλά για μεροληπτικούς επικριτές, που διαδηλώνουν όχι με βάση τα πραγματικά περιστατικά ανά τον πλανήτη μας αλλά την κομματική ιδεολογία τους.