Μη σκοτίζεσαι!

Κάθεσαι και το φιλοσοφείς και σκέφτεσαι πως ό,τι και να γίνει, όποια δουλειά και να κάνεις, πάντα κάποιος ανόητος θα έρχεται και θα σου τη βγάζει ξυνή. Μπορείς να έχεις το επάγγελμα, που ποθούσες από τότε, που συνειδητοποίησες ότι δεν μπορεί να σε τρέφουν μια ζωή οι γονείς σου, ίσως κατάφερες να μείνεις και στην πόλη σου, όπου, τουλάχιστον, έχεις και 5 γνωστούς να σε στηρίξουν, αλλά δεν θα γλυτώσεις από εκείνους, που έχουν βάλει σκοπό της ζωής τους να κάνουν δυσκολότερη τη ζωή των άλλων.

Τους βλέπεις να μπαίνουν φουριόζοι στο γραφείο σου, έτοιμοι να ξεσπάσουν κατά δικαίων και αδίκων, μόνιμα σε εμπολεμη κατάσταση με όλη την κακούργα την κοινωνία, που ανεβάζει τους πάντες εκτός από τους ίδιους, λες και η κοινωνία έχει προηγούμενα με τη φάτσα τους. Φέρνουν στον επαγγελματικό σου χώρο τις σκοτούρες τους και αξιώνουν να τις κάνεις και δικές σου, διότι είσαι ο επαγγελματικός τους σύμβουλος, ό,τι και αν αυτό σημαίνει, και πρέπει να τους ακούσεις. Και αν έχεις και άλλες δουλειές σε εκκρεμότητα, αυτοί δεν νοιάζονται, αυτοί έχουν προτεραιότητα έναντι πάντων.

Φεύγοντας, σου αφήνουν ένα φούσκωμα στο στομάχι και μια καρδιά, που χτυπάει σα να έτρεξες σε μαραθώνιο. Προσπαθείς να θυμηθείς, τι έκανες, προτού οι ανεπιθύμητοι εισβολείς μπουκάρουν στο γραφείο σου αλλά εις μάτην! Το μυαλό σου έχει τις ίδιες νοητικές ικανότητες με ένα πουρέ πατάτας.

Σιγά-σιγά επανέρχεσαι αλλά η σκοτούρα παραμένει μέσα σου σαν κακομαγειρεμένο φαγητό και σε ανακατεύει. Είσαι και φιλότιμος και δέχεσαι να σε ζαλίζουν οι πελάτες εκείνοι, που άλλοι συνάδελφοί σου δε θέλουν να βλέπουν ούτε ζωγραφιστούς. Σκέφτεσαι, βλέπεις, ότι είσαι νέος και πρέπει να ανεχτείς πολλά, μέχρι να καταξιωθείς επαγγελματικά. Η αμφιβολία, αν πρέπει να δέχεσαι να σε απασχολούν πρόσωπα, που δε σε σέβονται, σε κατατρώει. Και με το σαράκι αυτό συνεχίζεις τη δουλειά σου.

Κάποια στιγμή βραδυάζει και νοιώθεις ότι πρέπει να πας να ξεκουραστείς. Έξω έχει δροσίσει. Το αεράκι σου χαϊδεύει απαλά το πρόσωπο. Αίφνης το μυαλό σου καθαρίζει. Οι σκοτούρες διαλύονται, οι φορτικοί πελάτες εξαφανίζονται και μια γαλήνη και ηρεμία σε κυριεύει. "Δεν πάτε στα κομμάτια όλοι σας", σκέφτεσαι και ξεκινάς γαλήνιος για το σπίτι σου.