Μια γενιά κακομαθημένων μηδενιστών

Ο παππούς μου περπάτησε δύο μέρες ποδαρόδρομο, μέχρις ότου φτάσει στην πόλη. Ήταν 8 χρονών παιδί και στην πόλη θα πήγαινε σχολείο και θα δούλευε στο καφενείο ενός θείου του. Κοιμόταν σε μια σοφίτα πάνω σε δύο σανίδες, που τις είχε στερώσει σε κάτι παλιοκαρέκλες, πήγαινε τα πρωινά στο σχολείο, το μεσημέρι και το απόγευμα δούλευε στο καφενείο και το βράδυ διάβαζε τα μαθήματά του. Σκληρές εποχές και ο παππούς μου είχε να μαζέψει και λεφτά για τα μικρότερα αδέλφια του, που τον ακολούθησαν αργότερα στην πόλη.

Κάποια στιγμή έδωσε εξετάσεις για το πανεπιστήμιο και μπήκε στη Νομική Αθηνών. Γράφτηκε αλλά που χρόνος για παρακολουθήσεις, αφού τα οικονομικά του ήταν άθλια και είχε και να συντηρήσει τα αδέλφια του και τη μητέρα του. Έπαισε δουλειά στην τοπική Ένωση Αγροτικών Συνεταιρισμών (Ε.Α.Σ.)και όποτε έβρισκε χρόνο ανέβαινε στην Αθήνα για παρακολουθήσεις και εξετάσεις.
Έφτασε ένα μάθημα πριν το πολυπόθητο πτυχίο ο παππούς μου και τότε ξέσπασε ο Β' Παγκόσμιος Πόλεμος. Επιστράτευση, προέλαση στην Αλβανία, εισβολή των Γερμανών, Κατοχή και το πτυχιο παραπέμφθηκε στις ελληνικές καλένδες. Στο μεταξύ, ο παππούς μου παντρεύτηκε και απέκτησε παιδί μεσούσης της Κατοχής, οπότε ο αγώνας για τον επιούσιο υπήρξε αρκούντως ζόρικος, πλέον.

Μετεμφυλιακή Ελλάδα! Ο παππούς μου έχει, πλέον, τρία παιδιά, η γιαγιά μου δεν εργάζεται και τα αδέλφια του έχουν αποκατασταθεί επαγγελματικά. Εργάζεται στην Ε.Α.Σ. και παράλληλα κρατάει και τα λογιστικά βιβλία δύο εταιρειών, για να τα φέρει βόλτα. Δύσκολες εποχές και ο παππούς μου δουλεύει ωα και τα καλοκαίρια, για να μην στερηθεί η οικογένειά του τίποτα.

Δικτατορία και ο ένας γιός του παππού μου φεύγει για σπουδές στην Ιταλία, όπου οργανώνεται στο αντιδικτατορικό Π.Α.Κ. Του αφαιρείται η ιθαγένεια και η οικογένεια του παππού μου μπαίνει στο μάτι της Ασφάλειας με τον παππού μου να σέρνει το λάβαρο. Παντρεύεται η κόρη του - και μητέρα μου - με ένα αξιωματικό της πολεμικής αεροπορίας και η οικογένεια του παππού μου περνάει από κόσκινο, χώρια οι κομμένες καλημέρες στη γειτονιά. Ο άλλος του γιός μετατίθεται σε τάγμα ανεπιθυμήτων, όπου και περνάει όλη τη θητεία του, επειδή εξέφρασε σε μια παρέα εφέδρων τις πολιτικές του πεποιθήσεις, οι οποίες κάθε άλλο παρά συμβατές ήταν με την τότε πολιτική κατάσταση, και αποκτά και αυτός φάκελλο στην ασφάλεια. Χρειάστηκε να πέσει η χούντα, ώστε να ηρεμήσιε λιγάκι ο παππούς μου και να έχει, πλέον, να παλέψει μόνο για τον επιούσιο.

Ο παππούς μου έζησε για αρκετά, ακόμα, χρόνια και έως και την τελευταία ημέρα της ζωής του εργαζόταν. Βίωσε ένα πόλεμο και αρκετές άλλες περιπέτειες σε μια χώρα, η οποία ποτέ της δεν φημιζόταν για τη φιλοξενία της προς τους κατοίκους της. Πάλεψε να αναστήσει μια οικογένεια και να σπουδάσει τα παιδιά του σε μια εποχή, που ελάχιστοι έφταναν έως την πόρτα του πανεπιστημίου. Έζησε μια οικονομική καταστροφή, αυτή που έφερε η Κατοχή με τον πληθωρισμό να φτάνει σε ιλιγγιώδη ύψη. Είδε τη Δικτατορία των Απριλιανών να διώκει το ένα παιδί του, να ξαποστέλνει το άλλο σε τάγμα με μαχαιροβγάλτες και πάσης φύσεως εγκληματίες και την οικογένειά του να μπαίνει στη μπούκα του κανονιού με ό,τι αυτό συνεπαγόταν για τον ίδιο.

Όσο, όμως, τον θυμάμαι, ποτέ του δεν βαρυγκόμησε, ποτέ του δεν βλαστήμησε την τύχη του, που αναγκάστηκε να δουλέψει μέχρι την τελευταία μέρα της ζωής του - κάπου στα εβδομηνταφεύγα - και ποτέ του δεν το έβαλε κάτω. Και μιλάμε για ένα άνθρωπο, που ούτε προσωπική ζωή είχε ούτε διακοπές είχε πάει ούτε ξεκουράστηκε ποτέ του παρά δούλευε ακατάπαυστα. Βίωσε όλες τις παραπάνω κακουχίες στο πετσί του και, όμως, ουδέποτε διαμαρτυρήθηκε για την κακή του μοίρα.

Σκέφτομαι τον παππού μου αυτές τις μέρες, που η απαισιοδοξία στη χώρα μας έχει χτυπήσει κόκκινο. Καταλαβαίνω κάποιους μεσήλικες, που βλέπουν το πορτοφόλι τους να συρρικνώνεται και τις οικογενειακές υποχρεώσεις τους να τρέχουν αλλά δεν μπορώ να χωνέψω τους μηδενιστές 20ρηδες και 30ρηδες, που φωνάζουν, ότι δεν υπάρχει μέλλον αραχτοί από την καφετέρια, όπου νωρίτερα πλήρωσαν τον καφέ τους 5 ευρώ, ή από τον υπολογιστή τους, όπου ξεσπούν τη ζοχάδα τους με τις ώρες. Και δεν τους φταίει τόσο η κακοδαιμονία της Ελλάδος όσο το γεγονός, ότι δεν μπόρεσαν να πάνε διακοπές ή ο καφές έχει φτάσει στα ύψη (αλλά πρόθυμα κάθονται στην καφετέρια, που τον χρεώνει τόσο ακριβά). Μιλάμε για εκείνη τη γενιά ανθρώπων, που δεν έζησαν την παραμικρή στέρηση, που η ζωή τους δεν σκιάστηκε από πολέμους και πολιτικά ταραγμένες εποχές, που οι γονείς τους ξεσκίστηκαν να τους τα παράσχουν όλα, που είχαν τη δυνατότητα να σπουδάσουν, που πήγαν διακοπές σε πανάκριβα μέρη και τους αγόρασαν αυτοκίνητο από τα 20 τους χρόνια, που πλήρωναν την κακομαγειρεμένη υποψία μερίδας φαγητού στα χλιδάτα εστιατόρια 30 και 40 ευρώ και το ποτό - "μπόμπα" 12 ευρώ, για να πουλήσουν "μούρη", που τα 'σπαγαν στα σχολεία και τα πανεπιστήμιά τους φωνάζοντας γενικόλογα συνθήματα και ψάχνοντας, στην ουσία, ευκαιρία για κοπάνα διαρκείας, που έγιναν η πιο υπέρβαρη νεολαία της Ευρώπης και από τις πιο υπέρβαρες παγκοσμίως, που σπαταλούσαν τα λεφτά των γονέων τους σε ανοησίες πάσης φύσεως και θεωρούσαν, ότι η αποταμίευση είναι για τα κορόιδα και τους τσιγκούνηδες, αφού πάντα θα υπήρχε κάποιο γονέας έτοιμος να ξηλωθεί, για να καλύψει τα παράλογα έξοδά τους, που δεν αντιστάθηκαν ούτε στιγμή στη ζωή τους, τουλάχιστον με πράξεις, και σήμερα αραδιάζουν τσιτάτα παρμένα από τις πιο μίζερες σελίδες και έντυπα, ώστε να δικαιολογήσουν την άρνησή τους να αγωνιστούν με έργα, ώστε να αλλάξει αυτή η άσχημη κατάσταση, που επικρατεί στην Ελλάδα.

Σκεφτείτε, δηλαδή, να επακολουθούσε και πόλεμος!