Κατάντια

Ναι, γουστάριζα "ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ". Μου άρεσε, που κρατούσε ψηλά το λάβαρο της πολυφωνίας σε μια χώρα, όπου ήταν σπανιότατο να βρεις στο ίδιο έντυπο αριστερούς, δεξιούς και απολιτικούς δημοσιογράφους να εργάζονται, χωρίς να ανοίγουν μύτες. Χαιρόμουν, που σεβόταν και στήριζε τον πολιτισμό. Η σειρά των "ΙΣΤΟΡΙΚΩΝ" υπήρξε ιδιαίτερα πολύτιμη, όπως και η διανομή, κάπου στα μέσα της δεκαετίας του '90, των απάντων των Αρχαίων Ελλήνων Συγγραφέων, έστω και αν σταμάτησε στους 3 μεγάλους τραγικούς και το Μένανδρο. Η δημοσιογραφική ομάδα του "ΙΟΥ" γκρέμιζε μύθους και αποκαθήλωνε πρόσωπα, χαρίζοντας πολλούς αναγνώστες στην εφημερίδα. Και οι δημοσιογράφοι της απέφευγαν τα γλωσσικά μαργαριτάρια, που είχαν αρχίσει να συσσωρεύονται στα έντυπα της ημεδαπής τα τελευταία χρόνια.
Μετά ο αρχικός ιδιοκτήτης απεβίωσε και η εφημερίδα περιήλθε στην κυριότητα της κόρης του, κας. Μάνιας Τεγοπούλου. Και άρχισαν τα όργανα. Στην αρχή, εμφανίστηκαν κάτι κειμενάκια με την υπογραφή Μ.Τ., υποδείγματα ολιγολογίας αλλά και αναίδειας ασύμβατης με τη λογική και το παρελθόν της εν λόγω εφημερίδας, που προκάλεσαν ουκ ολίγα δυσμενή σχόλια. Τα γλωσσικά μαργαριτάρια πλήθυναν, με αποκορύφωμα το τελευταίο, που ήθελε τον παγκοσμίου φήμης τσελίστα Γιο Γιο Μα να είναι γυναίκα. Ακολούθησε η κατάργηση της στήλης του "ΙΟΥ" σε μια εποχή, που τα φοβικά σύνδρομα του κόσμου έχουν χτυπήσει κόκκινο, και τα μέλη της αρκούνται στην ατομική δημοσιογραφία χωρίς την επιτυχία της αντίστοιχης ομαδικής. Και για γλυκό ήλθε η θέση σε διαθεσιμότητα του γνωστού δημοσιογράφου Ανδρέα Ρουμελιώτη με αφορμή ένα άρθρο του με τίτλο "Ταξιδεύοντας με τον μΠΑΟΚ", με το οποίο καυτηρίαζε την πρόσφατη επίθεση από οπαδούς του Ολυμπιακού στο χώρο, όπου ανέβαινε το ομότιτλο (χωρίς το "μ" μπροστά από τον ΠΑΟΚ) θεατρικό έργο. Ή, μήπως, έχουμε ένα παρατεταμένο σερβίρισμα ορεκτικών και δεν μπήκαμε, ακόμα, στο κυρίως πιάτο;
Νοιώθω, ότι η "Ε" δεν είναι αυτή, που ήταν. Δεν είναι, κατ' αρχάς, αυτό, που λέει ο τίτλος της, αφού καταργεί δημοσιογραφικές ομάδες αποδεδειγμένα ωφέλιμες γι' αυτή αλλά και συνάμα πολλαπλά ενοχλητικές, ενώ αρνείται τη δημοσίευση άρθρων, που μπορεί να προκαλέσουν κραδασμούς. Δηλαδή, η εν λόγω εφημερίδα τείνει να αποβάλει όλα εκείνα τα στοιχεία, που την χαρακτήριζαν και της είχαν δώσει ξεχωριστή θέση στην ιστορία της ελληνικής δημοσιογραφίας, για να καταντήσει άλλο ένα συμβατικό, άοσμο, άχρωμο και άγευστο προϊόν της ελληνικής υποκουλτούρας έτοιμο να συμβιβαστεί, προκειμένου να μην προκαλέσει τη δυσαρέσκεια κανενός.
Ας ρωτήσει η ιδιόρρυθμη εκδότρια της "Ε" ένα περιπτερά να της πει, πόσα φύλλα πουλάει η εφημερίδα της σήμερα και ας κάνει ένα κόπο να συγκρίνει τις πωλήσεις της με αυτές προ 5ετίας. Ίσως έτσι κατανοήσει, ότι το καράβι, που με τόσο κόπο ναυπήγησε ο πατέρας της, όχι μόνο μπάζει νερά αλλά βυθίζεται αύτανδρο। Εκτός αν θέλει να δικαιώσει τον Πιτσιρίκο, που ζητάει να αφήσουμε την "Ε" να πεθάνει αξιοπρεπώς. Αλλά ούτε αυτό δεν της εξασφαλίζεται.