Η αφορμή να ανοίξει και πάλι η κουβέντα περί χρησιμότητας της βίας ήταν ο ξυλοδαρμός του κ. Χατζηδάκη. Το περιστατικό αυτό έχει ήδη κάνει το γύρο του Διαδικτύου, καταδεικνύοντας ένα από τα πολλά απεχθή πρόσωπα της βίας.
Η λογική καταδικάζει τη βία. Απεχθάνεται το μέσο αυτό ως μέσο επιβολής αλλά και ως τακτική, με την οποία κάθε πρόσωπο επιδεικνύει την αντίθεσή του με κάποιες ενέργειες. Χρειάστηκαν αιώνες, ώστε να φτάσει ο άνθρωπος σε μια κοινωνία, όπου η βία είναι καταδικαστέα, χωρίς να ενδιαφέρει είτε ο μετερχόμενος αυτή είτε το θύμα αυτής.
Απ' όσο, όμως, φαίνεται, η λογική στη χώρα μας έχει πάει περίπατο και μαζί με αυτή η άποψη, ότι η βία είναι καταδικαστέα. Το επεισόδιο με θύμα τον πρώην υπουργό μεταφορών έφερε στην επιφάνεια για μια, ακόμα, φορά τον παραλογισμό της νόμιμης και δικαιολογημένης βίας, την οποία επιβάλλεται να δείξουν, όσοι είναι αγανακτισμένοι με την ελληνική πραγματικότητα. Πολύς κόσμος ένοιωσε άγρια χαρά στη θέα του αιμόφυρτου κ. Χατζηδάκη και απέδειξε, ότι διψάει για αίμα και στάχτη.
Ο παραλογισμός είναι απόρροια της έλλειψης ψυχραιμίας, που συναντάται στις κρίσιμες στιγμές. Συχνά, όμως, αποτελεί και διαμορφωμένη ιδεολογία ορισμένων προσώπων, τα οποία θεωρούν, ότι με τη χρήση μορφών παραλογισμού, στις οποίες (πρέπει να) συγκαταλέγεται η βία, θα επιτευχθούν ορισμένοι στόχοι της κοινωνίας ή κάποιας ομάδος προσώπων, τα οποία υποτίθεται, ότι θέλουν να σβήσουν από τον κατάλογο των ζωντανών ή έστω ενεργών πολιτών εκείνους, που θεωρούν επιβλαβείς. Στη χώρα μας αλλά και στο εξωτερικό ο παραλογισμός αυτός απαντά στη θεωρία περί επιβεβλημένης ήτοι νόμιμης βίας και απαυγάσματα αυτής της θεωρίας βρίσκουμε εγκατεσπαρμένα ανά το Διαδίκτυο αλλά και στα παραδοσιακά Μ.Μ.Ε. Φυσικά, αυτή η εξάλειψη ορισμένων ζωών συνοδεύεται και από τις απαραίτητες υλικές ζημίες, οι οποίες ενίοτε φτάνουν έως και την ολοκληρωτική καταστροφή περιουσιών.
Φοβάμαι, ωστόσο, ότι, όσο ανεκτικός και αν είναι κανείς με τις πάσης φύσεως θεωρίες περί διαχείρισης μιας κρίσης, δεν μπορεί να μη γίνει αντιληπτή η απουσία κάποιου σχεδίου για την επόμενη μέρα, δηλαδή εκείνη, κατά την οποία θα έχουν επιτευχθεί οι στόχοι των οπαδών της βίας. Ουδείς εκ των υποστηρικτών του άνανδρου ξυλοδαρμού του κ. Χατζηδάκη μοιάζει να έχει κατά νου, τί θα ακολουθήσει την εξόντωση των βλαβερών συμπολιτών μας και πως θα βελτιωθεί η δεινή κατάσταση της Ελλάδας.
Μια ματιά στην παγκόσμια ιστορία αποδεικνύει, ότι, όπου επικράτησε η τυφλή βία, δεν έμεινε τίποτα όρθιο και καμμία πρόοδος δεν σημειώθηκε. Ακόμα και σε καθεστώτα, όπου η βία χρησιμοποιήθηκε για την εξόντωση ορισμένων αντιφρονούντων αλλά και για την αλλαγή στις κρατικές, οικονομικές και κοινωνικές δομές, έγινε σύντομα αντιληπτό, ότι η ίδια ήταν η μόνη μέθοδος, για να κρατηθούν τα ίδια καθεστώτα στην εξουσία. Τη βίαιη κατάληψη της εξουσίας από τους μπολσεβίκους του Λένιν και τις οικονομικές μεταρρυθμίσεις, που έδωσαν μια ανάσα στο μεγαλύτερο μέρος των κατοίκων της τότε Ε.Σ.Σ.Δ., ακολούθησε ο σταλινικός τρόμος, που εκτός από την εξόντωση εκατομμυρίων πολιτών, αποδιοργάνωσε όλους τους τομείς της σοβιετικής κοινωνίας. Η Γαλλική Επανάσταση άρχισε να σβήνει, όταν η Τρομοκρατία του Ροβεσπιέρου οδήγησε στη λαιμητόμο χιλιάδες ανθρώπους, οι οποίοι απλά δεν ταίριαζαν με τα χνώτα του εν λόγω κυρίου.
Θα ήταν χρήσιμο να επισημανθεί, ότι η βία ως μέθοδος ξεσπάσματος πρέπει να καταδικάζεται, όποιος και αν είναι ο φορέας της και ανεξάρτητα από το στόχο της. Μόνη η ψύχραιμη σκέψη οδηγεί στην επίλυση των όποιων προβλημάτων και δρομολογεί εξελίξεις προς όφελος του κοινωνικού συνόλου. Εκτός αν προέχει η εκτόνωση του κόσμου με τους ξυλοδαρμούς και τους εμπρησμούς!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου