Ίσως είναι τα πιο καταθλιπτικά Χριστούγεννα των τελευταίων ετών. Τα λαμπερά φώτα, περιορισμένα και αυτά ύστερα από την υπερβολή χρόνων, δεν αρκούν για να φωτίσουν τα κατηφή και αγέλαστα πρόσωπα των περαστικών, αν έχει κανείς το κουράγιο να βολτάρει και δεν προτιμήσει να κρύψει τη θλίψη του στο σπίτι του. Τα δώρα πίσω από τις στολισμένες βιτρίνες μάταια μοιάζουν να εκλιπαρούν τον περαστικό να τα αγοράσει, αφού οι περισσότεροι περαστικοί είναι στεγνοί από ρευστό και γεμάτοι από στενοχώρια για τις δυσκολίες, που αντιμετωπίζουν.
Λείπουν τα χαμόγελα άλλων εποχών, που κάλυπταν τις όποιες δυσχέρειες της ζωής πίσω από το σκηνικό των Χριστουγέννων. Η μίζερη πραγματικότητα είναι πανταχού παρούσα και το πνεύμα της πιο χαρούμενης γιορτής του ανεπτυγμένου κόσμου δείχνει να έχει ηττηθεί κατά κράτος στον αγώνα του εναντίον της απαισιοδοξίας.
Δεν ειναι η πρώτη φορά στη νεότερη ελληνική ιστορία, που η απαισιοδοξία του κόσμου έχει φτάσει σε τόσο υψηλά επίπεδα. Είναι, όμως, ίσως η πρώτη φορά, που δεν φαίνονται στον ορίζοντα σημάδια ανάκαμψης. Όσο περνάει ο καιρός, ο πεσσιμισμός θεριεύει και μεταλλάσσεται σε ένα ανελέητο μηδενισμό ικανό να ισοπεδώσει κάθε νου και να παρασύρει τα πάντα στο διάβα του, χωρίς να αφήνει υποσχέσεις, ότι κάτι καλό θα προκύψει από αυτό τον Αρμαγεδδώνα.
Και είναι αυτή η απαισιοδοξία, που έχει συμπαρασύρει τα Χριστούγεννα και μόνο ορισμένες φωτεινές βιτρίνες και ο στολισμός των πόλεων - φτωχικός και αυτός, αφού η κρατική δεξαμενή, από την οποία οι άπληστοι και ασυλλόγιστοι δήμαρχοι της επικρατείας αντλούσαν χρήματα για το συχνά κακόγουστο στολισμό της πόλης τους, έχει στερέψει - έχουν απομείνει να θυμίζει, ότι πλησιάζει μια γιορτή, που κάποτε οι περισσότεροι από μας χαίρονταν. Τώρα, όμως, ελάχιστοι έχουν τη διάθεση να χαρούν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου