Ήταν εκεί στη σκηνή, όπως κάνει εδώ και 40, περίπου, χρόνια, με τα γνωστά χιλιοτραγουδισμένα άσματα, που ο κόσμος έμαθε νεράκι και τραγουδάει συχνά και με κέφι ή με καψούρα. Έδινε ρέστα στην επικοινωνία της με το κοινό, αποδεικνύοντας ότι δεν την αγάπησε τυχαία ο κόσμος. Και, βέβαια, τα έδωσε όλα στη σκηνή και το κοινό κάτω της χόρευε και έκανε κέφι, χώρια που είχε γεμίσει ως και τον αγωνιστικό χώρο του γηπέδου, όπου έδινε τη συναυλία.
Όλα; Περίπου, εκτός από ένα, τη γνώριμη φωνή, που ανατρίχιαζαν όσοι την είχαν ακούσει σε κάποια θρυλικά τραγούδια της. Αυτό, που έβγαινε από το στόμα της, ήταν μια υποψία της παλιάς φωνής της, ένα απομεινάρι, που μπορεί να ακουγόταν ικανοποιητικό αλλά δεν είχε καμμία, απολύτως, σχέση με αυτό, που μάγευε παλαιότερα το κοινό. Μάταιοι λαρυγγισμοί και λοιπά φωνητικά τεχνάσματα είχαν υποκαταστήσει τη φωνάρα εκείνη, που έχει αποτυπωθεί στη μνήμη μας.
Ίσως είμαι άδικος με τη Χαρούλα Αλεξίου, η οποία έχει χαράξει τη δική της ανεξίτηλη πορεία στο ελληνικό τραγούδι πλάι σε ορισμένους από τους πιο φημισμένους τραγουδοποιούς της χώρας μας. Αλλά, εξ όσων μπόρεσα να διακρίνω, και άλλοι εκ του κοινού της φημισμένης τραγουδίστριας ένοιωσαν ανάλογα συναισθήματα στο άκουσμα αυτού, που κάποτε αποτελούσε το σήμα κατατεθέν της.
Και, δυστυχώς, δεν είναι η μόνη καλλιτέχνης, που αφήνει το μύθο της να φθαρεί κατ' αυτό τον τρόπο. Προ ενός έτους, αν δεν απατώμαι, στη σατιρική εκπομπή του κ. Λαζόπουλου "ΑΛ-ΤΣΑΝΤΙΡΙ ΝΙΟΥΖ" τραγούδησε ο κ. Νίκος Παπάζογλου, για τον οποίο περιττεύουν οι συστάσεις αλλά φοβάμαι, ότι μόνο περιττές δεν είναι οι μομφές για την εμφάνισή του αυτή, αφού, αν στην περίπτωση της κας. Αλεξίου η φωνή έχει χάσει ένα σημαντικό μέρος των δυνατοτήτων της, σε ό,τι αφορά τον κ. Παπάζογλου δεν υπήρχε καν φωνή. Σκληρή πραγματικότητα αλλά τουλάχιστον σε μένα έτσι φάνηκε. Παλαιότερα, ανάλογη βάρβαρη μεταχείριση επεφύλαξε για τον εαυτό της η μακαρίτισσα Βίκυ Μοσχολιού.
Η διάρκεια της καριέρας ενός καλλιτέχνη μπορεί να είναι μεγάλη, αν ο εν λόγω καλλιτέχνης προφυλάσσει επαρκώς τον εαυτό του από τις κακοτοπιές, που ελλοχεύουν στους καλλιτεχνικούς χώρους, καλλιεργεί το ταλέντο του και ανανεώνει ή διευρύνει το ρεπερτόριό του. Ένα σημαντικό ποσοστό των παλαιών καλλιτεχνών είχαν την πρόνοια να πράξουν τα ανωτέρω, με αποτέλεσμα να έχουν μια μακροχρόνια παρουσία στο καλλιτεχνικό στερέωμα.
Είναι, όμως, σημαντικό για ένα καλλιτέχνη να γνωρίζει, πότε πρέπει να αποχωρήσει από τη σκηνή. Κάποιοι το αντιλαμβάνονται εγκαίρως και αποχωρούν δόξη και τιμή, ενώ άλλοι συνεχίζουν να δίνουν δείγματα της τέχνης τους, ακόμα και όταν τα ταλέντο τους έχει φθαρεί, συχνά σε πολύ μεγάλο βαθμό. Εδώ έχουμε περιπτώσεις καλλιτεχνών, οι οποίοι αγνοούν την πραγματικότητα, βασιζόμενοι στο πλήθος των θεατών, που συνεχίζουν να τους χειροκροτούν κατά την παράστασή τους, παραβλέποντας σκοπίμως το παρηκμασμένο ταλέντο του ειδώλου τους. Άλλες φορές διαβάζουμε κριτικούς τέχνης να επιδαψιλεύουν τιμές σε καλλιτέχνες, των οποίων το χάρισμα έχει πια χαθεί, χαρακτηρίζοντας την παράστασή τους ως ειδική ερμηνεία και προτάσσοντας το σεβασμό στο μύθο. Εδώ η εθελοτυφλία είναι κραυγαλέα αλλά παρασύρει και το κοινό και τον καλλιτέχνη, ο οποίος πατάει στο μύθο του, ώστε να συνεχίσει τις παραστάσεις του, αγνοώντας τη φθορά του. Τα αποτελέσματα τα βλέπουμε σε καλλιτέχνες, όπως οι παραπάνω.
Γνωρίζω, ότι είναι οδυνηρό για ένα καλλιτέχνη να αναγκάζεται να εγκαταλείψει τα καλλιτεχνικά εγκόσμια, επειδή το χάρισμά του δεν είναι όπως παλιά. Είναι, όμως, προτιμότερο από το να περιφέρεται, διασύροντας τον εαυτό του και χαλώντας την εικόνα, που οι παλιότεροι είχαν γι' αυτόν, αποθαρρύνοντας και τους νεότερους να σχηματίσουν μια καλή εντύπωση. Και η κατάληξη των παραπάνω ονομάτων είναι χαρακτηριστική.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου