Αν το νόημα της εξέγερσης του Πολυτεχνείου ήταν η ελευθερία, τότε ζούμε στην εποχή, που η κατάχρησή της αποτελεί τον κανόνα, άλλως η επίκληση του αιτήματος των φοιτητών της εποχής εκείνης (και όχι μόνο αυτών) για ελευθερία οδηγεί στα γνωστά επεισόδια, που αμαυρώνουν κάθε χρόνο την επέτειο αυτή.
Αν το νόημα όσων έλαβαν χώρα τις ημέρες εκείνες του Νοεμβρίου του 1973 ήταν η Δημοκρατία, τότε η κακοποίησή της, συχνά στο όνομα των αγώνων όσων αγωνίστηκαν γι΄αυτή εκείνη την εποχή, τείνει να προκαλέσει εθισμό ακόμα και σε όσους διαθέτουν στοιχειώδεις δημοκρατικές ευαισθησίες ου μην και να λειτουργήσει σαν επιδημία.
Αν τείνουν πολλοί να προβάλλουν όσους συμμετείχαν μεν στα γεγονότα εκείνων των ημερών μέσα στο Πολυτεχνείο, πλην, όμως, έσπευσαν να εξαργυρώσουν το κλέος, που τους περιέβαλε μεταπολιτευτικά, ένεκα της συμμετοχής τους αυτής, με πολιτικές (και όχι μόνο αυτές) θέσεις, τότε προφανώς αγνοούμε τους περισσότερους αφανείς και άγνωστους, μέχρι σήμερα, αγωνιστές. Ή, τουλάχιστον, προτιμάμε να τους αγνοούμε, προβάλλοντας ένα στείρο νιχιλισμό, ότι τίποτε δεν έχει μείνει από εκείνη την εξέγερση, ότι όλοι πουλήθηκαν και άλλα εύπεπτα και διαιτητικά, που είναι της μόδας.
Αν υπάρχουν αρκετοί, που θεωρούν ότι κανένας δε σκοτώθηκε εντός του χώρου του Πολυτεχνείου και προβάλλουν την άποψη αυτή, τότε ζούμε σε εποχές, όπου το (μικρό, προς το παρόν) κύμα του αναθεωρητισμού των γεγονότων του Πολυτεχνείου τείνει να επισκιάσει το νόημα του αγώνα εκείνου και να το υποβιβάσει σε μια απλά σύρραξη χωρίς ιδεολογικό υπόβαθρο, όμοια με αυτή, που οι μηδενιστές και βάνδαλοι καταληψίες (πολλοί, τουλάχιστον, από αυτούς) κάνουν σε σχολεία και πανεπιστήμια.
Αν η παρουσία στη δημόσια ζωή προσώπων με ενεργό καθεστωτικό ρόλο τα χρόνια εκείνα δεν ενοχλεί, τότε μάλλον ζούμε στη χώρα της κοντής μνήμης και είμαστε άξιοι των κυβερνώντων μας.
Και κάπου πίσω απ' όλ' αυτά κρύβεται το νόημα της εξεγέρσεως του Πολυτεχνείου. Πού είναι, όμως; Και εμείς τί κάνουμε για να το αναδείξουμε και να το περάσουμε στις επόμενες γενιές; Άλλως αξίζει να το αφηγούμαστε, ως εάν να επρόκειτο για επίκαιρα της εποχής εκείνης, όταν δεν έχουμε διδαχθεί όσα θα έπρεπε να έχουμε μάθει από αυτό; Γιατί η καθημερινότητα αποδεικνύει, ότι ελάχιστα έχουμε μάθει από τα γεγονότα των ημερών εκείνων του Νοεμβρίου του 1973.
4 σχόλια:
κοίτα, η παραχάραξη, το ξεπούλημα, η απομυθοποίηση, η εκμετάλλευση, οι αφέλειες και οι υπερβολές ξεκίνησαν πολύ νωρίς, αμέσως με τη μεταπολίτευση. Αυτά είναι αυτονόητα δυστυχώς και πάντα γίνονται. Η ουσία ειναι ότι το Πολυτεχνείο πάντα συγκινεί όσους το θυμούνται, ίσως όχι για ίδιους λόγους. Ήταν μια πολύ ζωντανή στιγμή της ζωής μας και της ζωής αυτής της πόλης. δατσολ και μην το κουράζουμε.
@ pellegrina
Λες πράγματα, που θα'πρεπε να ισχύουν άλλως να είναι αυτονόητα για όλους, πλην, ομως, δεν είναι. Απ' όσους συμμετέχουν στις πορείες για το Πολυτεχνείο (χούι και αυτό να έχουμε δύο, τουλάχιστον, παρελάσεις) πόσοι, άραγε, γνωρίζουν ποιό είναι το νόημα του αγώνα των ανθρώπων εκείνων; Ναι, συγκινεί όσους το θυμούνται και επρόκειτο για μια πολύ ζωντανή στιγμή της σύγχρονης ιστορίας μας αλλά οφείλουμε να το κουράζουμε, όταν το νόημά του είτε παραχαράσσεται είτε αγνοείται.
μωρε εχεις δικιο, αλλα ξερεις, κατα βαθος κι ας μη φάινεται, ...ειμαι πολυύ κουρασμένη...
@ pellegrina
Εγώ να δεις κούραση! Αλλά η παραχάραξη και η παρανόηση γίνεται. Και αυτό είναι το ζήτημα.
Δημοσίευση σχολίου