Αύριο συμπληρώνονται 36 χρόνια από την αποκατάσταση της Δημοκρατίας στη χώρα μας. Είναι μια επέτειος, που οι περισσότεροι έχουν λησμονήσει. Ίσως φταίει το γεγονός, ότι δεν συνοδεύεται από κάποια αργία στο δημόσιο τομέα ή τα σχολεία, ώστε η ραστώνη, που ακολουθεί τέτοιες περιστάσεις, να θυμίζει έστω ακροθιγώς στους ωφελημένους την ύπαρξη κάποιας επετείου. Μπορεί να οφείλεται στο ότι σήμερα, μετά από 36 χρόνια, τίθεται σε αμφισβήτηση η ύπαρξη της ίδιας της Δημοκρατίας αλλά και εμφανίζονται περισσότερες φωνές, που θεωρούν, ότι τα πράγματα δεν ήταν καθόλου άσχημα επί χούντας.
Η πάροδος του χρόνου ρίχνει τη σκόνη της στην εποχή εκείνη και καθιστά δυσδιάκριτη την πραγματικότητα για όσους δεν την έζησαν και τη γνωρίζουν από διηγήσεις τρίτων αλλά και όσους έχουν κοντή μνήμη. Και σε μια χώρα, όπως η Ελλάδα, όπου η ιστορική μνήμη έχει κολλήσει σε ηρωικές στιγμές του πολύ μακρινού παρελθόντος και το σύνολο των κατοίκων της αρνούνται να διδαχθούν από τα παθήματά τους, είναι πανεύκολο να παραποιηθεί η ιστορία και να περάσει σε δεύτερη μοίρα μια σημαντική επέτειος προς όφελος όσων πιστεύουν, ότι η χώρα μας ευρίσκετο σε καλύτερη μοίρα κατά την επταετία 1967-1974. Για να μην αναφερθούμε στην παραδοσιακή αδιαφορία της πλειονότητας των Ελλήνων απέναντι σε τέτοιες αντιλήψεις.
Όσο και αν η ιστορία έχει αποδείξει, ότι η δημοκρατία είναι η καλύτερη μορφή διακυβέρνησης μιας χώρας, εντούτοις έχω ουκ ολίγες αμφιβολίες, αν ως λαός είμαστε σε θέση να εκτιμήσουμε την αξία της και να θέσουμε στο περιθώριο τις απόψεις εκείνες, που φέρουν τη δικτατορία της περιόδου 1967-1974 ως μια εποχή ευμάρειας της Ελλάδος σε κάθε επίπεδο, αλλά και τους εκφραστές της (προσοχή, δεν ζητάω την απαγόρευση της έκφρασης τέτοιως απόψεων). Και, δυστυχώς, φαίνεται, ότι τέτοια ζητήματα ουδόλως απασχολούν τους λάτρεις της κλειδαρότρυπας, των πάσης φύσεως συνωμοσιολόγων, του υπερκαταναλωτισμού και της βολής, που λέγονται συμπατριώτες μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου