Γιορτή προς το τέλος της μέρας

Η βροχή είχε αρχίσει να πέφτει βάρβαρα στο τζάμι του, διαταράσσοντας τις σκέψεις του, αν μπορούσες να χαρακτηρίσεις σκέψεις εκείνο το συνοθήλευμα ξεκάρφωτων ιδεών, που τριγυρνούσε στο κεφάλι του. Ήταν μια μέρα τρελλή, ούτε την ονομαστική του εορτή δεν είχε μπορέσει να χαρεί. Όλο το πρωί να τρέχει σε μια παραλυμένη από την απεργία των εργαζομένων στο μετρό Αθήνα, από δημόσια υπηρεσία σε δημόσια υπηρεσία, με υπαλλήλους, που ένοιωθες ότι βαριόνταν ακόμα και να ανασάνουν, να του δημιουργούν προσκόμματα και να μην τον εξυπηρετούν, με ένα τηλέφωνο να χτυπάει ακατάπαυστα, διότι οι πελάτες δεν καταλαβαίνουν ότι για να εξυπηρετηθούν, πρέπει να προθυμοποιηθεί προς τούτο η δημόσια υπηρεσία και ο εντολοδόχος τους δεν είναι μάγος να τους κάνει τη δουλειά μόνος του, τα ταξί γεμάτα γκρινιάρηδες πελάτες και αγενέστατους ταξιτζήδες, που δε σταματούσαν στιγμή να βρίζουν ρωμαίικα τους άλλους οδηγούς κατά τα αλεπάλληλα σλάλομ τους στους πηγμένους από την κίνηση δρόμους, ο κόσμος να σπρώχνει για να του ανοίξουν το πεζοδρόμιο και αυτός να αισθάνεται να πνίγεται σε μια αφιλόξενη μεγαλούπολη, όπου κανένας δε φαινόταν να δίνει δεκάρα, αν θα χρειαστεί να περάσει πάνω από το τομάρι σου, ώστε να κάνει τη δουλειά του ή έστω να βρει ελεύθερο δρόμο να διαβεί. "Να τελειώσω γρήγορα να γυρίσω πίσω", σκεφτόταν.

Στο λεωφορείο της επιστροφής ένοιωθε ότι το εκρηκτικό μίγμα της κοκομοιριάς και της αγένειας, που τον είχε μαστιγώσει στο κλεινόν άστυ, είχε ενσκήψει σαν επιδημία και στους επιβάτες. Μουτρωμένες κοπέλες να βρίζονται σα λιμενεργάτες με τους συνομιλητές τους εις επήκοον των συνεπιβατών τους, ηλικιωμένες κυρίες να μασουλάνε πλαταγίζοντας τη γλώσσα τους και ένας οδηγός, που έμοιαζε να πιστεύει, ότι θα βραβευθεί, αν πετύχει όσο το δυνατό περισσότερες λακκούβες του δρόμου, που με θράσος είχαν βαφτίσει εθνική οδό. Να κοιμηθεί ούτε λόγος, αφού το λεωφορείο ήταν φτιαγμένο με προδιαγραφές Πυγμαίων, για να μη μιλήσουμε για τις λακκούβες, που μόνο ως νανουρητό δε λειτουργούσαν.

Και στο γραφείο, η εικόνα δεν ήταν καλύτερη. 2-3 πελάτες από εκείνους, που δεν καταδέχονται να τηλεφωνήσουν, πριν έλθουν, τον περίμεναν με άγριες διαθέσεις, ο ένας χρωστούσε την παράσταση ενός δικαστηρίου αλλά προφανώς είχε επιβάλει στον εαυτό του να το ξεχάσει και ο άλλος εξακολουθούσε να ρωτάει επανειλημμένως τα ίδια πράγματα και να λαμβάνει για πολλοστή φορά τις ίδιες απαντήσεις, που ενδεχομένως φάνταζαν ως υπερβολικές για να τις αφομοιώσει ο ταπεινός του νους. Απλά δράμα, θα περάσει, σκέφτηκε.

Όταν έφυγε και ο τελευταίος πελάτης, έκλεισε την πόρτα του γραφείου. Η βροχή είχε αρχίσει το ανελέητο σφυροκόπημά της στο τζάμι. Στο youtube έπαιζε η Nostalgia του Yanni. Και πάλι! Και πάλι! Και πάλι! Και κάθε φορά που έπαιζε, η αρνητική ενέργεια, που τον είχαν ποτίσει, έφευγε και σκόρπιζε στον αέρα. Επιτέλους, βράδυ Παρασκευής και ημέρα γιορτής, μονολόγησε. Και τα τελευταία αρνητικά μόρια διαλύθηκαν.

Βγήκε έξω και κλείδωσε την πόρτα του γραφείου του. Η κοπέλα του τον περίμενε να βγουν για να γιορτάσουν. Μια κουραστική μέρα είχε τελειώσει, ένα ξεκούραστο και εποικοδομητικό βράδυ ξεκινούσε. Η βροχή τον χτύπησε στο πρόσωπο. Κράτησε την ομπρέλλα του κλειστή. "Η βροχή καθαρίζει την ατμόσφαιρα και το μυαλό των ανθρώπων", σκέφτηκε και προχώρησε.