Οι "δικοι" μας νεκροί

Κάθε φορά, που χάνεται βίαια μια ανθρώπινη ζωή, το λογικό θα ήταν να θλιβόμαστε για την απώλειά της και να αναλογιζόμαστε τρόπους, ώστε να σταματήσει η βαρβαρότητα, που οδήγησε στην απώλεια αυτή. Η ανθρωπότητα, μέρος της οποίας έδωσε αγώνες πολλών ετών, μέχρις ότου καταργηθεί η δουλεία και θεσμοθετηθεί η ισότητα όλων των ανθρώπων, οφείλει να αντιδρά, όταν βλέπει να χάνονται ανθρώπινες ζωές από βίαιες ενέργειες - και ως βία δε νοείται μόνο η ενέργεια, δια της οποίας χάνεται μια ανθρώπινη ζωή, αλλά και η άρνηση πραγματοποίησης της πράξης εκείνης, δια της οποίας σώζεται μια ανθρώπινη ζωή.

Ο χτεσινός θάνατος δύο αστυνομικών από πυρά αγνώστων θα μπορούσε να αποτελέσει την αφετηρία μιας συζήτησης, με την οποία θα καταδικαζόταν το φαινόμενο της αφαίρεσης της ανθρώπινης ζωής ανεξάρτητα από την ταυτότητα του θύματος και του δράστη. Ωστόσο, αποδείχθηκε πολύ σύντομα, ότι ένα σημαντικό μέρος της κοινής γνώμης επιμένει να αντιδρά απέναντι στο φαινόμενο της ανθρωποκτονίας ανάλογα με τις καταβολές είτε του θύτη είτε του θύματος. Έτσι, ακούστηκε, ότι η ζωή του 15χρονου Αλέξη Γρηγορόπουλου, που αντιστάθηκε στην εξουσία, είναι υπέρτερη από τη ζωή ενός "μπάτσου", ότι το επάγγελμα του αστυνομικού απαιτεί από το φορέα του να είναι επαγγελματικά διεστραμμένος και άλλα ωραία και πολιτισμένα. Υπήρξε κόσμος, που πανηγύριζε από χαρά για το θάνατο των δύο αστυνομικών αλλά και κόσμος, που απέδωσε τους θανάτους αυτούς, επιπόλαια ή σκόπιμα δεν έχει σημασία, σε ενέργεια αντιεξουσιαστών, οι οποίοι τάχα μου επιθυμούν να εκδικηθούν την Αστυνομία για τα επεισόδια στην Πλατεία Συντάγματος την περασμένη εβδομάδα. Kαι, τέλος, διατυπώθηκε το επιχείρημα, ότι, όποιος θέλει να διαμαρτυρηθεί για τη δολοφονία των δύο αστυνομικών, είναι ελεύθερος να το κάνει αλλά προφανώς δεν θα συμμετέχουν οι συνήθεις διαμαρτυρόμενοι, που φωνάζουν, όταν ο θύτης ειναι αστυνομικός.
Φοβάμαι, ότι η παραπάνω συζήτηση ανέδειξε ένα, ακόμα, μέγιστο πρόβλημα, που αντιμετωπίζει η κοινωνία μας, ήτοι τη θεσμοθετημένη αδιαφορία μας για κάθε θέμα, που δεν αφορά τους κοντινούς μας ανθρώπους. Πραγματικά, ένα σημαντικό μέρος της κοινωνίας μας έσπευσε - και ορθά έπραξε - να καταδικάσει το φόνο των δύο αστυνομικών αλλά απείχαν από την πορεία π.χ. για το νεκρό Αλέξη και σε κάποιες περιπτώσεις προέβαλαν επιχειρήματα, τύπου "τί ήθελε ένα δεκαπεντάχρονο εκείνη την ώρα στα Εξάρχεια" ή "ποιός ξέρει, τί είπε ο πιτσιρικάς στον αστυνομικό", ωσάν να έψαχναν ελαφρυντικά για ένα, αποδεδειγμένα αψίκορο διο και ακατάλληλο γι' αυτή τη δουλειά, ειδικό φρουρό. Την ίδια στιγμή, ελάχιστοι εκπρόσωποι εκείνου του κομματιού της κοινωνίας μας, που μάχονται - και, επίσης, πράττουν σωστά - για τα δικαιώματα των μειονοτήτων και φωνάζουν για την κρατική και καπιταλιστική αυθαιρεσία, κατέκριναν το φόνο των δύο αστυνομικών. Μάλιστα, ορισμένοι - ευτυχώς όχι τόσο πολλοί - έσπευσαν να σταθμίσουν ως υπέρτερη τη ζωή του 15χρονου Αλέξη από αυτή ενός χαμένου "μπάτσου". Τόσοι αγώνες για την ισοτιμία κάθε ανθρώπινης ζωής δεν δίδαξαν τίποτα απολύτως στους μυαλοφυγόδικους και των δύο κατηγοριών.
Ειπώθηκε, ότι, όποιος επιθυμεί, μπορεί να κάνει συλλαλητήριο διαμαρτυρίας για το θάνατο των δύο αστυνομικών. Ουσιαστικά, δηλαδή, όσοι πιστεύουν, ότι οι αστυνομικοί χάθηκαν άδοξα, ας φωνάξουν γι' αυτούς. Αυτή η φαινομενικά αθώα δήλωση υποκρύπτει ένα αδιάντροπο διαχωρισμό σε εκείνους, που διαμαρτύρονται για το θάνατο ενός οργάνου της τάξεως ή ενός οποιουδήποτε κρατικού λειτουργού, και εκείνους, που φωνάζουν για τους υπολοίπους. Με άλλα λόγια, ας διαμαρτυρηθεί ο καθένας από εμάς για τους "δικούς" του νεκρούς. Το επιχείρημα αυτό ξεχειλίζει από υποκρισία. Η καταδίκη της βίας πρέπει να είναι καθολική, ήτοι να μην ξεχωρίζουμε, ποιος είναι ο δράστης, ποιο είναι το θύμα και ποιες είναι οι πεποιθήσεις τους, οι εργοδότες τους ή η οικονομική τους κατάσταση. Ναι, η δουλειά του αστυνομικού τον υποχρεώνει να κάνει χρήση της εξουσίας του, της οποίας συχνά κάνει κατάχρηση. Αυτό, όμως, δεν νομιμοποιεί τον κάθε εγκληματία να πυροβολεί όποιο αστυνομικό βρει μπροστά του πολλώ δε μάλλον δεν καθιστά τη ζωή ενός αστυνομικού κατώτερη από αυτή του 15χρονου Αλέξη και του κάθε Αλέξη ανεξαρτήτως ηλικίας. Επίσης, είναι αλήθεια, ότι υπάρχουν στοιχεία στην κοινωνία μας, τα οποία επιζητούν την κατά μέτωπον σύγκρουση με το κράτος και εξωτερικεύουν αυτή την πρόθεσή τους με ποικίλους τρόπους. Αυτό, όμως, δεν δικαιολογεί τη χρήση αλόγιστης βίας από τους κατασταλτικούς μηχανισμούς του κράτους και της εργοδοσίας.
Δεν υπάρχουν "δικοί" μας νεκροί και "άλλοι" νεκροί. Οι νεκροί από βίαιο θάνατο δεν έχουν καμμία, απολύτως, διαφορά μεταξύ τους, ακόμα και αν πρέσβευαν διαφορετικές ιδέες ή ανήκαν σε διαφορετικά κοινωνικά και οικονομικά στρώματα. Ο φόνος τους πρέπει να ευαισθητοποιεί όσους αποτάσσονται τη βία και θέλουν να σταματήσει αυτό το φαινόμενο. Αλλιώς η ευαισθησία ενδύεται το μανδύα της υποκρισίας και χάνει την ουσία της.