Δημοφιλείς αναρτήσεις

Τετάρτη 12 Νοεμβρίου 2008

Η (μη) λογική της διάδοσης

Είναι η τέταρτη φορά, που έφτασε στην ηλεκτρονική μου διεύθυνση η είδηση περί της, δήθεν, πρότασης του Κυπριου ευρωβουλευτού κ. Ματσάκη, για την απλοποιηση της ελληνικής γλώσσας. Και, φυσικά, συνοδεύεται από την εξίσου πλαστή δήλωση Κίσσινγκερ περί αφελληνισμού δια της αφαιρέσεως της γλώσσας.
Δεν πρωτοτυπώ διαπιστώνοντας ότι οι θεωρίες συνωμοσίας ειναι ιδιαίτερα δημοφιλείς ανάμεσα στους χρήστες των ποικίλων εφαρμογών του Διαδικτύου. Ωστόσο, χρήζει ιδιαίτερης ανάλυσης η εμμονή πολλών ανθρώπων να διαδίδουν ιστορίες και μύθους. Και αν πρόκειται για ψυχαγωγικές ιστορίες, χαλάλι! Αλλά πρόκειται για μύθους, που πλασάρονται ως αλήθειες. Και, το χειρότερο, διαδίδονται ως αλήθειες.
Θα δικαιολογούσε κανείς αυτή την τάση με το επιχείρημα ότι ο σημερινός άνθρωπος δεν έχει το χρόνο να επεξεργαστεί μια είδηση, ήτοι να διακριβώσει τη βασιμότητά της και μετά να την καταστήσει γνωστή σε τρίτους. Θα διαφωνήσω. Η πεμπτουσία της σημερινής ζωής πρέπει να είναι ακριβώς η κριτική σκέψη, ήτοι η ύπαρξη ενός διανοητικού φίλτρου, που θα επιτρέπει να κρίνονται οι όποιες ειδήσεις και απόψεις. Και, επειδή στην καθημερινή μας ζωή, συντρέχουν πολλοί λόγοι, που επιβάλλουν να διαθέτουμε κριτική σκέψη, ως, επίσης, οι περισσότεροι από εμάς καλούνται καθημερινά να κρίνουν κάποιες καταστάσεις στην εργασία μας, τότε αναρωτιέμαι για ποιο λόγο αφήνουμε τη λογική έξω από την εκτός εργασίας καθημερινότητά μας.
Είναι, πραγματικά, παράδοξο να βλέπει κανείς πόσο εύπιστος είναι ο κόσμος σε τέτοιες ειδήσεις. Και, κυρίως, πόσο πρόθυμα επιθυμεί να καταστήσει κοινωνό των ιδεών αυτών και τρίτους.
Να ένας, ακόμα, χρήσιμος ρόλος για τους ιστολόγους! Η κατάρριψη των μύθων! Αλλά με προσοχή και κριτική σκέψη!

4 σχόλια:

Pellegrina είπε...

Όμως, Περιούσιε, δεν μπορείς να εμποδίσεις την ανθρωπότητα από το να π α ί ζ ε ι. Τα παιχνίδια εχουν το βάρος στους στη φόρμα τους (είμαστε μέλη μιας συνωμοσίας, κατοχοι ενός μυστικού, είμαστε μια ομάδα κλπ) και όχι στο περιεχόμενο. Ξεκίνα κι εσύ ένα παιχνίδι με το αντίθετο περιεχόμενο (πχ πόσο φιλέλληνας ήταν κατά βάθος ο Κίσινγκερ!)Φτιάξε ένα μύθο! Το να το λες στη βάση της κριτικής σκέψης ειναι άνευ σημασίας, είναι σαν να λες ότι η Μπερλίνα ήταν ένα κακό παιχνίδι γιατί εξασκούσε τα παιδιά στο κουτσομπολιό!

υγ: τι άλλο ειναι το διαδίκτυο από ένα αχανές παιχνίδι;;

περιούσιος είπε...

@ pellegrina

Το παιχνίδι, όταν αντιμετωπίζεται ως παιχνίδι, είναι άκακο. Διότι ψυχαγωγεί, οξύνει την κριτική σκέψη και την εφευρετικότητα εκείνου, που παίζει και βοηθάει το νου να ξεφύγει από τα καθημερινά. Όταν, όμως, το παιχνίδι στοχεύει να επηρεάσει αρνητικά, ήτοι να καλλιεργήσει το μύθο, ότι η φτωχή Ελλάδα έχει εχθρούς, που δεν την αφήνουν να προχωρήσει, τότε παύει να είναι παιχνίδι. Δε νομίζω ότι χρειάζεται να καταφύγουμε σε τέτοιες θεωριες, προκειμένου να δείξουμε, ότι π.χ. ο Κίσσινγκερ δεν ήταν φιλέλληνας. Προσωπικά, πρόσωπα, οπως ο Κίσσινγκερ δεν έχουν προσωπικές συμπάθειες απέναντι σε οποιοδήποτε χώρα ή έθνος παρά μόνο στα συμφέροντά τους ή αυτώ των χωρών εκείνων, που ζητούν τη συμβουλή τους. Τουτέστιν, δεν υπάρχει η παραμικρή ανάγκη να καταφεύγουμε σε τέτοιους μύθους. Αν τους δούμε ως προϊόν μιας ζωηρής φαντασίας, τότε όλα ΟΚ. Αν τους δούμε ως πραγματικά περιστατικά, τότε φρονώ ότι υπάρχει κίνδυνος παρανόησης και, κυρίως, να παραβλέψουμε τις δικές μας αδυναμίες και να επιρρίψουμε τα πάντα στους Κίσσινγκερ, Ματσάκηδες και λοιπούς πρωταγωνιστές.
Υ.Γ. Ορθόν ότι το Διαδίκτυο είναι ένα αχανές παχνίδι, μεταξύ άλλων.Αλλά δεν είναι μόνο αυτό.

abravanel είπε...

Ξέχασες την δήλωση οτι η ελληνική δεν υιοθετήθηκε από το πρώτο Κογκρέσο για μια ψήφο ή οτι τα στελέχη πολυεθνικών θα είναι υποχρεωμένα να μαθαίνουν αρχαία ελληνικά κτλ κτλ.

The unchallenged perpetuation of stupidity.

περιούσιος είπε...

@ abravanel

Τις έχω υπόψη, φίλτατε, και τις δύο αυτές θεωρίες, ως, επίσης, και αρκετές άλλες, που για την οικονομία του χώρου δεν ανέφερα. Πάντως, έχω βρεθεί σε αρκετές παρέες, όπου κάποιο πρόσωπο επιδιώκει να τις παρουσιάσει ως αληθινές και, κυρίως, δεν δέχεται μύγα στο σπαθί του αναφορικά με τη βασιμότητά τους.