Εθελοτυφλώντας ασύστολα

Τη δεκαετία του '80 η Ελλάδα γνώρισε τον ιδιόρρυθμο δικτάτορα της Λιβύης Μουαμάρ Καντάφι, λόγω της επιθυμίας του τότε πρωθυπουργού, Ανδρέα Παπανδρέου, να συνάψει σχέσεις με πολιτικούς με αντιαμερικανικές απόψεις. Ήταν η εποχή, που το σύνθημα "έξω οι βάσεις" δονούσε την ατμόσφαιρα και η δαιμονοποίηση των Η.Π.Α. βρισκόταν στο απόγειό της. Η εικόνα του Λίβυου ηγέτη, που διέμενε στη χρυσή σκηνή του, όπου και αν ταξίδευε, και φρουρούνταν από γυναίκες σωματοφύλακες γοήτευε όσους θυσίαζαν στο βωμό του ανορθολογισμού και του αντιαμερικανισμού, παραβλέποντας σκόπιμα, συνήθως, ότι ο άνθρωπος αυτός ευθυνόταν για ένα από τα πιο ολοκληρωτικά καθεστώτα στον πλανήτη, κατηγορούνταν για την ίδρυση στρατοπέδων εκπαίδευσης τρομοκρατών και διατηρούνταν στην εξουσία με δικτατορικό τρόπο.
Όλα τα ελαττώματα του Λίβυου δικτάτορα έσβηναν μπροστά στον έντονο αντιαμερικανισμό του, που αποτελούσε και το σήμα κατατεθέν εκείνης της εποχής. Περνούσαν, έτσι, απαρατήρητες οι διαμαρτυρίες της Διεθνούς Αμνηστίας για καταπάτηση των ατομικών και πολιτικών δικαιωμάτων αλλά και οι κατηγορίες για κάρπωση του μεγαλύτερου μέρους των κερδών από το πετρέλαιο. Και αν κάποιος παραέμπαινε στο μάτι των φίλων του εν λόγω μονάρχη, ελάμβανε την πληρωμένη απάντηση "Μα η Λιβύη έχει το τρίτο κατά κεφαλή εισόδημα σε ολόκληρη την Αφρική, χάρη στην πολιτική του Καντάφι". Ή λουζόταν θεωρίες περί ταυτίσεως του καθεστώτος Καντάφι με την αρχαία αθηναϊκη δημοκρατία, που με περισσή επιτυχία μας μετέφερε ο κ. Ροΐδης.
Αυτές τις μέρες το ντόμινο των ταραχών, που πλήττει τις αραβόφωνες χώρες στη Βόρειο Αφρική και τη Μέση Ανατολή, παρέσυρε και τη Λιβύη. Το αντίθετο, σε μια χώρα που κυβερνάται αυταρχικά από το ίδιο πρόσωπο εδώ και 42 χρόνια, θα ήταν παράδοξο. Τα αιτήματα ήταν ακριβώς τα ίδια με των κατοίκων των υπολοίπων ξεσηκωμένων χωρών, ήτοι ελευθερία του λόγου, δημοκρατία, απελευθέρωση πολιτικών κρατουμένων και άλλα συναφή, τα οποία είναι απολύτως αυτονόητα στη Δύση.
Η αντίδραση του κ. Καντάφι είχε ελάχιστα κοινά σημεία με αυτή των πολιτικών αρχόντων της αρχαίας Αθήνας. Αρχικά έδωσε εντολή στην αστυνομία και το στρατό να βαρέσουν στο ψαχνό και, όταν είδε, ότι οι αντιδράσεις των υπηκόων του όχι μόνο δεν είχαν καμφθεί αλλά είχαν δυναμώσει, τότε έδωσε εντολή και στην πολεμική αεροπορία της Λιβύης να βομβαρδίσει τις επαναστατημένες περιοχές. Οι νεκροί εικάζεται, ότι είναι ενατοντάδες αλλά η απουσία τηλεοπτικών συνεργείων και ξένων δημοσιογράφων οδηγεί στο συμπέρασμα, ότι μάλλον τα πράγματα είναι χειρότερα.
Αίφνης, οι χειροκροτητές του ηγέτη της Επανάστασης στη Λιβύη κρύφτηκαν. Οι ταυτίσεις με την αρχαία αθηναϊκή δημοκρατία όχι απλά κρύφτηκαν στο χρονοντούλαπο της ιστορίας αλλά σβήστηκαν από το χάρτη. Άλλο ένα μέλος της διαβόητης Σοσιαλιστικής Διεθνούς αποδείχθηκε ψευδεπίγραφος σοσιαλιστής ή, για την ακρίβεια, "σοσιαληστής", κατά τον άκρως επιτυχημένο αυτο νεολογισμό. Όσοι διαγκωνίζονταν γύρω από το μακαρίτη Ανδρέα Παπανδρέου την εποχή, που ο τελευταίος έσφιγγε το χέρι του δικτάτορα της Λιβύης, μάλλον αναζητούν το φωτογράφο του Στάλιν, που ρετουσάριζε τις φωτογραφίες του "πατερούλη" ώστε να μην φαίνονται τα μέλη του Πολιτικού Γραφείου, που είχαν εξοντωθεί.
Ο αντιαμερικανισμός του κ. Καντάφι είχε εξαφανιστεί. Και το μόνο, που είχε απομείνει, ήταν ένας τύραννος, που καταπίεζε μια από τις μεγαλύτερες σε έκταση χώρες παγκοσμίως, που θησαύριζε χάρη στα κέρδη από το πετρέλαιο και διασκέδαζε τις όποιες αρνητικές γι' αυτόν εντυπώσεις με μια σειρά από εκκεντρικότητες ίδιες με αυτές ενός κοινού μαφιόζου. Αυτή, όμως, την εικόνα την έβλεπε ολόκληρη η Δύση. Εμείς εδώ επιμέναμε να την αγνοούμε και χρειάστηκε ο αυτοαποκαλούμενος ηγέτης της επανάστασης να γαζώσει τους υπηκόους του, για να το αντιληφθούμε.

Y.Γ. Ο αξιότιμος πρόεδρος της Βενεζουέλας, κ. Ούγκο Τσάβες, αποφάσισε να πάει κόντρα στο ρεύμα και να υποστηρίξει τον κ. Καντάφι. Προφανώς είναι της άποψης, ότι είναι επονείδιστο να χάνονται ζωές από πυρά των Μεγάλων Δυνάμεων, ενώ δεν τρέχει και τίποτα, αν οι θάνατοι οφείλονται σε ενέργεια του συμμάχου του κ. Καντάφι.