Δεν έχω πρόβλημα με κάποιον καπνιστή μόνο και μόνο επειδή καπνίζει. Οι περισσότεροι φίλοι μου καπνίζουν, κάποιοι εξ αυτών είναι μανιώδεις εραστές αυτής της βλαβερής συνήθειας εδώ και πολλά χρόνια. Γνωρίζουν πολύ καλά, ότι με το κάπνισμα επιβαρύνουν τον οργανισμό τους αλλά συνεχίζουν με δική τους ευθύνη. Ούτε τρέφω τη φιλοδοξία να διοργανώσω αντικαπνιστική εκστρατεία. Ο καθένας είναι υπαίτιος για τη διαχείριση της υγείας του και η άποψή μου μπορεί να εισακουστεί από κάποιους κοντινούς μου καπνιστές αλλά επ' ουδενί λόγω μπορεί να επιβληθεί. Και, φυσικά, ο καθένας δικαιούται να επιλέγει εκείνους τους τρόπους εκτόνωσης ή απόλαυσης, που γουστάρει.
Η κατάσταση αλλάζει, όταν ο καπνιστής εισέρχεται ένα κλειστό χώρο και αρχίζει να εκδηλώνει την παραπάνω τάση του. Εκεί, όσα μηχανήματα καθαρισμού της ατμόσφαιρας και αν υπάρχουν, όσο μεγάλος και αν είναι αυτό ο κλειστός χώρος, η υγεία μου επιβαρύνεται από το κάπνισμα των τρίτων και αυτοί οφείλουν να σβήσουν το τσιγάρο τους ή παν έτερο σχετικό εξάρτημα. Εκεί, πλέον, δεν μπορούμε να μιλάμε για δικαίωμα ή γούστο του καπνιστή, εφόσον αυτός συνυπάρχει στον ίδιο κλειστό χώρο με πρόσωπα, τα οποία δεν καπνίζουν και ενοχλούνται με τον καπνό. Στην περίπτωση αυτή, ο καπνιστής όχι μόνο παραβιάζει το νόμο αλλά, επίσης, προβαίνει και σε καταστρατήγηση του δικαιώματός μου να απολαμβάνω την ημέρα μου ή να εκτελώ την εργασία μου χωρίς να υπομένω τον καπνό του, ο οποίος απλά με βλάπτει και αποδεδειγμένα.
Εσχάτως υποστηρίζεται από καπνιστές, ότι είναι περίεργο το κράτος να νοιάζεται ξαφνικά για την υγεία μας και να επιβάλει κυρώσεις για τους καπνιστές. Πρόκειται για μια λογική ατομιστική και ωφελιμιστική, με σκοπό να ακυρωθεί ένα σημαντικό μέτρο και προέρχεται από ανθρώπους, οι οποίοι, προκειμένου να υπερασπιστούν το δικαίωμά τους να καπνίζουν όπου λάχει, βάλλουν κατά του μέτρου αυτού με αυτή την ανόητη δικαιολογία. Διότι, κακά τα ψέμματα, το κάπνισμα ευθύνεται για μια σειρά από ασθένειες, οι οποίες είναι άκρως σοβαρές και χρήζουν αντιμετώπισης από κάποιους φορείς, που επιλαμβάνονται θεμάτα υγείας. Και οι φορείς αυτοί επιβάλλουν την καταβολή κάποιων ποσών, τα οποία προέρχονται από ασφαλιστικά ταμεία με τη σχετική επιβάρυνσή τους. Είναι ορθή, λοιπόν, η απαγόρευση αυτό στο μέτρο ,που προστατεύει το κοινωνικό συμφέρον, όπως αυτό εξειδικεύεται στην ανάγκη να περιοριστούν οι βλαβερές συνήθειες κάποιων συμπολιτών μας αλλά και στο ζήτημα της λιγότερης επιβάρυνσης των ασφαλιστικών ταμείων μας.
Σε κάθε περίπτωση, το παθητικό κάπνισμα, που υφίσταται ο μη καπνιστής εξαιτίας την συνήθειας του καπνιστή να καπνίζει σε κλειστούς χώρους, συνιστά λόγο επιβάρυνσης της υγείας και επιτάσσει τη θέσπιση μέτρων για την απαγόρευσή του. Και εφόσον υπάρχουν ιατρικές μελέτες, που αποδεικνύουν τα παραπάνω, προτιμώ να δώσω βάση σε αυτές παρά στην όποια επιχειρηματολογία των οπαδών του καπνίσματος σε όλους τους χώρους, οι οποίοι δικαιούνται να γεμίζουν με πίσσα τα δικά τους πνευμόνια αλλά υποχρεούνται και να σέβονται τα δικαιώματα των τρίτων μη καπνιστών.
Μα έτσι γεννάται ρατσισμός σε βάρος των καπνιστών, υποστηρίζεται από τη συνωμοταξία των φίλων της νικοτίνης. Συγγνώμη αλλά όσοι υποστηρίζουν την άποψη αυτή αποδεικνύουν, ότι δεν γνωρίζουν τίποτα περί της έννοιας του ρατσισμού πολλώ δε μάλλον δεν έχουν βιώσει πραγματικό ρατσισμό, ωστε να την υποστηρίζουν. Ο υφιστάμενος το ρατσισμό βιώνει ένα αποκλεισμό από συγκεκριμένους χώρους και συγκεκριμένες επαγγελματικές θέσεις, ενώ δεν έχει μια σειρά δικαιωμάτων αυτονόητων σε κάποια άλλα πρόσωπα. Ο καπνιστής καμμία τέτοια στέρηση δεν υφίσταται, αφού μπορεί ευχερώς να εισέλθει και παραμείνει σε ένα χώρο, όπου απαγορεύεται το κάπνισμα με την προϋπόθεση, ότι δεν θα καπνίσει. Αυτό συνιστά σεβασμό στο νόμο και τα δικαιώματα των άλλων και δεν περιορίζει κάποιο δικαίωμα, η άσκηση του οποίου, άλλωστε, προϋποθέτει την τήρηση κάποιων ορίων, εντός των οποίων ασκείται. Και η εξάσκηση του δικαιώματος να καπνίζει κανείς έχει ως όριο το σεβασμό στην επιθυμία των τρίτων να μην αναπνέουν τον καπνό από τα σύνεργα του καπνιστή. Για ποιο ρατσισμό, επομένως, μιλάμε;
Δεν περιμένω από τους αρειμανίους καπνιστές της ημεδαπής να αλλάξουν γνώμη και να σεβαστούν το συνάνθρωπό τους, ο οποίος δεν καπνίζει ούτε είναι υποχρεωμένος να ανεχθεί τις συνέπειες αυτής της κακής συνήθειάς τους. Αυτό θα ήταν αυτονόητο σε μια χώρα, όπου ο πολίτης γεννιέται και πεθαίνει έχοντας διδαχθεί από μικρό παιδί, ότι η τήρηση του νόμου αποτελεί πάγια επιταγή της κοινωνίας, στην οποία ζει, και δεν πρέπει να παρεκλίνει από αυτή ούτε μια στιγμή. Έχω, όμως, στη χώρα μας, όπου ο νόμος παραμένει κενό γράμμα μπροστά στην έλλειψη παιδείας των πολλών, την αξίωση από το κράτος να φροντίσει, ώστε το μέτρο να τηρηθεί στο έπακρο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου