Η καταστροφική νοοτροπία

Προ ετών, είχα γνωρίσει τη Χ. Όμορφο κορίτσι, όχι καμμία εκθαμβωτική ομορφιά από εκείνες, που γυρνάει όλος ο ανδρικός πληθυσμός και τη βλεφαριάζει με τις ώρες αλλά ωραίο κορίτσι, που ένας σεβαστός αριθμός ανδρών θα κορτάριζε. Από σπουδές, όχι σπουδαία πράγματα, κάποιο ΤΕΙ σχετικό με οικονομικά και αυτό χαμένο στην απεραντοσύνη της ελληνικής πανεπιστημιακής διασποράς. Με το που τελείωσε τις σπουδές της βρήκε δουλειά σε ένα λογιστικό γραφείο. Καλές προοπτικές, αφού το γραφείο είχε πελατεία με φράγκα, καλό περιβάλλον αλλά μέτρια λεφτά, αφού το αφεντικό ήταν σφιχτοχέρης. Τα μούτρα της Χ ήταν μονίμως πεσμένα και το κέφι της για δουλειά στο ναδίρ. Σιγά μη γελάει, που παίρνει τρεις και εξήντα, έλεγαν φίλοι και γνωστοί, με τέτοιο αγγούρι, που τρώει στη δουλειά, θέλεις και να χαμογελά, έλεγαν άλλοι φίλοι και γνωστοί, τι να γελάσει και να βρει όρεξη για δουλειά το κακόμοιρο, που ξεπατώνεται στη δουλειά για μερικά φραγκοδίφραγκα, αναστέναζε η μάνα της.
Αίφνης η Χ βρέθηκε διορισμένη στο Δημόσιο, το μεγαλύτερο όνειρο της πλειονότητας των νεοελλήνων. Και όχι όπου και όπου αλλά στη Δ.Ο.Υ. της πόλης της! Χαράς ευαγγέλια για τους γονείς της, οι οποίοι Κύριος οίδε, τι έταξαν και που, για να χωθεί το καμάρι τους στο Δημόσιο και να αράξει υπάλληλος. Άντε, θα έχουμε και ένα δικό μας άνθρωπο στην εφορία, είπαν οι κοντινοί της.
Δεν πέρασε ένας μήνας, που η Χ υπηρετούσε στη Δ.Ο.Υ., και νάσου ένας κοινός γνωστός μες το βλαστημίδι. Να βράσω γνωστή, που θα με εξυπηρετούσε στην ανάγκη μου, χτυπιόταν και κεντούσε το λόγο του με ρωμέικες βρισιές, που θα έκαναν και την αφρόκρεμα του υπόκοσμου να κοκκινίσει ωσάν αρσακειάδα των αρχών του 20ου αιώνα. Κουβέντα στην κουβέντα κατάλαβα, ότι το μπινελίκι είχε ως αποδέκτη τη φίλη μας τη Χ. Υπερβολές, σκέφτηκα μέσα μου, θα έχει τα νεύρα του και θα περίμενε από τη Χ, που είναι νέα στην εφορία, να βγάλει λαγούς από το καπέλο της.
Περνούν άλλες 10 μέρες και εμφανίζεται και άλλος παραπονεμένος από τη Χ. Αναίσθητη και με μια αγέλαστη μουτσούνα μέχρι το πάτωμα, απρόθυμη να εξυπηρετήσει και άλλα τινα, ήταν μερικές από τις τιμές, που ο παραπονεμένος αυτός κύριος επιδαψίλευσε στη Χ. Ρε, λέω μέσα μου, σύμπτωση επαναλαμβανόμενη παύει να είναι σύμπτωση, οπότε πάω και εγώ στη Δ.Ο.Υ., να δω ιδίοις όμμασι τα χαΐρια της Χ.
Ω, την πίστη μου, και λίγα μου είχαν πει οι γνωστοί μου. Το γνωστό μουρτζούφλικο ύφος "δεν πα να κουρεύεστε όλοι σας" σε υποδεχόταν με το που έσκαγες μύτη στο γραφείο της μαζί με την απροθυμία της να εργαστεί. Μια συνάδελφός της, γνωστή για το κέφι, με το οποίο εξυπηρετούσε τον κόσμο, μουρμούριζε, ότι είχε μαζευτεί δουλειά στο γραφείο της Χ, η οποία την περαίωνε με το πάσο της. Και, όμως, τα χρήματα, που κέρδιζε, ήταν περισσότερα, και το ωράριό της πολύ καλύτερο απ' ό,τι πρωτύτερα στο λογιστικό γραφείο.
Δεν χρειάστηκε καιρός, για να αντιληφθώ, ότι το πραγματικό πρόβλημα της Χ δεν ήταν τα χρήματα ή το ωράριο. Στην πραγματικότητα, ακόμα και αν η Χ κέρδιζε τα ίδια χρήματα με το πιο ακριβοπληρωμένο γκόλντεν μπόυ του κόσμου, το ύφος της και η διάθεση για εργασία θα παρέμεναν απαράλλακτα. Στη θέση της Χ μπορείτε να βάλετε ένα μεγάλο ποσοστό των νεοελλήνων, που εισάρχονται στην αγορά εργασίας. Ξεχάστε την εργασιακή ζούγκλα, που επικρατεί αναντίρρητα στην Ελλάδα, και απομονώστε το χαρακτήρα του μέσου νεαρού σε ηλικία νεοέλληνα, που ξεκινάει να εργάζεται. Το αποτέλεσμα είναι ένας απρόθυμος να εργαστεί, μόνιμα βουζωμένος και αγενής νέος, ο οποίος δεν αντιδρά έτσι, επειδή δεν υπάρχουν προοπτικές στη δουλειά του ή δεν είναι καλά τα χρήματα ή κινδυνεύει ανά πάσα στιγμή με απόλυση, αλλά επειδή είναι έτσι μαθημένος, ήτοι να γκρινιάζει με το παραμικρό και να είναι απρόθυμος εν γένει να αλλάξει τη νοοτροπία της ραστώνης, που τον διακατέχει. Όλα του φταίνε και με όλους τα βάζει, ενίοτε και με τον εαυτό του, τον οποίο στολίζει με ουκ ολίγα υποτιμητικά σχόλια, όχι επειδή τον πιάνει κρίση αυτογνωσίας - διότι έτσι ίσως υπήρχε και ένα μικρό περιθώριο να βελτιώσει την εικόνα του - αλλά επειδή δεν υπάρχουν άλλοι πρόχειροι στόχοι. Για αποδοτικότητα ούτε κουβέντα, ο γκρινιάρης δεν δουλεύει σωστά ή κάνει μισοδουλειές ή αναλώνεται σε καυγάδες με όσους καλείται να εξυπηρετήσει.
Σκεφτείτε τώρα μια ολόκληρη γενιά ανθρώπων να λειτουργεί κατ' αυτό τον τρόπο. Φανταστείτε, ότι αυτοί οι άνθρωποι καλούνται να διεκπεραιώσουν υποθέσεις τρίτων και μια ολόκληρη χώρα βασίζεται στην αποδοτικότητά τους, για να προκόψει. Το συμπέρασμα είναι, τουλάχιστον, αποκαρδιωτικό. Η πιθανότητα να αλλάξουν μυαλό αυτά τα παιδιά είναι σχεδόν ανύπαρκτη. Και η πορεία μιας χώρας φαντάζει προδιαγεγραμμένη.
Αναρωτιέμαι, όμως, αν μετά από την παραπάνω διαπίστωση μπορούμε να πιστώνουμε την καταρράκωση της χώρας μας σε κάθε τομέα στους κυβερνώντες της. Πάντως η Χ και η κάθε Χ σε αυτή τη χώρα δεν χολοσκάνε στο ελάχιστο.