Δημοφιλείς αναρτήσεις

Τετάρτη 29 Δεκεμβρίου 2010

Η λογική του παραλόγου

Βία στη βία της εξουσίας, έλεγε κάποιο σύνθημα γραμμένο από πρόσωπα, που ήθελαν να αυτοαποκαλούνται αναρχικοί. Οι συνθήκες, υπό τις οποίες ζούμε εδώ και αρκετούς μήνες, είναι υπεραρκετές όχι μόνο για την εφαρμογή αυτής της άποψης αλλά και για την παγίωσή της. Το είδαμε το Δεκέμβριο του 2008, όπου τις ειρηνικές διαδηλώσεις στη μνήμη του νεκρού Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου αλλά και κατά της αστυνομικής βίας αμαύρωσαν και επεσκίασαν οι καταστροφές περιουσιών αλλά και οι εν γένει βίαιες συμπεριφορές ορισμένων προσώπων. Το είδαμε και πιο πρόσφατα στην άνανδρη επίθεση σε βάρος του πρώην Υπουργού κ. Χατζηδάκη, όπου περίσσεψαν οι - διαδικτυακοί και όχι μόνο αυτοί - έπαινοι προς όσους τον έδειραν.
Οι υποστηρικτές της βίας διαθέτουν πλήθος επιχειρημάτων στη φαρέτρα τους. Θεωρούν, ότι η βία είναι η μόνη γλώσσα, που καταλαβαίνει το κράτος, φρονούν, ότι έτσι θα συνετίσουν όσους δεν ασπάζονται τις απόψεις τους και πιστεύουν, ότι ο απελπισμένος άνθρωπος - είδος ενα αφθονία αυτό τον καιρό στην Ελλάδα - δεν μπορεί να διεκδικήσει τα δικαιώματά του με το σταυρό στο χέρι, αφού η βία της εξουσίας είναι δεδομένη και μόνο με βία αντιμετωπίζεται. Υπάρχει η λογική - αν μπορεί, βέβαια, να χρησιμοποιηθεί αυτή η λέξη, για να περιγράψει την τακτική της βίας - της ανατροπής με κάθε μέσο, όπου η προσφυγή στη βία νομιμοποιείται από την επικρατούσα κατάσταση. Μέσα από το πρίσμα της βίας οι οπαδοί της δικαιολογούν πάσα εκτροπή από τις ευπρεπείς νόρμες συμπεριφοράς, εφόσον ο σκοπός της ειναι ανώτερος.
Ουδείς, όμως, εκ των θιασωτών της βίας έχει μια ξεκάθαρη εικονα της επόμενης μέρας από την ανατροπή του καθεστώτος και, ενδεχόμενα, την εξόντωση των εκφραστών αυτού. Δεν βλέπουμε κάποιο σχέδιο για την οργάνωση της κοινωνιας, ώστε να αντιμετωπιστούν τα φλέγοντα ζητήματά της παρά μόνο ακούμε αοριστίες περί εξάλειψης της αδικίας και άλλα ωραία, τα οποία φαντάζουν ελκυστικά και κανένας λογικός άνθρωπος δεν τα αντιπαρέρχεται, πλην, όμως, δεν γνωρίζουμε τα μέσα για την επίτευξή τους, αφού κανένας φίλος της βίας δεν έχει μπει στον κόπο να τα επεξεργαστεί, ώστε να μας τα προσφέρει. Μόνη εξαίρεση σε αυτό τον τομέα είναι το Κ.Κ.Ε., η προσήλωση, όμως, του οποίου στο ένδοξο παρελθόν των αδελφών κομμάτων του στο εξωτερικό είναι ολίγον τι ανατριχιαστική.
Δυστυχώς για όσους πιστεύουν, ότι η βία θα δώσει τη λύση στα προβλήματα μιας κοινωνίας, η ιστορία βρίθει παραδειγμάτων, όπου ομάδες ανθρώπων ανέτρεψαν δια της βίας την εξουσία, για να αναγκαστούν, στη συνέχεια, υπό το βάρος των αδιεξόδων, στα οποία περιήλθαν, να τη χρησιμοποιήσουν, ώστε να κρατηθούν σε αυτή. Η βία αποτελεί τη μέθοδο με τα περισσότερα αδιέξοδα στην πολιτική και συνάμα την πιο επικίνδυνη. Οι χρήστες της, εθισμένοι στην ψυχολογία της, δεν γνωρίζουν άλλο τρόπο για την προάσπιση των ιδεών τους, ενώ η ψυχοδομή τους είναι διαμορφωμένη, εις τρόπον ώστε να αντιμετωπίζουν ως εχθρούς τους όχι μόνο όσους διαφωνούν με τις απόψεις του αλλά και εκείνους, που αποκλίνουν ελάχιστα από αυτές. Ο βίαιος πολέμιος της εξουσίας δεν αντιλαμβάνεται, ότι με την ανατροπή της εξουσίας δια της βίας καθίσταται και αυτός εξουσιαστής, συχνά σκληρότερος από αυτόν, που αποκαθήλωσε, και ζει στην πλάνη, ότι υπηρετεί ένα ευγενικό σκοπό, ο οποίος, όμως, είναι λουσμένος στο αίμα και τη στάχτη, που έχει αφήσει πίσω του. Και βαφτίζεται αντιεξουσιαστής και αναρχικός, παραβλέποντας ότι ιστορικά οι γνήσιοι αναρχικοί βδελύσσονταν τη βία ως μέσο για την επίτευξη των σκοπών τους.
Δεν περιμένω να αλλάξει κάτι άμεσα, όσες φωνές κατά της βίας και αν ακουστούν, μόνο θέλω να πιστεύω, ότι κάποτε θα πρυτανεύσει η λογική και θα αναφανεί, τελικά, ότι με τη βία θα καταλήξουμε οι περισσότεροι ή μακαρίτες ή σακατεμένοι τόσο στο σώμα όσο και στο μυαλό.

Δεν υπάρχουν σχόλια: