Δημοφιλείς αναρτήσεις

Κυριακή 15 Μαρτίου 2009

Σε τί είδους παιδιά θα αφήσουμε τον κόσμο;

Ανέκαθεν οι δυσκολίες, που αντιμετώπιζε στην καθημερινότητά του ο κόσμος αλλά και οι παντός είδους δυσχέρειες, με τις οποίες ερχόταν αντιμέτωπη η ανθρωπότητα, γεννούσε το πάντοτε επίκαιρο ερώτημα : "Ποιόν κόσμο θα αφήσουμε στα παιδιά μας;"
Χωρίς να χάνει την επικαιρότητά του αυτό το ερώτημα, ίσως θα έπρεπε να συνοδεύεται από ένα άλλο εξίσου επίκαιρο ερώτημα : "Σε τί είδους παιδιά θα αφήσουμε τον κόσμο;"
Αντιγράφω τη σκέψη αυτή, που δεν μου ανήκει (περιλαμβάνεται στο τελευταίο τεύχος της "Νέας Εστίας") αλλά την προσυπογράφω, έπειτα από τους πρόσφατους βανδαλισμούς των γνωστών-αγνώστων και, πάντως, αρκετά έως πολύ νέων σε ηλικία ανθρώπων στο Κολωνάκι. Και, προς αποφυγή παρεξηγήσεων, ούτε οπαδός της θεωρίας "το ξύλο βγήκε από τον Παράδεισο" είμαι ούτε πρόκειται να προσυπογράψω τα ακραία μέτρα, που εμμέσως πλην σαφώς προτείνει ο Υπουργός Δημοσίας Τάξεως, κ. Μαρκογιαννάκης. Απλά διατυπώνω ένα προβληματισμό μου.

6 σχόλια:

ange-ta είπε...

ναι, αυτη η ρήση ειπώθηκε απο τον αμερικανό κοινωνιολόγο Κρίστοφερ Λας, αν δεν με ξεγελάει η μνήμη μου, αλλά είχε μια μεγάλη δόση τραγικής ειρωνίας!

Διότι τα παιδιά, είναι δικό μας δημιούργημα και με τον ίδιο τρόπο που χαλάμε το περιβάλλον χαλάμε και αυτα για να πηγαίνουν γάντι.
Κληροδοτούμε ενα χαλασμένο κόσμο σε χαλασμένα παιδιά!

Τέλος πάντων,

αν θες να γελάσεις δες περι αυτού ενα παλιο ποστ μου:

http://ange-ta.blogspot.com/2007/11/blog-post_24.html

περιούσιος είπε...

@ange-ta

Ευχαριστώ για την ενημέρωση! Και πίσω από τη ρήση αυτή κρύβεται, πράγματι, μια σοβαρή δόση ειρωνείας, καθότι τα παιδιά είναι δικά μας και εμείς τα μεγαλώνουμε εις τρόπον, ώστε να αντιδρούν όπως βλέπουμε ότι αντιδρούν.
Θα ήθελα, πάντως, να δω κάποια παιδιά να προσπαθούν να φτιάξουν αυτό το χαλασμένο κόσμο. Κάποτε, τουλάχιστον, έβλεπες και τέτοια. Τώρα μόνο έξω από τα φώτα της δημοσιότητας και σε μικρότερους αριθμούς από το παρελθόν.

Pellegrina είπε...

α)Σε μια χαρά παιδιά! Τηρουμένων των αναλογιών, και πολύ μας πέφτουν!

β) Τα παιδιά δεν τα φτιάχνει μόνο η οικογένεια αλλά και η εποχή στην οποία μεγαλώνουν. "That makes two of us", τουτέστιν ΔΥΟ κακά μαζί!

γ) Είμαι της παλιάς άποψης (που ξαναγίεντια καινούργια) ότι υπάρχει και κάτι (συν ή πλην) στη φύση, στο γονίδιο (που δεν είναι μόνο του γονιού, έρχεται από παλιά).

δ) Τα παιδιά δεν είανιχ χειρότερα από παλιά. Σε όλες τις εποχές η βία, ειδικά στα αρσενικά νιάτα, ήταν ζωτικό μέρος της συγκρότησής τους σε προσωπικότητα, με τους τρόπους που προσφερε το εκάστοτε περιβάλλον. Η "ιδεολογικοποίηση" είναι συγκυριακή.

ε) Το πιο σπουδαίο είναι αυτό που λες στο τέλος: Τα ξεχωριστά παιδιά (που όμως δεν ξερω καθόλου αν ειναι λιγότερα, εσύ πού το ξέρεις;) είναι ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΗ ΔΗΜΟΣΙΟΤΗΤΑ! Αλλά σε αυτό φταίει ΜΟΝΟ η "δημοσιότητα", γιατί, εκτός των άλλων, ένα ξεχωριστό παιδί ΔΕΝ αποζητά τη δημοσιότητα! ΔΕΝ τη χρειάζεται!

στ) Αυτοί που αναρωτιούνται τέτοια πράγματα, πόσες ύβρεις, απάτες, εξευτελισμούς και έμμεση πλην καθημερινή βία υφίστανται από συνομηλίκους τους και πόση από παιδιά;

Αντζέτα θεϊκά τα σκίτσα! Εμένα μου άρεσε πιο πολύ αυτό που ο Τζεπέτο τους δείχνει το ξύλο που το ονειρύεται ως παιδάκι (Πινόκιο) κι αυτά το ονειρέυοντια ως σπίτι!

ange-ta είπε...

Δυστυχώς έτσι είναι όπως τα λες περιούσιε.
Στην ίδια αναλογία που θα βρούμε παιδιά που θέλουν να αλλάξουν τον κόσμο θα βρούμε και ενήλικες.
Νομίζω ότι το πιο μεγάλο πρόβλημα της εποχής μας είναι η έλειψη αντίστασης στην αυξανόμενη βαρβαρότητα.

@ Pelegrina,

ναί! πολύ ωραίοι οι καρτουνίστες.

περιούσιος είπε...

@ pellegrina

α) Αν κρίνω από τον τρόπο, που μεγαλώνουν σήμερα ορισμένοι γονείς τα παιδιά τους, τότε συμφωνώ με την άποψή σου, ότι πολύ μας πέφτουν.
β)Η εποχή μπορεί να σου δίνει τα ερεθίσματα να παλέψεις για κάτι καλύτερο αλλά μπορεί να σε παρασύρουν και τα απόνερά της, με αποτελέσματα, που βλέπουμε συχνά.
γ)Ναι, αυτή η παλαιά άποψη με βρίσκει σύμφωνο.
δ)Κοίτα, στη βία στα παιδικά του χρόνια αναφέρεται ο Μίκης Θεοδωράκης σε κάποιο παλαιό βιβλίο του, δε θυμάμαι τον τίτλο, όπου αναφέρει, ότι για να γίνει κάποιος δεκτός στην παρέα του, έπρεπε να βγάλει τα μάτια ενός αδέσποτου σκυλιού(!!!!). Δε διαφωνώ, λοιπόν, ότι η βία εμφανίζεται συχνά στις νεαρές ηλικίες, ιδίως των αρσενικών. Αρκεί, όμως, αυτό για να να τη δικαιολογούμε, ιδίως όταν το μόνο παράγωγό της είναι βανδαλισμοί;
ε) Έχω φίλους εκπαιδευτικούς, που ωρύονται για το χαμηλό επίπεδο των μαθητών τους και προσπαθούν να κάνουν ό,τι περνάει από το χέρι τους για να το διορθώσουν αλλά πέφτουν σε επιεικώς αδιάφορους γονείς(τουλάχιστον εμένα και την αδελφή μου η μάνα μου μας κυνηγούσε να διαβάσουμε). Ήτοι, δεν έχω προσωπική άποψη, απλά μεταφέρω την άποψη άλλων, η οποία δεν αποκλείεται να είναι και εσφαλμένη. Πάντως, στο γραφείο μου σχεδόν όλοι οι συνεργάτες κάτω των 25 ετών κάνουν πλείστα όσα ορθογραφικά λάθη και οι γενικές γνώσεις τους είναι σε τραγικό επίπεδο.
στ)ΟΚ, όσοι αναλογίζονται αυτά τα πράγματα, δέχονται λιγότερη βία από ανηλίκους απ' ό,τι από ενηλίκους. Αρκεί, όμως, αυτό για να δικαιολογήσουμε κάποια νεανικά βίαια ξεσπάσματα; Και τα λέω αυτά όντας εχθρός της βίας σε βάρος των ανηλίκων.

περιούσιος είπε...

@ange-ta
"Νομίζω ότι το πιο μεγάλο πρόβλημα της εποχής μας είναι η έλειψη αντίστασης στην αυξανόμενη βαρβαρότητα." Προσυπογράφω μέχρι κεραίας.
Υ.Γ. Τα σκίτσα είναι πολύ πετυχημένα.