Η απεργία είναι αναφαίρετο δικαίωμα του εργαζομένου. Κανένας άνθρωπος με στοιχειώδη σεβασμό προς τις ατομικές ελευθερίες δεν το αμφισβητεί. Όταν ένας εργαζόμενος δεν έχει τις κατάλληλες συνθήκες, ώστε να προσφέρει την εργασία του, ή όταν νοιώθει, ότι απειλούνται κάποια δικαιώματά του, τότε δικαιούται να απεργήσει. Τίποτα το μεμπτόν έως εδώ!
Στη χώρα μας το δικαίωμα στην απεργία πέρασε από σαράντα κύματα, μέχρι να καθιερωθεί και να θεσπιστούν νόμοι, οι οποίοι να το προστατεύουν. Οι πρώτες προσπάθειες για απεργία έτυχαν της βίαιης καταστολής από τις δυνάμεις ασφαλείας και όσοι συνελήφθησαν καταδικάστηκαν σε ποινές φυλάκισης, χωρίς να υπολογίζουμε τη σωματική βία, που υπέστησαν. Έκτοτε η στάση της εξουσίας απέναντι στην απεργία μαλάκωσε, οι απεργίες έγιναν περισσότερες και οι εργαζόμενοι μπόρεσαν να διεκδικήσουν τα δικαιώματά τους αποτελεσματικότερα. Και εδώ όλα καλά!
Εδώ και μερικά χρόνια, όμως, η απεργία έχει μεταφερθεί από το πεδίο της καθαρής αντιπαράθεσης μεταξύ εργαζομένων και εργοδοτών στο επίπεδο της επέκτασης των απεργιακών κινητοποιήσεων και των εν γένει διαμαρτυριών για επαγγελματικά ζητήματα και σε μορφές αγώνα, οι οποίες έχουν δυσμενείς συνέπειες προς τους τρίτους, που δεν συμμετέχουν στις κινητοποιήσεις αυτές. Έτσι, τα τελευταία χρόνια είδαμε αγρότες να κλείνουν οδικές αρτηρίες της χώρας, ώστε να εκβιάσουν την κυβέρνηση να υιοθετήσεις τις θέσεις τους, υπαλλήλους της Δ.Ε.Η. να κατεβάζουν τους γενικούς διακόπτες, προκαλώντας συσκότιση σε ολόκληρες περιοχές και ιδιοκτήτες φορτηγών Δ.Χ. να κλείνουν τους συνοριακούς σταθμούς της χώρας, αποκλείοντας τους λοιπούς οδηγούς από την είσοδο και έξοδό τους από την Ελλάδα. Και αν μου ξέφυγαν κάποιες άλλες κατηγορίες εργαζομένων, αυτό δεν έγινε λόγω μεγαλύτερης συμπάθειας προς αυτές αλλά επειδή δεν υπάρχει λόγος να αναφερθούμε σε κάθε περίπτωση. Η τακτική είναι η ίδια.
Άλλωστε, αυτό, που σχολιάζουμε, είναι η τάση των διαμαρτυρομένων εργαζομένων να προκαλούν ταλαιπωρία σε τρίτους, που δεν συμμετέχουν στις κινητοποιήσεις τους. Αυτό οφείλεται τόσο στην ιδέα, ότι, όσο περισσότεροι βασανιστούν από τις κινητοποιήσεις αυτές, τόσο μεγαλύτερη πίεση προς την εργοδοσία, ιδίως αν αυτή είναι το Ελληνικό Δημόσιο, θα ασκηθεί, όσο και στην αδιαφορία, αν κάποιοι τρίτοι υποστούν τις συνέπειες της απεργίας αυτής. Η σύγχρονη ιστορία της απεργίας στην Ελλάδα βρίθει από μειωτικές αναφορές προς όσους αντιδρούν, που οι απεργοί και πάσης φύσεως διαμαρτυρόμενοι προσβάλουν τα δικαιώματα των τρίτων, όπως αυτά της ελεύθερης διακίνησης, της ανάπτυξης της προσωπικότητας, απόρροια του οποίου είναι και η επαγγελματική ανάπτυξη κ.λπ. Και, κυρίως, είναι γεμάτη από την άρνηση των διαμαρτυρομένων να σκεφτούν εναλλακτικές μορφές κινητοποίησης, ώστε να μην ταλαιπωρούνται, όσοι δεν συμμετέχουν σε αυτές.
Είναι, λοιπόν, τουλάχιστον υποκριτικό να κοπτόμαστε για τα δικαιώματά μας, όταν την ίδια στιγμή αδιαφορούμε επιδεικτικά και λοιδορούμε το δικαίωμα των τρίτων να μην μας υποστηρίζουν ανεχόμενοι τις τακτικές μας. Και, το χειρότερο απ' όλα, η παραπάνω κατάσταση φανερώνει μια επιλεκτική ευαισθησία, η οποία περιορίζεται στο στενο επαγγελματικό/συντεχνιακό συμφέρον και ξεφεύγει από το γενικότερο καλό, που θα έπρεπε να είναι ο στόχος της κοινωνίας μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου