Ο Περιφερειάρχης Κεντρικής Μακεδονίας, κ. Παναγιώτης Ψωμιάδης, είναι ένας πολιτικός, που ανέκαθεν προτιμούσε τα παχιά και παρηγορητικά λόγια από τη σκληρή αλήθεια. Διαθέτει μια σπάνια για εκπρόσωπο της συνομοταξίας του αυτογνωσία, που τον βοήθησε εγκαίρως να καταλάβει, ότι δεν επρόκειτο να αξιωθεί υπουργιλίκια και θώκους με πανελλαδική εμβέλεια, γι' αυτό και φρόντισε, ώστε να παγιώσει τη θέση του ως τοπικού πολιτικού άρχοντα. Πάντα παρών σε πάσης φύσεως κοινωνικές εκδηλώσεις, έτοιμος να κάνει δηλώσεις τονωτικές για το τοπικιστικό αίσθημα των ψηφοφόρων του, με ικανότητα στην επαγγελματική τακτοποίηση της πολυπληθούς επαγγελματικής του πελατείας και πάντα κοντά στο πιο οπισθοδρομικό και φοβικό αλλά συνάμα σίγουρο ψηφοθηρικά στοιχείο της Θεσσαλονίκης, έδρεψε πολιτικές δάφνες περιορισμένης, έστω, εμβέλειας αλλά ικανές να του χαρίσουν την εκτίμηση ενός σημαντικού μέρους της κοινωνίας, στην οποία πολιτεύεται.
Στην πραγματικότητα, όμως, δεν είναι ο κ. Ψωμιάδης, που διαμόρφωσε αυτό το πολιτικό σκηνικό αλλά ο ίδιος ο ελληνικός λαός, τουλάχιστον η πλειοψηφία του. Το ποιόν του κ. Ψωμιάδη ήταν δεδομένο. Ένας άνθρωπος, του οποίου το πολιτικό όραμα έφτανε έως την καθιέρωσή του σε τοπικό πολιτικό επίπεδο με κολακείες και διορισμούς των "δικών του παιδιών", έδειχνε ξεκάθαρα, ότι δεν μπορούσε να δώσει λύσεις στα πρόβλήματα της περιοχής. Και αποδείχθηκε, με μια σειρά σκανδάλων, ότι, εκτός από αδύναμος, ο κ. Ψωμιάδης ήταν και επικίνδυνος.
Ωστόσο, ο κ. Ψωμιάδης κατάφερε για 20 χρόνια να μεσουρανήσει πολιτικά στη Θεσσαλονίκη, καταλαμβάνοντας διάφορα αξιώματα. Και το πέτυχε, επειδή ήταν ό,τι επιθυμεί ο μέσος ψηφοφόρος της χώρας μας, δηλαδή ένας μέσος, λαϊκός άνθρωπος χωρίς κάτι ξεχωριστό, πέρα από την παθολογική του αγάπη για αυτοπροβολή και, πρωτίστως, χωρίς την επιθυμία να αλλάξει κάτι στην παθογένεια του τόπου. Σε ένα οπισθοδρομικό τόπο, ο κ. Ψωμιάδης εξέφραζε αυτή τη συντήρηση με τον καλύτερο τρόπο, καίγοντας τα βιβλία του κ. .Μίμη Ανδρουλάκη, πράξη στην οποία είχε στο πλευρό του ένα πολύ μεγάλο μέρος της πόλης του.την ίδια πόλη, όπου το άκουσμα της λέξης "Αθήνα" προκαλεί αλλεργία, ο πρώτος, που (υποδυόταν, ότι) πάθαινε αλλεργία, ήταν ο κ. Ψωμιάδης και έσπευδε μαζί του το ίδιο μεγάλο κομμάτι της Θεσσαλονίκης να φταιρνιστεί. Σε μια κάποτε πολυπολιτισμική και ανεκτική Θεσσαλονίκη, ο κ. Ψωμιάδης δεν καταδέχθηκε να συμπεριλάβει στο ψηφοδέλτιό του ούτε εβραϊκής καταγωγής συμπολίτες μας ούτε ομοφυλοφίλους και έτσι ικανοποιούνταν τα φοβικά συναισθήματα των ψηφοφόρων του. Σε μια πόλη, της οποίας η Νομαρχία έπασχε οικονομικά, ο κ. Ψωμιάδης διόριζε αβέρτα κόσμο και οι ίδιοι οι ψηφοφόροι του τον προσεταιρίζονταν, προκειμένου να διοριστούν και αυτοί. Η ίδια κοινωνία, που ποτέ της δεν θέλησε να κοιτάξει στο αμαρτωλό παρελθόν της, διότι την ενδιέφερε να τακτοποιήσει τις μικροδουλειές της, ανέδειξε το συγκεκριμένο πολιτικό και όσοι πολιτεύτηκαν με όραμα γι' αυτή την περιοχή, τους έφαγε το πολιτικό σκοτάδι, επειδή δεν επιθυμούσαν να χαϊδέψουν αυτιά και συνειδήσεις.
Το προδιαγραφόμενο πολιτικό τέλος του κ. Ψωμιάδη θα μπορούσε να αποτελέσει μια πρώτης τάξεως αφορμή να επανακαθορίσουν οι ψηφοφόροι, τι είδους πολιτικούς θέλουν. Δυστυχώς, όμως, οι χρόνιες παθογένειες της κοινωνίας μας όχι μόνο δεν εγγυώνται, ότι θα συμβεί κάτι τέτοιο αλλά, αντίθετα, προϊδεάζουν, ότι θα συνεχιστεί η παραγωγή πολιτικών τύπου ανάλογου με αυτό του κ. Ψωμιάδη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου