Ακροβολιστές του νόμου και της λογικής

Δεν είναι η πρώτη φορά, που κάποια συγκεκριμένη κοινωνική ή επαγγελματική ομάδα στην Ελλάδα βάλλει κατά ενός μέτρου, προβάλλοντας το δικαίωμα της επιλογής της και χαρακτηρίζοντας το μέτρο αυτό ως απολυταρχικό, φασιστικό ή οπως αλλιώς κρίνει. Σε μια χώρα, όπου ακόμα και αρχηγοί πολιτικών κομμάτων δεν έχουν διστάσει να δηλώσουν ευθαρσώς, ότι ένας νόμος πρέπει να καταργηθεί (κ. Αλέκος Αλαβάνος) ή ένας πολυπροβεβλημένος ιεράρχης λέγει από άμβωνος "Έωμεν τους νόμους καθεύδειν" (Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και πάσης Ελλάδος Χριστόδουλος την εποχή της αναταραχής ένεκα της κατάργησης της αναγραφής του θρησκεύματος στις αστυνομικές ταυτότητες) και αποθεώνονται, θα ήταν αξιοπερίεργο να μην ακούγαμε αρνητικές τοποθετήσεις για την απαγόρευση του καπνίσματος στους κλειστούς χώρους.

Επειδή, όμως, θεωρώ, ότι οι καλλιτέχνες και λοιποί διανοούμενοι, ως πρόσωπα με ιδιαίτερη καλλιέργεια και δη μεγαλύτερη από αυτή, που διαθέτει η πλειονότητα των κατοίκων της χώρας μας, οφείλουν να στηλιτεύουν πρακτικές, όπου η επιλογή κάποιων ανθρώπων αποβαίνει σε βάρος της υγείας κάποιων συνανθρώπων τους, και όχι να μηχανεύονται τρόπους, για να την ανατρέψουν, αξίζει να σταθούμε στις απόψεις ορισμένων εξ αυτών, όπως αυτές διατυπώθηκαν στην πρόσφατη συνάντησή τους στο βιβλιοπωλείο "ΙΑΝΟΣ".

Έτσι, λοιπόν, ακούστηκε ο καθηγητής Εγκληματολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών, κ. Γιάννης Πανούσης, να υποστηρίζει, ότι "οποτε στην Ιστορία εμφανίστηκε ο νομοθέτης να θέλει το καλό μας, ήταν αυταρχικό καθεστώς". Προφανώς στις χώρες της Δυτικής Ευρώπης, που έχουν εφαρμόσει πριν από εμάς την καθολική απαγόρευση του καπνίσματος στους κλειστούς χώρους, επικρατούν καταπιεστικά καθεστώτα, τα οποία δεν σέβονται τις ατομικές ελευθερίες των πολιτών και δη το δίκαίωμά τους να επιλέξουν να καπνίσουν μπροστά μας, δίπλα μας ή γύρω από εμάς, ακριβώς επειδή είναι δικαίωμά τους.

Ακολούθησε η γνωστή συγγραφέας κα. Ζυράννα Ζατέλη, η οποία είπε, ότι «το τσιγάρο είναι απόλαυση. Επιτρέψτε μας να έχουμε κάποιες αδυναμίες διότι το να ζούμε σαν άρρωστοι για να πεθάνουμε υγιείς δεν βρίσκω να έχει κάποιο νόημα» και «είναι δυνατό να πάει κάποιος να ακούσει τον Μικρούτσικο, τον Κραουνάκη και να μην μπορεί να καπνίσει; Είναι γάμος χωρίς γαμπρό ή νύφη». Δεν αρνούμαι τις αδυναμίες κανενός ανθρώπου, άλλωστε οι αδυναμίες είναι σύμφυτες με την ανθρώπινη υπόσταση. Ωστόσο, η καλή συγγραφέας ουδόλως στέκεται στις συνέπειες αυτών των αδυναμιών της στους τρίτους, που θα έχουν την τιμή να βρεθούν στον ίδιο χώρο με αυτή, όταν θα ανάψει το τσιγάρο της. Αν δε για την ίδια είναι αρρώστια το να ζει κανείς χωρίς τσιγάρο, αυτό αποτελεί προσωπική της πεποίθηση, την οποία δεν αντιλαμβάνομαι, γιατί πρέπει να τη συμμεριστούς οι τρίτοι μη καπνιστές. Όσο για την σύνδεση μιας συναυλίας των κ.κ. Μικρούτσικου και Κραουνάκη με το τσιγάρο, εδώ αναζητείται η λογική.

Τη σκυτάλη πήρε ο συνθέτης και πρώην Υπουργός Πολιτισμού κ. Θάνος Μικρούτσικος, ο οποίος δήλωσε, ότι «δεν επιτρέπω σε κανέναν να με σώσει. Ούτε στην κυβέρνηση ούτε σε κανέναν. Να δοθεί η δυνατότητα της επιλογής, ώστε όλοι να έχουμε τη δυνατότητα να κάνουμε τα λάθη μας. Πρόκειται για μέτρο απολυταρχικό, μέτρο φασιστικό, ένα μέτρο που -τουλάχιστον στην Ελλάδα- πάρθηκε σε κάποια διαδρομή με κανό. Και επειδή γνωρίζω τον πρωθυπουργό μας και είναι τύπος της γυμναστικής, περιμένω το επόμενο νομοσχέδιο να κάνουμε υποχρεωτικά όλοι pilates". Πρόκειται για την κλασσική μικροαστική επιθετική λογική, ότι δεν θα μου επιβάλει το κράτος εμένα, τί να κάνω. Απαντά, μεταξύ άλλων, στους αυτοκινητιστές, που αρνούνται να φορέσουν ζώνη, στους δικυκλιστές, που δεν γουστάρουν να φορέσουν κράνος, και στους καπνιστές, που επιλέγουν να καπνίσουν όπου τους καπνίσει. Τα δε σχόλια για τον κ. πρωθυπουργό θυμίζουν πειραγμένο εραστή, ο οποίος δεν βρίσκει ανταπόκριση από την κοπέλα, που φλερτάρει, και της επιτίθεται με πλήθος απαράδεκτων χαρακτηρισμών, καταδεικνύοντας ένα όχι ακριβώς αξιοζήλευτο επίπεδο. Αναρωτιέμαι, αν ο κ. Μικρούτσικος θα προέβαινε σε τέτοιες δηλώσεις, στην περίπτωση που κατείχε ακόμα κάποιο κυβερνητικό θώκο.

Ο κ. Σταμάτης Κραουνάκης είχε αρκετή έμπνευση και δήλωσε, ότι «τόσο καπνό που πίνω μέσα μου άμα τον είχα ταξιδέψει, θα 'χα γυρίσει όλη τη Γη» και «καπνίζω, σφυρίζω, μουγκρίζω και βρίζω που ένα τσιγάρο που είχα το κόψαν και αυτό...». Ωραίες εμπνεύσεις για μια ποιητική βραδυά η για τον ύμνο των καπνιστών αλλά επί της ουσίας ουδέν από ένα συνθέτη με σπάνια κουλτούρα, η οποία εξαντλήθηκε στο ξεδίπλωμα του στιχουργικού του ταλέντου στη συνάντηση αυτή και δεν αναφέρθηκε στους παθητικούς καπνιστές.

Τη θύμηση του Αδόλφου Χίτλερ, που "που απαγόρευσε το κάπνισμα και κάπνιζε ανθρώπους μέσα στους φούρνους" έφερε στο νου του βουλευτού του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. κ. Γρηγόρη Ψαριανού η καθολική απαγόρευση του καπνίσματος. Στη συνέχεια, ζήτησε την αποποινικοποίηση φυσικών ουσιών ("φούντες και μαύρα" κατά δήλωσή του) αλλά και στην άρνηση καταβολής διοδίων, όπου δεν υπάρχει αυτοκινητόδρομος. κατέληξε δε με το σύνθημα «Δεν θα μας τρελάνουν αυτοί. Θα τους τρελάνουμε εμείς». Από ένα πολιτικό, όμως, ο οποίος έχει εκφραστεί με ιδιαίτερη αντιπάθεια για τους ομοφυλοφίλους, που εργάζονται σε ενημερωτικά συγκροτήματα, αλλά και μπερδεύει εντελώς ανόμοια πράγματα, όπως το κάπνισμα με το Χίτλερ, δεν μπορώ να περιμένω κάτι περισσότερο, παρεκτός ότι θα συνεχίσει να γράφει στα παλαιότερα των υποδημάτων του το νόμο περί απαγόρευσης του καπνίσματος.

Άφησα για το τέλος το συγγραφέα Ηρακλή Λογοθέτη, ο οποίος υποστήριξε, ότι "πρόκειται για μια επιχείρηση εξορθολογισμού των παθών. Γνωρίζουμε ότι σε όλα τα αυταρχικά προτάγματα επιβάλλονται καθολικοί νόμοι. Η ίδια η καθολίκευση είναι εκ φύσεως άδικη γιατί πλήττεται η ιδιαιτερότητα, η ανορθογραφία, το πάθος, η εξτρεμιστική απόλαυση. Πλήττει τους ακροβολιστές της ύπαρξης". Λάθος! Πλήττεται ο αυταρχισμός όσων δεν εννοούν να σεβαστούν την επιθυμία των μη καπνιστών να μην αναπνέουν τον καπνό από τα καπνιστικά σύνεργα των καπνιστών. Η ιδιαιτερότητα θα επλήττετο, αν ο καπνιστής στερούνταν κάποιων θεμελιωδών δικαιωμάτων του. Οι δε ακροβολιστές της ύπαρξης φαντάζουν ως υπέροχο λεκτικό εύρημα αλλά, όταν αγνοούν την ιδιαιτερότητα όσων δεν καπνίζουν, τείνουν περισσότερο σε ακροβολιστές του νόμου και της λογικής.

Μόνο θλίψη, λοιπόν, μου προκάλεσαν οι παραπάνω τοποθετήσεις ορισμένων ανθρώπων, οι οποίοι, προτάσσοντας την καλλιτεχνική τους ιδιότητα, προτιμούν να διδάσκουν την ανυπακοή στο νόμο, ώστε να απολαμβάνουν καλύτερα αυτό, που μόνο αυτοί θεωρούν ιδιαιτερότητά τους. Διότι η μόνο ιδιαιτερότητα, που δείχνουν να αναγνωρίζουν, είναι η ιδιότητά τους ως καπνιστές υπεράνω του νόμου.