Δεν χρειάζεται να εντρυφήσει κανείς για καιρό στις συνήθειες των νεοελλήνων, για να διαπιστώσει μια τάση τους για μεγαλοστομία και μεγαλόπνοα οράματα. Στο χώρο εργασίας του, στο πανεπιστήμιο, στο καφενείο της γειτονιάς του, στις παρέες του ο νεοέλληνας ωρύεται για τα δεινά της χώρας μας και θεωρεί, ότι πρέπει να λάβει χώρα μια επανάσταση, να χυθεί αίμα και να καούν περιουσίες, ενδεχόμενα να πέσουν και μερικά κεφάλια πολιτικών και μεγαλοκεφαλαιούχων, που πίνουν το αίμα του κοσμάκη, μήπως και αλλάξει κάτι στον ταλαίπωρο αυτό τόπο. Την εποχή, μάλιστα, που ξέσπασαν οι ταραχές στις μεγάλες πόλεις της Ελλάδας, με αφορμή τη δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου, δεν έλειπαν οι φωνές, που χαίρονταν με τον ξεσηκωμό των νέων - και όχι μόνο αυτών, προσδοκώντας σε κάτι χειρότερο, το οποίο, ευτυχώς, απεφεύχθη.
Χωρίς να αρνούμαι το δικαίωμα του καθενός στο μεγαλοϊδεατισμό, οφείλω να επισημάνω, ότι ο νεοέλληνας είναι εύκολος στα λόγια, όταν σκέφτεται τα άφταστα και την εν γένει ανατροπή. Κάτι το εν γένει απαισιόδοξο κλίμα κάτι η ατιμωρησία των πολιτικών, που βούλιαξαν τον τόπο μας, κάτι η οικονομική κρίση, που έχει αρχίσει να κάνει αισθητή την παρουσία της, το έδαφος για την καλλιέργεια ιδεών περί ανατροπής και ταραχών εν γένει σταδιακά στρώνεται και απομένει κάποιος να ρίξει το σπόρο της φασαρίας, για να φυτρώσει το κακό και να θρηνήσουμε ενδεχόμενα και θύματα και σίγουρα περιουσίες τρίτων προσώπων, όχι απαραίτητα του Δημοσίου ή τραπεζών ή μεγαλοκεφαλαιούχων.
Ελάχιστοι σκέφτονται, ότι θα ήταν ίσως προτιμότερο ο νεοέλληνας να ξεκινήσει από μερικά μικρά αλλά σημαντικά πράγματα, ώστε να αλλάξει την πορεία των πραγμάτων στη χώρα μας. Για παράδειγμα, η Αθήνα συγκαταλέγεται στις πιο βρώμικες πόλεις της Ευρώπης και, όμως, κανένας δεν σκίζεται γι' αυτό. Στην ίδια κατάσταση βρίσκονται και άλλες ελληνικές μεγαλουπόλεις. Θα μπορούσαν οι νεοέλληνες, αν θέλουν να λέγονται πολίτες, να πιέσουν τους τοπικούς άρχοντες προς επίλυση του φλέγοντος αυτού ζητήματος, το οποίο δεν αφορά μόνο την αισθητική αλλά και τη δημόσια υγεία. Οι ίδιοι, μάλιστα, οι πολίτες θα μπορούσαν να περιορίσουν τη ρύπανση, κρατώντας λιγάκι παραπάνω πάνω τους τα σκουπίδια ή καθαρίζοντας τους δημόσιους χώρους, που οι ίδιοι ρυπαίνουν. Δείτε την εικόνα, που παρουσιάζει ένα δημόσιο εκπαιδευτικό ίδρυμα ή μια πλατεία και θα αντιληφθείτε, ότι στη θεωρία της επανάστασης είμαστε πρώτοι αλλά στην καθαριότητά έχουμε τρυπήσει τον πάτο και συνεχίζουμε προς τα κάτω. Σε πολλές, μάλιστα, περιπτώσεις ρύπανσης δημοσίων χώρων έχει προηγηθεί κάποια εκδήλωση με θέμα την ανάγκη να επαναστατήσει ο κόσμος σήμερα ή κάτι παρεμφερές. Το τέλος αυτής της εκδήλωσης βρίσκει το χώρο αυτό στολισμένο με απομεινάρια πλακάτ, αφισών και λοιπών σκουπιδιών, που οι επαναστατημένες ψυχές θεώρησαν αμελητέο να πάρουν μαζί τους.
Επίσης, όσο και αν η παιδεία μας είναι ανύπαρκτη, δεν μπορώ και πάλι να δικαιολογήσω τους εξυπνάκηδες, που φουμάρουν αρειμανίως το τσιγάρο τους σε κλειστούς δημόσιους χώρους, ποντάροντας στο γεγονός, ότι το κράτος δεν έχει τους επαρκείς μηχανισμούς, για να ελέγξει, αν ο νόμος περί απαγόρευσης του καπνίσματος εφαρμόζεται. Ανάμεσα στους μανιώδεις καπνιστές, που έγραψαν το νόμο αυτό στα παλαιότερα των υποδημάτων τους, είναι και μερικοί άνθρωποι του πνεύματος, που θυμήθηκαν το επαναστατικό τους παρελθόν, αν υποθέσουμε, ότι υπήρξαν ποτέ επαναστάτες, και σήκωσαν το λάβαρο της υπέρ του ντουμανιού επανάστασης. Το γεγονός, ότι ένας διανοούμενος προτρέπει τον κόσμο να παραβεί το νομο - και δεν μιλάμε για κάποιο νόμο παλαιότερων εποχών, που προσβάλλει θεμελιώδη δικαιώματα - αποδεικνύει, ότι έχουμε τους διανοούμενους, που μας αξίζουν και ότι η πραγματική επανάσταση θα ήταν να προτρέψουν τα ίδια πρόσωπα τον υπόλοιπο κόσμο να τηρήσει το νόμο.
Ένας μηχανικός ποτέ δεν ξεκινάει την κατασκευή ενός σπιτιού από τη στέγη αλλά από τα θεμέλια. Οι σωστοί και συνειδητοποιημένοι πολίτες, λοιπόν, οφείλουν να ξεκινήσουν από την τήρηση κάποιων βασικών αρχών του δικαίου και της κοινωνικής συμβίωσης και, στη συνέχεια, να περάσουν στην υλοποίηση κάποιων περισσότερο μακροπρόθεσμων αλλαγών. Εκτός αν προτιμάμε να δαπανούμε την ενεργητικότητά μας, θεωρητικολογώντας για την επανάσταση, που πρέπει να γίνει, και αδιαφορώντας για περισσότερο χειροπιαστά και υλοποιήσιμα θέματα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου