Ας υποθέσουμε, ότι η εξέγερση, που οραματίζονται τα κόμματα της εκπροσωπούμενης στο ελληνικό κοινοβούλιο Αριστεράς αλλά και οι λοιποί φωνασκούντες συνέλληνες λαμβάνει χώρα στην Ελλάδα. Οι πολιτικοί αποπέμπονται, δικάζονται με συνοπτικές διαδικασίες και συνθήκες έκτακτου στρατοδικείου (αυτό, δηλαδή, που ονειρεύονται οι ξεσηκωμένοι συμπολίτες μας) και είτε κλείνονται στη φυλακή είτε εκτελούνται (άλλο τρελλό όνειρο όσων ξεχνούν, ότι η χώρα μας έχει υπογράψει διεθνείς συνθήκες περί καταργήσεως της θανατικής ποινής) ή λυντσάρονται και πάντως χάνουν την εξουσία τους.
Γεννάται αμέσως το ερώτημα, ποιος θα κυβερνήσει αυτό τον τόπο. Οι υποψήφιοι να αναλάβουν την εξουσία είναι είτε οι εκπρόσωποι της ελληνικής Αριστεράς είτε οι ξεσηκωμένοι έλληνες ανεξαρτήτως πολιτικών αποχρώσεων. Φαντάζομαι, ότι θα προκηρυχθούν εκλογές όσο και αν στο νου αρκετών κυριαρχεί είτε η λογική της δικτατορίας του προλεταριάτου είτε αυτή της δικτατορίας των ξεσηκωμένων. Πάντως είτε οι μεν είτε οι δε θα ανέλθουν στην εξουσία.
Τί είδους διακυβέρνηση της χώρας, όμως, μας περιμένει; Η παραδοσιακή Αριστερά (το Κ.Κ.Ε., δηλαδή) οραματίζεται την επιστροφή στη λογική του κεντρικού σχεδιασμού της οικονομίας και της κρατικοποίησης των πάντων, άποψη που πιστεύει, ότι εφαρμόστηκε με επιτυχία στην πρώην Ε.Σ.Σ.Δ., ώστε να παύσει η εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο (η εκμετάλλευση ανθρώπου από εργάτη ή γραφειοκράτη εξαιρείται). Η λεγόμενη ανανεωτική Αριστερά θα καταπολεμήσει την αντίληψη, ότι έχουμε οικονομική κρίση, με το επιχείρημα ότι αυτή είναι τεχνητή, για να ωφεληθεί το μεγάλο κεφάλαιο, και θα καταπολεμήσει την ανεργία με την πρόσληψη χιλιάδων ανέργων στο Ελληνικό Δημόσιο. Έτσι θα λύσει, ως δια μαγείας, τα οικονομικά προβλήματα της χώρας μας.
Όσο για τους επαναστατημένους νεοέλληνες, αυτούς, δηλαδή, που μέχρι πρότινος συνωστίζονταν στα κομματικά γραφεία των εκπροσώπων των δύο μεγάλων κομμάτων, προκειμένου να πάρουν την επιδότηση για την ανεδαφική επαγγελματική ιδέα τους ή να διορίσουν το παιδί τους στο Δημόσιο ή ακόμα και να τους σβήσουν την κλήση της Τροχαίας, όταν δεν πληρώνονταν αδρά για δουλειά 3-4 ωρών την ημέρα και δεν ξόδευαν τα λεφτά τους σαν απόγονοι του Ρότσιλντ, η λύση στο πρόβλημα της Ελλάδας εξαντλείται στην καθαίρεση, πολιτική και ίσως βιολογική, των πολιτικών, που βούλιαξαν αυτή τη χώρα. Ίσως ζητήσουν την επαναδιαπραγμάτευση των όρων του Μνημονίου, αν και αγνοούν στην πλειονότητά τους, τί εστί Μνημόνιο, ίσως κάποιοι από αυτούς να ζητήσουν να διενεργηθεί δημοψήφισμα για το αν πρέπει να λάβουν την ελληνική ιθαγένεια τα παιδιά των αλλοδαπών μεταναστών, που ζουν στη χώρα μας και μετά σιγή.
Απλά ανατριχιάζω στη σκέψη των παραπάνω ενδεχομένων.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου