Δημοφιλείς αναρτήσεις

Παρασκευή 24 Οκτωβρίου 2008

Μια διαχρονική αιτία φθοράς

Είναι εκείνη η φήμη, που ακούγεται από στόμα σε στόμα και θεριεύει, χωρίς καμμία βασιμότητα. Τρυπώνει σε αυτιά και συνειδήσεις, δημιουργεί ή αλλοιώνει εντυπώσεις, προκαλεί δεινά και λειτουργεί σαν ντόμινο με τα πρόσωπα να πέφτουν στην παγίδα όσων άκουσαν και να ρίχνουν και άλλους στην παγίδα αυτή. Κανένας δεν την ελέγχει, διότι η διάδοσή της από πολλούς οδηγεί στην εντύπωση πως είναι αληθινή. Αρκετοί δεν την ψάχνουν, διότι είναι πρόθυμοι να πιστέψουν ο,τιδήποτε τους σερβίρουν.
Η πλούσια γλώσσα μας της έχει χαρίσει αρκετές ονομασίες, όπως "θάψιμο", "κουτσομπολιό", "κακές γλώσσες" και άλλες. Η πλούσια ιστορία, όχι μόνο η δική μας, έχει πολλά παραδείγματα προσώπων, που έπεσαν θύμα της, αλλά και προσώπων, που την ασπάστηκαν. Και τίποτα δεν εγγυάται ότι θα πάψει να δηλητηριάζει την καθημερινότητά μας.
Δεν εξαρτάται από το μορφωτικό επίπεδο του καθενός μας, διότι σε οποιαδήποτε στιγμή μπορεί κανείς να την ασπαστεί, επειδή δεν είχε το χρόνο να σκεφτεί καθαρά ή τη διάθεση να το ψάξει. Απαντά σε μικρά και μεγάλα μέρη, διότι η κινητήρια δύναμή της, η κακία/φθόνος, απαντούν παντού.
Λίγη ψυχραιμία χρειάζεται, ώστε να διαπιστωθεί το ανυπόστατό της. Λίγη ήρεμη σκέψη και, κυρίως, η άρνησή μας να την αποδεχθούμε, πριν, ακόμα, βάλουμε το μυαλό μας να λειτουργήσει.
Πότε, όμως, θα μάθουμε να λειτουργούμε καθαρά και, κυρίως, να σταματήσουμε να αναπαράγουμε λόγια χωρίς υπόσταση;

2 σχόλια:

Pellegrina είπε...

Αυτο ακούγεται τετριμμένο, αλλά ειναι ένα σημαντικό θέμα. Η ερμηνεία που σε πρώτη φάση δίνω ειναι οτι ο φθόνος ειναι μορφή του ενστικτου επιβίωσης, δηλαδή ο φόβος ότι ο "καλύτερος" θα σου κλέψει το μεσον της επιβίωσης (πχ ανάμεσα στις γυναίκες η "καλύτερη' θα κερδίσει τον άντρα που θα τη συντηρησει κλπ, εξ ου και το φαινομενο ειναι εντονο στις κλειστες κοινωνιες) Από κει και πέρα οφείλεται στο φόβο του άγνωστου γενικά και σε μια προσπάθεια να το διαχειριστούμε, χωρίς να τραυματιστεί η δική μας προσωπικότητα. Το αγνωστο (εν προκειμένω ο άγνωστος άνθρωπος) ειναι μια δυναμη που αγνοούμε και δυνητικά μπορεί να ειναι τα πάντα, αρα ας τον ξορκίσουμε συζητώντας τις χειρότερες πιθανότητες. Κάπως έτσι αντιλαμβάνομαι (όσο αντιλαμβάνομαι, πολύ θεωρητικά) το φθόνο που ε γ ώ γεννάω, ως άνθρωπος που ποτέ δεν ανακατεύομαι (γιατί ειμαι απασχολημένη να παρατηρώ), δεν διεκδικώ (γιατί δεν με ενδιαφέρει το αντικείμενο της διεκδίκησης ΩΣ αντικείμενο διεκδίκησης)και δεν συναλλάσσομαι (γιατί φοβάμαι το τίμημα που θα κληθώ να πληρώσω, που κατά την αντίληψή μου θα συνιστά μοιραία κατατρόπωση της αξιοπρέπειάς μου).
Όλα αυτά γιατι τα λέω: για να πω ότι το φαινόμενο που περιγράφεις είναι αναπόφευκτο, είναι ψυχολογικό. Ποτέ δεν πρέπει να κρατάμε κακία σε όσους διαδίδουν διάφορα, αμύνονται. Και ο κόσμος τους μας είναι αδιάφορος, δεν μας ενδιαφέρει η καταξίωση στον κόσμο αυτό. Από την άλλη με αυτό τον κόσμο και ίσως χάρη σε αυτόν (κι ό,τι αυτός παράγει) ζούμε. Άρα το αποτέλεσμα είναι δίκαιο.

υγ: εμπιστοσύνη και αγάπη: δυο πράγματα που δεν συμβαδίζουν με την ανάγκη, τον πόθο "καταξίωσης" και τον ανταγωνισμό. Ζούμε σε έναν κόσμο που προσπαθεί ηλιθίως να συμβιβάσει ατ ασυμβίβαστα και από εκέι απορρέει όλη η παράλογη καθημερινή υποκρισία. Γονείς, δασκαλοι και κα΄θε είδους φορείς λένε στα νέα παιδιά να "αγαπούν το συνάνθρωπο" και ταυτόχρονα τα λυσάρια των σχολικών εκθέσεων αρχίζουν με φράσεις-τσιτάτα του τύπου :'Η κοινωνική καταξίωση αποτελεί έναν από τους βασικότερους στόχους του σύγχρονου ανθρώπου", ως αυτό να ειναι κάτι έμφυτο, καλό και δεδομένο. Από εκέι απορρέουν όλα: δεν αγαπάμε, δεν εμπιστευόμαστε.Ο καπιταλισμός, με τη διαρκή απόκτηση δήθεν αγαθών, εχει δημιουργήσει μαι ψευδαίσθηση κυνηγητού της πιο ηλίθιας και στείρας "αθανασίας".

περιούσιος είπε...

@ pellegrina

Ο φθόνος δεν κυριαρχεί σε όλες τις καρδιές και ψυχές αλλά προκαλεί πολύ περισσότερο κακό, ίσως επειδή οι μη φθονεροι δεν ενώνονται ή έστω δεν σκέφτονται ατομικά, για να τον αντιμετωπίσουν. Ως φαινόμενο φαίνεται κυρίως στις κλειστές κοινωνίες, ακριβώς επειδή είναι κλειστές και γρήγορα γίνεται αντιληπτό, αλλά υπάρχει και σε μεγαλύτερες κοινωνίες, όπου και αργεί να γίνει αντιληπτό, ακριβώς λόγω του μεγέθους τους. Το άγνωστο μας φοβίζει αλλά υπάρχει και οφείλουμε να το αντιμετωπίζουμε άλλως να το παραβλέπουμε εις τρόπον, ώστε να μη μας επηρεάσει αρνητικά. Δεν πιστεύω ότι όλοι μας γεννάμε φθόνο, διότι είτε δεν έχουμε το χρόνο γι' αυτό είτε δεν έχουμε κακία μέσα μας (γι' αυτό και γινόμαστε στόχος των φθονερών, ενίοτε).
Δε θεωρώ το φαινόμενο αναπόφευκτο, διότι όσοι τα διαδίδουν δεν αμύνονται αλλά φθείρουν. Άλλως αμύνονται στην άνοδο των άλλων πλήττοντάς τους, ώστε να μην εξελιχθούν ή να μείνουν στα ίδια επίπεδα με αυτούς.
Ζώντας σε μια επαρχιακή πόλη, όπου οι φθονεροί διαδίδουν διάφορα και, το κυριότερο, τους ξέρουμε με τ' ονοματεπώνυμό τους, δεν αισθάνομαι την ανάγκη να μη σχολιάσω δυσμενώς την πρακτική αυτή, διότι δε τη θεωρώ άμυνα αλλά έκφραση κακίας προς όσους είναι καλύτεροι από εμάς.
Η κοινωνική καταξίωση έχει αρκετές ερμηνείες, μια εκ των οποίων είναι αυτή, όπου ο φιλόδοξος Χ πατάει επί πτωμάτων, ώστε να καταξιωθεί. Υπάρχουν πάντα κάποιες αξίες, που αναγνωρίζονται απ' όσους ξέρουν να κρατάνε την κακία έξω από τη ζωή τους. Το θέμα είναι πότε αυτοί θα επικρατήσουν εις βάρος των φθονερών,που διαδίδουν κάθε κακό εις βάρος τους.