Ξεχάστε την επανάσταση!

Ξεχάστε την επανάσταση στο ποδόσφαιρο! Ο νικητής προέρχεται και πάλι από τη γηραιά ήπειρο και αποτελεί μια από τις παραδοσιακές δυνάμεις του αθλήματος, έστω και αν δεν είχε στο παρελθόν καλή πορεία σε Μουντιάλ, αφού πάντοτε ήταν παραπάνω από υπολογίσιμος αντιπαλος. Λέγεται Ισπανία και βούλωσε όσα στόματα θεωρούσαν, ότι είναι ομάδα με νοοτροπία ηττημένου και δεν μπορεί να σταθεί με αξιώσεις σε μεγάλες διοργανώσεις. Μέσα σε δύο χρόνια έπεισε για το αντίθετο, πρώτα στο Ευρωπαϊκό Κύπελλο και τώρα στο Παγκόσμιο.

Για να κάνεις την επανάσταση στο δημοφιλέστερο των αθλημάτων χρειάζεται να διαθέτεις τη σχετική ικανότητα στον αγωνιστικό χώρο αλλά και στον πάγκο και σε επίπεδο ομοσπονδίας. Σε μια εποχή, που το πιο οργανωμένο ποδόσφαιρο παίζεται στην Ευρώπη, είναι φύσει αδύνατο στον υπόλοιπο κόσμο, υπό τις υπάρχουσες συνθήκες, να φτιαχτεί μια ομάδα ικανή να αλλάξει αυτή την κατάσταση. Δεν λείπει το ταλέντο από τις χώρες εκτός Ευρώπης, το αντίθετο συμβαίνει. Αλλά εδώ και καιρό το επιθετικό και φαντεζί ποδόσφαιρο, κυρίως αυτό, που προέρχεται από τη Λατινική Αμερική αλλά, εσχάτως, βλέπουμε και σε κάποιες αφρικανικές ομάδες (Γκάνα, Ακτή Ελεφαντοστού), έχει βρει το μάστορά του στις οργανωμένες άμυνες των ευρωπαϊκών ομάδων. Μπορεί η επίθεση να φέρνει κόσμο στα γήπεδα αλλά κανένας φίλαθλος, όσο ανιδιοτελής και αν είναι, δεν γουστάρει να βλέπει μια ομάδα να "ζωγραφίζει" στο χορτάρι αλλά να μην μπορεί να σκοράρει ή να προστατεύσει την εστία της από την οργανωμένη αντίπαλό της. Και στη Λατινική Αμερική, την πιο υπολογίσιμη ήπειρο ποδοσφαιρικά έναντι της Ευρώπης, είτε περισσεύει το ταλέντο αλλά λείπει η σωστή καθοδήγηση από τον πάγκο (Αργεντινή) είτε το ταλέντο είναι μέτριο και ο πάγκος δεν μπορεί να κάνει και πολλά γι' αυτό (Βραζιλία) ή απλά υπηρετείται πιστά το όμορφο επιθετικό ποδόσφαιρο (Μεξικό, Παραγουάη, Ουρουγουάη), χωρίς, όμως, να υπάρχει η δυνατότητα της υπέρβασης. Κυρίως, όμως, καμμία λατινοαμερικανική χώρα δεν μπορεί να βαυκαλίζεται, ότι φέρνει την επανάσταση στο ποδόσφαιρο, αφού η απουσία ξεχωριστών ταλέντων τα τελευταία χρόνια αλλά και η ανάγκη για προσαρμογή στο ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο έχει οδηγήσει αρκετές λατινοαμερικανικές χώρες να υιοθετήσουν το ευρωπαϊκό στυλ ποδοσφαίρου, όπου οι σκληρότερες άμυνες εξουδετερώνουν το επιθετικό ταλέντο, ενώ η δημιουργία ακαδημιών ποδοσφαίρου λειτούργησε (και) στις χώρες αυτές ως βιομηχανία παραγωγής πανομοιότυπων παικτών, οι καλύτεροι από τους οποίους παίζουν από μικροί στην Ευρώπη, οπότε οι ικανότεροι Ευρωπαίοι τους μαθαίνουν από νωρίς και γνωρίζουν, πως θα τους αντιμετωπίσουν. Με άλλα λόγια, το αυθόρμητο και χωρίς σκοπιμότητες, δήθεν, ποδόσφαιρο, που παιζόταν στις λατινοαμερικανικές φτωχογειτονιές και παραλίες έχει μπει στο χρονοντούλαπο της ιστορίας και υπάρχει, πλέον, μόνο στη φαντασία όσων αναζητούν την επανάσταση εκεί, που απλά δεν υπάρχει.

Το ταλέντο δεν περισσεύει ούτε στην Ευρώπη. Εκεί, όμως, περισσεύει το χρήμα αλλά και η μεθοδικότητα στο χτίσιμο των ομάδων είτε σε εθνικό επίπεδο είτε σε συλλογικό. Τα παχιά λόγια περί επανάστασης στο ποδόσφαιρο και ανατροπής της καθεστώσας τάξης δεν έχουν πέραση και, πρωτίστως, δεν φέρνουν χρήματα στα ταμεία των ευρωπαϊκών συλλόγων και των ομοσπονδιών. Έχει αποδειχθεί, ότι η σκληρή δουλειά και η προσοχή στις λεπτομέρειες συντελούν στη δημιουργία ικανότατων ομάδων, πράγμα που συνεπάγεται περισσότερο κόσμο στα γήπεδα και στην τηλεόραση αλλά και χορηγούς, ήτοι περισσότερα κέρδη. Αφ' ης στιγμής η ΦΙΦΑ είδε την επιτυχία αυτής της συνταγής στο Τσάμπιονς Λιγκ, δεν υπήρχε λόγος να μην την ασπαστεί έως το μεδούλι. Διότι αυτή η συνταγή οδηγεί την Ευρώπη να οργανώνει προσεκτικότερα τις ομάδες της, οι οποίες, σημειωτέον, δεν παίζουν και κανένα αντιπαθητικό ποδόσφαιρο, και να κερδίζουν, πλέον, με άνεση τις ομάδες εκτός Ευρώπης.

Άφησα για το τέλος την Αφρική, διότι έχει να φάει πολλά ψωμιά, έως ότου γίνει πραγματικά ανταγωνιστική έναντι των Ευρωπαίων. Η παρουσία μιας αφρικανικής ομάδας στην οκτάδα του Μουντιάλ (Γκάνα φέτος, παλαιότερα Σενεγάλη και Καμερούν) συνιστά πρόοδο αλλά όχι επανάσταση στο ποδόσφαιρο, αφού δεν σηματοδοτεί κάποια κυριαρχία των ομάδων αυτών έναντι των ευρωπαϊκών ούτε οδηγεί στον ασπασμό του ποδοσφαιρικού ύφους τους. Και στην Αφρική λείπουν πολλά, έως ότου γίνει κάποια ποδοσφαιρική επανάσταση. Για την Ασία, ούτε λόγος! Αν η Αφρική έχει να φάει πολλά ψωμιά, η Ασία έχει να χτίσει και το φούρνο.