Με την είσοδό τους στις φυλακές Τριπόλεως ο κρατούμενος, που ομολόγησε τη δολοφονία της 11χρονης σε κάποιο χωριό της Αρκαδίας δέχθηκε επίθεση από συγκρατούμενό του. Κρίνοντας από το νόμο των φυλακών, φοβάμαι, ότι δεν θα είναι και η τελευταία. Πριν από κάποια χρόνια, ανάλογες επιθέσεις είχε δεχθεί και ο γνωστός Μανώλης Δουρής στη φυλακή, όπου κρατούνταν.
Ένα σημαντικό κομμάτι των Μ.Μ.Ε. έχει αποδοθεί τα τελευταία χρόνια σε μια προσπάθεια να περάσει στην κοινή γνώμη την άποψη, ότι για ορισμένα αδικήματα πρέπει να επανέλθει η θανατική ποινή. Δεν είναι δύσκολο να ψηθεί ο κόσμος για κάτι τέτοιο. Αρκεί η παράθεση ανατριχιαστικών λεπτομερειών του τάδε εγκλήματος, κάποιοι συγγενείς και περίοικοι της οικογένειας του θύματος, που οδύρονται για το θανατικό και φωνάζουν, ότι ο δράστης πρέπει να θανατωθεί και το γλυκό έδεσε. Και, βέβαια, στην εποχή της τεχνολογίας, δεν λείπουν και οι υπέρμαχοι της θανατικής ποινής στο Διαδίκτυο. Κανένας από τους παραπάνω φωνασκούντες, όμως, δεν παραθέτει στην επιχειρηματολογία του, ότι η χώρα μας έχει υπογράψει διεθνείς συμβάσεις, με τις οποίες αποδέχθηκε την κατάργηση της θανατικής ποινής αλλά μπροστά στο λαϊκισμό αυτά είναι ψιλά γράμματα. Κάποιοι, μάλιστα, θα επικαλεστούν το επικείμενο δημοψήφισμα στην Ελβετία για την επαναφορά της θανατικής ποινής, αγνοώντας, ότι αυτό αποσύρθηκε.Και αφού ένα κομμάτι της κοινωνίας μας αποδέχεται την αναγκαιότητα επαναφοράς της θανατικής ποινής, είναι επόμενο, ότι στο άκουσμα του παραπάνω κρατουμένου οι υποστηρικτές της θανατικής ποινής απλά θα σφυρίξουν αδιάφορα για την τύχη, αν δεν υπαινιχθούν, ότι του αξίζει να δεινοπαθήσει στη φυλακή.
Η πείρα έχει διδάξει, ότι ο νόμος των φυλακών είναι ιδιαίτερα αμείλικτος σε ό,τι αφορά τους δράστες στυγερών εγκλημάτων σε βάρος ανηλίκων. Εκτός από την περίπτωση του Μανώλη Δουρή, υπήρξαν και άλλοι υπόδικοι αλλά και καταδικασθέντες για εγκλήματα σε βάρος ανηλίκων, που ένοιωσαν την οργή της φυλακής. Πρόκειται για ένα ιδιότυπο κώδικα, σύμφωνα με τον οποίο στον πάτο των εγκληματιών, που κρατούνται στη φυλακή, βρίσκονται, όσοι κατηγορούνται ή έχουν καταδικαστεί για αδικήματα σε βάρος ανηλίκων, ίσως επειδή ο ανήλικος θεωρείται περισσότερο ευάλωτος.
Ακόμα και έτσι, όμως, ο μόνος αρμόδιος για το σωφρονισμό ενός κρατουμένου είναι η πολιτεία, η οποία προβλέπει τις ποινές για το αδίκημα, που ο κρατούμενος έχει διαπράξει, ορίζει τους χώρους κράτησης, ρυθμίζει τη διαδικασία απονομής της δικαιοσύνης και εκτελεί τις δικαστικές αποφάσεις. Περαιτέρω, η πολιτεία μεριμνά για την προσωρινή κράτηση των προσώπων εκείνων, που έχουν διαπράξει αξιόποινες πράξεις αλλά δεν έχουν, ακόμα, καταδικαστεί. Από αυτό τον κανόνα δεν εξαιρείται κανένας κρατούμενος, ακόμα και ο πιο στυγνός εγκληματίας.
Θα έπρεπε, συνεπώς, το κράτος να έχει φροντίσει για την προστασία των δικαιωμάτων των προσώπων, που κατηγορούνται για τόσο ειδεχθή εγκλήματα, ήτοι να μεριμνά για την προστασία της ζωής τους μέσα στα σωφρονιστικά καταστήματα, αφού είναι γνωστή τοις πάσι η στάση των τροφίμων των φυλακών απέναντι στους κρατουμένους για εγκλήματα σε βάρος ανηλίκων. Αλλά στη χώρα μας η πολιτεία έχει αφήσει στην τύχη τους όσους κρατούνται στις φυλακές της, πολλές εκ των οποίων χτίστηκαν το 19ο αιώνα (Φυλακές Κέρκυρας, Πρεβαντόριο Αμφίσσης), χωρίς να τους διαχωρίζει σε τελέσαντες εγκλήματα σε βάρος ανηλίκων ή ενηλίκων. Και ακόμα χειρότερη είναι η στάση της υποκριτικής μας κοινωνίας, η οποία καταδικάζει, πριν επιληφθούν τα δικαστήρια, τον κάθε φερόμενο ως δράστη ενός εγκλήματος, κατάσταση που οδηγεί στην πλήρη αδιαφορία για τα δικαιώματα των κρατουμένων.
Από μια κοινωνία, όμως, που δίνει βήμα στους υποστηρικτές της λαϊκής δικαιοσύνης, όπως αυτή εκφράζεται μέσω των παραπάνω απόψεων, και, κυρίως, στους οπαδούς της θανατικής ποινής, δεν θα έπρεπε να περιμένουμε κάτι διαφορετικό, χωρίς αυτό να αποτελεί παρηγοριά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου