Ο "αντισυστημικός" λόγος της Χρυσής Αυγής

            Στην αρχή, τους αγνόησε το μεγαλύτερο κομμάτι της κοινωνίας μας. «Σιγά μην μπουν στη Βουλή δαύτοι», επαναλάμβανε. Όταν, τελικά, συγκέντρωσαν εκείνο το 7% στις εκλογές του Μαΐου, ήλθε η ώρα της πτώσης από τα σύννεφα και η προσπάθεια προσέγγισής τους, προκειμένου να γίνει ευρύτερα γνωστό, ποιοι είναι και τι πιστεύουν. Φυσικά, θα ήταν αστείο να υποστηρίξει κανείς, ότι η Χρυσή Αυγή θα ήταν κάτι διαφορετικό απ’ ό,τι γνωρίζαμε εδώ και χρόνια, ήτοι μια ομάδα ακροδεξιών, νοσταλγών του Χίτλερ, που αναγνωρίζει το ελληνικό έθνος ως το υπέρτερο όλων, κυνηγάει μετανάστες και αριστερούς και μισεί τη Δημοκρατία. Αλλά, όπως και να το κάνουμε, ήταν ένα δέλεαρ για πολλούς δημοσιογράφους να ακούσουν από πρώτο χέρι τις απόψεις αυτές.

            Οι περισσότεροι δημοσιογράφοι τα θαλάσσωσαν, είτε επειδή τους αντιμετώπισαν αρκετά διστακτικοί και απροετοίμαστοι είτε επειδή προτίμησαν να κάνουν πλακίτσα μαζί τους, λες και επρόκειτο για τίποτε φυντάνια του εγχώριου σταρ σύστεμ. Οι ελάχιστοι δημοσιογράφοι, που γνώριζαν καλά το αντικείμενο και υπήρξαν σαφώς πιο αντικειμενικοί στην κρίση τους, δεν εργάζονται στην τηλεόραση και, έτσι, οι απόψεις τους δεν έγιναν εξίσου γνωστές με αυτές των τηλεοπτικών συναδέλφων τους. Η γύμνια, πάντως, ενός τεράστιου κομματιού του δημοσιογραφικού κόσμου έλαμψε δια της ατολμίας του να στριμώξει όσα στελέχη της Χ.Α. δέχθηκαν να του μιλήσουν.

            Αξίζει, πάντως, να δούμε, σε τι συνίσταται αυτός ο ανατρεπτικός λόγος της Χ.Α., που τόσο ανάγκη την έχει η ταλαιπωρημένη χώρα μας, σύμφωνα με τους υποστηρικτές της. Άλλωστε, τα μέλη της δεν κρύβουν ούτε τη χαρά τους, που επιτέλους μπήκαν στη Βουλή, αφού προηγουμένως κατάφεραν να απονομιμοποιηθούν στα μάτια ενός σημαντικού κομματιού της κοινωνίας μας, ούτε την ιδεολογία τους και, βέβαια, τις προθέσεις τους.

            Ξεκινώντας από τις συνεντεύξεις, που έδωσαν κάποια στελέχη της Χ.Α., λοιπόν, για να γίνει μια σωστή συνέντευξη, απαιτείται και οι δύο πλευρές να τηρήσουν κάποιους κανόνες. Ο πιο βασικός κανόνας, όχι αυτονόητος αλλά βασικός, είναι, ότι ο συνεντευξιαζόμενος οφείλει να απαντάει σε ό,τι τον ερωτούν. Όσοι είχαν την υπομονή και τη διάθεση να παρακολουθήσουν τις συνεντεύξεις π.χ. του κ. Μιχαλολιάκου ή του κ. Κασιδιάρη, τα οποία ως περισσότερο γνωστά από τα υπόλοιπα στελέχη της Χ.Α. έτυχαν και της περισσότερης προβολής εκ μέρους των Μ.Μ.Ε., θα διεπίστωσαν, ότι τα πρόσωπα αυτά ελάχιστα ενδιαφέρθηκαν να σεβαστούν τους κανόνες αυτούς. Οι περισσότερες απαντήσεις τους ελάχιστη σχέση είχαν με τις ερωτήσεις, που τους υποβάλλονταν, και εστίαζαν κυρίως στο τι κάνουν οι άλλοι. Πρόκειται για κλασσική τακτική όσων δεν επιθυμούν να απαντήσουν σε ό,τι τους ερωτούν και προσπαθούν να στρέψουν αλλού την κουβέντα. Δεν θα απαντήσουν όπως θέλουν οι δημοσιογράφοι, λοιπόν. Αλλά δεν θα απαντήσουν γενικότερα. Άλλα λόγια και ας μην αγαπιόμαστε, λοιπόν! Η λατρεία, άλλωστε, της ακροδεξιάς για τη δημοσιογραφία περιοριζόταν ανέκαθεν σε όσους μοιράζονται τα ίδια ιδεώδη με αυτή ή αρκούνται να κάνουν ανώδυνο (φαινομενικά) καλαμπουράκι με αυτή.

            Περαιτέρω, η σχετικά πρόσφατη επερώτηση βουλευτού του κόμματος αυτού στη Βουλή σχετικά με τα μέτρα, που προτίθεται να λάβει η κυβέρνηση, για να μη φτάσει στους μαθητές της Ε’ και ΣΤ’ τάξεως του Δημοτικού το βιβλίο γραμματικής, όπου γράφεται, δήθεν, ότι τα φωνήεντα της ελληνικής γλώσσας είναι 5 και όχι 7 (άρα επιβεβαιώνεται η γνωστή Δήλωση Κίσσινγκερ, λέω εγώ), αποδεικνύει περίτρανα, ότι οι της Χ.Α. όχι απλά δεν απαντούν σε ό,τι τους ρωτούν αλλά και δεν διαβάζουν. Για την ακρίβεια, διαβάζουν αλλά επιλεγμένα βιβλία γραμμένα από ανθρώπους, που ασπάζονται τις απόψεις τους ή τουλάχιστον την πλησιάζουν αλλά η βασιμότητά τους είναι, για να το πούμε κομψά, κάτι επιεικώς σχετικό. Αναζητούν και υιοθετούν αμέσως κάθε θεωρία συνωμοσίας, που αφορά το ελληνικό έθνος και τη γλώσσα του, χωρίς να αμφιβάλλουν λεπτό για τη γνησιότητά της, και τη διαδίδουν με κάθε πρόσφορο μέσο. Διαχέουν παντού την άποψη, ότι η χώρα κινδυνεύει. Φυσικά, δεν κάνουν τον κόπο να αποδείξουν τη βασιμότητα των λεγομένων τους. Ρίξε ψέμμα στον κόσμο, όλο και κάτι θα μείνει.

            Και μια και μιλήσαμε για ψέμματα, θα θυμάστε τα στελέχη της Χ.Α., που διατυμπάνιζαν, ότι καθάρισαν ολόκληρες γειτονιές των Αθηνών από εγκληματίες, συνοδεία ορισμένων πολιτών, που υμνούσαν το εν λόγω κόμμα για το «θεάρεστο αυτό έργο του, ή ότι θα παραχωρήσουν τα βουλευτικά τους αυτοκίνητα για τις ανάγκες συμπολιτών μας. Στην πραγματικότητα, στις ίδιες αυτές γειτονιές η εγκληματικότητα ζει και βασιλεύει, αφού οι εκκαθαριστικές επιχειρήσεις της Χ.Α. αρκέστηκαν στην κατατρομοκράτηση των αλλοδαπών, που κατοικούν στις περιοχές αυτές (και δεν ευθύνονται απαραίτητα για την εγκληματικότητα) και πέραν τούτου ουδέν! Όσο για τα αυτοκίνητα, που δικαιούνταν οι βουλευτές τους, τα κράτησαν για τους εαυτούς τους. Ακόμα, καμώνονται, ότι δεν έχουν καμμία σχέση με το Χίτλερ αλλά δοξάζουν τα οπλισθέντα από τους Γερμανούς προδοτικά Τάγματα Ασφαλείας και δεν έχουν αποκηρύξει τα υμνητικά τους για το ναζισμό κείμενα (οράτε εδώ). Α, ξέχασα τη διανομή τροφίμων περί τα μέσα Ιουλίου στο κέντρο της Αθήνας, η οποία διαφημίστηκε ως μια αξιέπαινη προσπάθεια της Χ.Α. προς υποστήριξη των αναξιοπαθούντων συμπολιτών μας, πλην, όμως, ήταν μια σπασμωδική κίνηση, που δεν μπορεί να εξισωθεί με τα καθημερινά συσσίτια άλλων φορέων, ακόμα και ιδιωτών (τα οποία τυγχάνουν ελάχιστης προβολής αλλά αυτό είναι μια άλλη πικρή ιστορία). Δεν θα τους χαρακτηρίσουμε, λοιπόν, και ως την επιτομή της ειλικρίνειας.

            Επίσης, ο λόγος των στελεχών της Χ.Α. θυμίζει ανθρώπους με έντονα μετεμφυλιακά σύνδρομα. Αν κλείσει κανείς την εικόνα και αρκεστεί στον ήχο (τηρουμένων πάντοτε των γλωσσικών αναλογιών) του λόγου του κ. Μιχαλολιάκου π.χ. αυτού στη Θεσσαλονίκη πριν τις εκλογές του Ιουνίου, θα νομίσει, ότι ακούει κάποιο βουλευτή της αλήστου μνήμης ΕΡΕ να μιλάει για τον κομμουνιστικό κίνδυνο. Ο έντονος αντιαριστερισμός και η επίκληση ιστορικών γεγονότων ερμηνευμένων από τη δική τους και επιεικώς ανιστορική οπτική γωνία π.χ. τα γεγονότα του Μελιγαλά, τα οποία παρουσιάζουν ως τη σφαγή αμάχων εθνικοφρόνων από τους «κομμουνιστοσυμμορίτες», είναι μερικά από τα χαρακτηριστικά αυτού του λόγου. Για τα στελέχη του εν λόγω κόμματος η Μεταπολίτευση δεν υπήρξε ποτέ άλλως είναι γι’ αυτά κάτι τόσο βδελυρό, που του έχουν επιβάλει μια ιδιότυπη damnatio memoriae. Η ιστορία για της Χ.Α. σταμάτησε λίγο πριν την πτώση της δικτατορίας. Επόμενο είναι η σκέψη και οι ερμηνείες, που δίδουν στα γεγονότα τα στελέχη της, να έχει μείνει σε εκείνη την εποχή.

            Αναφορικά τώρα με τον πολιτικό λόγο της Χ.Α., αυτός είναι γεμάτος από πυροτεχνήματα αλλά η έλλειψη ουσίας είναι παραπάνω από τραγικά εμφανής. Διαφημίζουν την τράπεζα αίματος και την τράπεζα τροφίμων τους αλλά δεν έχουν προτείνει κάτι ουσιαστικό για την αντιμετώπιση των προβλημάτων της δημόσιας υγείας και της αντιμετώπισης της φτώχειας. Καθυβρίζουν την επάρατη γι’ αυτούς Ε.Ε., το Δ.Ν.Τ. και την Ε.Κ.Τ. αλλά ακόμα δεν έχουμε ακούσει κάποια άποψή τους για την έξοδο από την οικονομική κρίση. Το πολιτικό τους πρόγραμμα αποτυπώνει την πολιτική τους σκέψη, ήτοι είναι αποσπασματικό, ανούσιο, χωρίς συγκρότηση και με ολοφάνερα διχαστική αντίληψη.

            Τέλος, στο λόγο της Χ.Α. κυριαρχεί, εκτός από το μίσος για ό,τι δεν ταιριάζει με τις πεποιθήσεις της, και μια υπεραπλουστευμένη θεώρηση των πραγμάτων. Ο λόγος του μίσους δικαιολογείται, επειδή δικαιολογείται ο ακραίος λόγος ορισμένων στελεχών της Αριστεράς. Η νομιμοποίηση της ναζιστικής κοσμοθεωρίας επιβάλλεται, επειδή έχουν νομιμοποιηθεί οι σταλινικοί. Αν ορισμένα στελέχη της Χ.Α. διώκονται ποινικά για σοβαρά εγκλήματα, που επισύρουν έως και κάθειρξη, σε τί διαφέρουν από τους πολιτικούς των δύο μεγάλων κομμάτων, που κατέκλεψαν τη χώρα; Τέλος, αφού το δικαίωμα στην ελευθερία του λόγου κατοχυρώνεται ακόμα και για τους αριστεροφασίστες (ξέρω, ο βαρβαρισμός βγάζει μάτι αλλά αυτή τη λέξη χρησιμοποιούν), γιατί να μην καλύπτει και τους χρυσαυγίτες; Για τον κατά μεγάλο ποσοστό απαίδευτο λαό μας αυτή η απλοϊκή αντίληψη είναι υπεραρκετή, για να νομιμοποιήσει στα μάτια τους το κόμμα αυτό. Για ορισμένους επίδοξους πνευματικούς μας ταγούς, κάποτε πετυχημένους σατιρικούς και νυν κήρυκες του μίσους, είναι ένα υπεραρκετό επιχείρημα, ώστε να καταδειχθεί ο λιγότερο επικίνδυνος χαρακτήρας της Χ.Α. σε σχέση με το δικομματισμό. 

            Δεν τρέφω αυταπάτες, ότι με την παράθεση των παραπάνω στοιχείων του λόγου των στελεχών της Χ.Α. θα πείσει έστω λίγους από τους ψηφοφόρους της ή όσους γοητεύονται από το λόγο της, ότι δεν πρέπει να τη στηρίξουν στο μέλλον. Σε μια χώρα, όπου η υποχώρηση ή η αλλαγή άποψης ισοδυναμεί με εξευτελισμό ή ακόμα και προδοσία και ο υιοθέτηση μιας γνώμης μετατρέπεται σε απόρθητο ταμπούρι, από το οποίο ο υποστηρικτής της θα βγει μόνο νεκρός, θα ήταν αστείο να πιστεύει κανείς, ότι με τη λογική θα αλλάξουν νοοτροπίες δεκαετιών. Θεωρώ, ωστόσο, χρήσιμο να αποκαλύπτονται ορισμένα στοιχεία του «αντισυστημικού» λόγου του υπό σχολιασμό κόμματος, ώστε να μην καταλείπεται, πλέον, καμμία αμφιβολία, τουλάχιστον στους εχέφρονες, ότι η Χ.Α. μόνο ακίνδυνη και χρήσιμη δεν μπορεί να θεωρηθεί. Και αφήστε τους πιστούς της να υποστηρίζουν το αντίθετο!