Χαλαροί στην αρχή, χαλαροί και στο τέλος

Έκλεισαν οι Ολυμπιακοί Αγώνες του Λονδίνου με το «My Generation”, τον ύμνο μιας ολόκληρης γενιάς. Όχι, οι εναπομείναντες Χου (Who) δεν διέλυσαν τα μουσικά τους όργανα μετά το πέρας της συμμετοχής τους αλλά αγκαλιασμένοι με τους υπόλοιπους καλλιτέχνες, που συμμετείχαν στη χτεσινή τελετή λήξης και μας χάρισαν ορισμένα από τα ωραιότερα ποπ κομμάτια του παρελθόντος, αποχαιρέτησαν ένα ενθουσιασμένο κοινό. ΟΚ, θέλαμε και λίγο από Έλτον Τζων και Ρόλλινγκ Στόουνς αλλά ας μην είμαστε πλεονέκτες! Το χτεσινό πρόγραμμα ούτε σε μουσικό φεστιβάλ της δεκαετίας του ’80 ή του ’90 δεν θα το απολαμβάναμε. Κουήν, Πινκ Φλόυντ, Τζώρτζ Μάικλ, Άννυ Λέννοξ, Πετ Σοπ Μπόυς και μάλιστα τζάμπα;

            Κανένας δεν υποχρεούται να δηλώσει, ότι του άρεσε η τελετή λήξεως των Ο.Α. του Λονδίνου. Για την ακρίβεια, είχε όλα εκείνα τα στοιχεία, που προκαλούν τα αρνητικά σχόλια ενός θεατή, ήτοι άφθονο κιτς, τεράστια πλήθη εξ ορισμού δύσκολα στο κουμάντο, συμβολισμούς απρόσιτους σε όσους είτε δεν είναι μεγαλωμένοι με την αγγλική κουλτούρα είτε αγνοούν τη νεότερη αγγλική ιστορία και πολύ, πολύ Αγγλία. Για πολύ κόσμο, η εικόνα, που συνθέτουν τα παραπάνω συστατικά, ήταν αφόρητη. Αν, μάλιστα, προέρχονται από ένα λαό, που δεν είναι και ο πιο συμπαθής, τότε το αίσθημα είναι ακόμα πιο ασήκωτο.

            Έλα, όμως, που οι Άγγλοι δεν έδειξαν να νοιάζονται για την κριτική των τρίτων. Σκηνοθέτησαν μια τελετή λήξης χαλαρή, διανθισμένη με τους γνωστούς συμβολισμούς, που παραπέμπουν στη διαμόρφωση και λειτουργία της κοινωνίας τους, και μια σειρά από τραγούδια, που αγαπήθηκαν παγκοσμίως. Η πολυπολιτισμική βρεττανική κοινωνία ήταν πανταχού παρούσα. Το γήπεδο μετετράπη σε ένα απέραντο κλαμπ, όπου έπαιζε ένα αφιέρωμα στη βρεττανική μουσική σκηνή. Έκαναν και την πλάκα τους. Αυτή τη φορά, σατίρισαν τη θρησκεία. Διότι ποιο άλλο νόημα έχει η παρουσία του κ. Έρικ Άιντλ, μέλους των θρυλικών Μόντυ Πάιθονς, και η εκτέλεση του υπέροχου “Always look on the bright side of life” από την επίσης θρυλική ταινία «Ένας προφήτης μα τι προφήτης», όπου η σπουδαία αυτή ομάδα σατίριζε τη θρησκεία και τις συμπεριφορές των φανατικών πιστών;

            Με άλλα λόγια, οι διοργανωτές δεν διακατέχονταν από την αγωνία, ότι δίνουν εξετάσεις ενώπιον της υφηλίου και έπρεπε να δείξουν σπουδαίοι και τρανοί. Δεν έχουμε να αποδείξουμε τίποτα και σε κανένα και δεν μας νοιάζει, τι θα πει ο κόσμος, είπαν και έχοντας επίγνωση του εαυτού τους, κατέβηκαν χαλαροί και ακομπλεξάριστοι. Ούτε πατριωτικές κορώνες, ούτε πεποίθηση ότι τους χρωστάει χάρη όλη η Ευρώπη, ούτε φανφάρες, ότι είναι οι καλύτεροι του κόσμου! Είμαστε αυτοί, που είμαστε, λέιντις εντ τζέντλεμεν, και το διασκεδάζουμε.

            Συνιστά αυτό επιτυχημένη τελετή λήξης; Εναπόκειται στον καθένα από εμάς να προσδιορίσει αυτό, που γέννησε μέσα του αυτή η καταληκτική εορτή. Εδώ, πάντως, οφείλουμε να πούμε, ότι οι Άγγλοι ακολούθησαν την πεπατημένη, που θέλει τους διοργανωτές των τελετών λήξεως των Ο.Α. να δείχνουν μια εικόνα πιο ξένοιαστη και χωρίς τα τυπικά των τελετών ενάρξεως. Απλά είχαν και μια μουσική παράδοση πιο δημοφιλή και αγαπητή απ’ όλο, σχεδόν, τον κόσμο και γι’ αυτό διασκέδασαν πολλοί μαζί τους, περισσότερο ίσως απ’ ό,τι στις αντίστοιχες τελετές άλλων χωρών.