Πλάκα με τους αλλοδαπούς είπατε;

Πριν από 13 χρόνια, υπηρέτησα ένα δίμηνο της στρατιωτικής μου θητείας στο ΚΕΔΑ Ζούμπερι Αττικής (ναι, ήμουν «μοδίστρα») και, συγκεκριμένα, στην καντίνα του στρατοπέδου αυτού. Εκεί χτίζονταν κάποιες καινούργιες παραθεριστικές κατοικίες για τους αξιωματικούς της Πολεμικής Αεροπορίας και είχαν προσληφθεί ορισμένοι Πακιστανοί ως εργάτες. Ένας από αυτούς, λοιπόν, ερχόταν καθημερινά στην καντίνα, για να αγοράσει ένα τοστ, αφού πρώτα μου ζητούσε να αφαιρέσω το ζαμπόν από αυτό, διότι ήταν φτιαγμένο από χοιρινό και  δεν το έτρωγε, ως πιστός μουσουλμάνος. Ήταν ένα ευγενέστατο και σεμνότατο παιδί, που πάλευε με το πηλοφόρι, προκειμένου να στείλει χρήματα στην οικογένειά του πίσω στην πατρίδα του. Α, είχε να τους δει 5 χρόνια και μόνο από τηλεφώνου μάθαινε τα νέα τους.

Μια μέρα και ενώ ο άνθρωπος αυτός είχε δώσει την παραγγελία του και εγώ έβγαζα το ζαμπόν από το τοστ του, εμφανίστηκαν δύο Ελληναράδες (θα καταλάβετε αμέσως παρακάτω, γιατί τους αποκαλώ έτσι), που μου ζήτησαν να τους φτιάξω καφέ, αγνοώντας επιδεικτικά την παρουσία του Πακιστανού. Τους ζήτησα να περιμένουν, μέχρι να τελειώσω με το τοστ και είδα, ότι μειδιούσαν ειρωνικά και έδειχναν με το βλέμμα τους τον Πακιστανό. Όταν αυτός έφυγε, οι Ελληναράδες με ρώτησαν, τι έκανα και άργησα τόσο. Τους απάντησα και μου είπαν, ότι δεν θα πάθαινε τίποτα η υγεία του Πακιστανού, αν δοκίμαζε λιγάκι ζαμπόν, και ξέσπασαν σε χαχανητά. "Μη μας παρεξηγείς, ρε παλληκάρι, πλάκα κάνουμε με τον Πακιστανό", είπε ο ένας από αυτούς κατακόκκινος από τα χάχανα.

Θυμήθηκα αυτή την ιστορία με αφορμή την τάση πολλών συμπολιτών μου να κάνουν ανοικτά ρατσιστικά σχόλια ή να σκαρώνουν φάρσες σε αλλοδαπούς με αφορμή ορισμένα ήθη και έθιμά τους ή την εμφάνισή τους και μετά να απολογούνται «’νταξ’, μωρέ, ένα αστείο κάναμε, τους αγαπάμε τους ξένους». Σκέφτομαι, αν στη θέση μου βρισκόταν κάποιος άλλος, λιγότερο ευαισθητοποιημένος με τις θρησκευτικές πεποιθήσεις ενός αλλόθρησκου αλλοδαπού και γι’ αυτό πρόθυμος να κάνει καλαμπούρι σε βάρος των πεποιθήσεων αυτών, πόσο προσβεβλημένος θα ένοιωθε αυτός ο αλλόθρησκος αλλοδαπός. Σκέφτομαι, αν κάποιος δικός μας ήταν θρήσκος και επιθυμούσε π.χ. να τηρήσει τη νηστεία της Σαρακοστής και ο Χ αλλοδαπός ήταν στη θέση του εστιάτορα/σερβιτόρου και του έριχνε ελάχιστα ίχνη κρέατος στη σαλάτα, που ο δικός μας είχε παραγγείλει, έτσι για πλάκα, ποια θα ήταν η αντίδραση του δικού μας, αν καταλάβαινε το «αστείο», και πως θα ένοιωθε, που, έστω άθελά του, είχε παραβεί τους κανόνες της θρησκείας του.

Μου έχει τύχει να δω Έλληνες να παραγγέλνουν τη Σαρακοστή φραπέ με γάλα από παραδρομή και μετά να σταυροκοπούνται, επειδή παρεβίασαν τη νηστεία έστω κατά λάθος. Έχω πάει διακοπές με φιλικά μου πρόσωπα, τα οποία ήθελαν να τηρήσουν τη νηστεία του Δεκαπενταύγουστου και ρωτούσαν το σερβιτόρο, σε τι λάδι ήταν τηγανισμένες οι πατάτες, που είχαν παραγγείλει. Όσο υπερβολικά και αν ακούγονται αυτά τα φαινόμενα, εντάσσονται στο δικαίωμα του καθενός να διαμορφώνει την προσωπικότητά του και, εντεύθεν, τις θρησκευτικές του πεποιθήσεις καταπώς αυτός επιθυμεί, ή να δηλώνει, ότι είναι άθεος, και επιβάλλουν το σεβασμό εκ μέρους μας, ακόμα και αν δεν συμφωνούμε με αυτά. Κανένας από τους παραπάνω δεν θα γελούσε, αν κάποιος τρίτος πολλώ δε μάλλον αλλοδαπός έριχνε στη ζούλα γάλα στον καφέ τους ή τηγάνιζε πατάτες σε ελαιόλαδο εν αγνοία τους μεσούσης κάποιας νηστείας. Απεναντίας, θα εξοργιζόταν, αν συνειδητοποιούσε, ότι κάποιοι δεν σεβάστηκαν τις συνήθειές του. Θα ακούγονταν οι συνηθισμένες κορώνες «οι ξένοι πρέπει να προσαρμοστούν στις δικές μας συνήθειες» ή «οι βρωμιάρηδες δεν σέβονται τίποτα». Πιθανότατα θα έπεφταν και κάποιες «ψιλές» σε βάρος εκείνου του αλλοδαπού, που τόλμησε να αστειευτεί με τα προαιώνια ήθη και έθιμά μας.

Και σίγουρα οι περισσότεροι από εμάς δεν θα έβρισκαν αστείες αυτές τις φάρσες σε βάρος μας.