Προ ετών ήταν το Βραχάσι, που αντιστέκονταν στην κρατική εξουσία. Μετά ήταν η Κρήτη, που, επίσης, αντιστεκόταν σε όσους προσπαθούσαν να αλλοιώσουν τη φυσιογνωμία της. Τη σκυτάλη πήρε, εδώ και μερικούς μήνες, η Κερατέα, η οποία παρατάσσεται ενωμένη και πέρα από κομματικές σκοπιμότητες ενάντια στην κυβερνητική πολιτική, που θέλει να τη μετατρέψει σε σκουπιδότοπο της Αττικής.
Πολλά έχουν γραφτει και ακουστεί για την υπόθεση της Κερατέας. Αλήθεια είναι, ότι υπήρξε κατάχρηση της αστυνομικής εξουσίας σε βάρος κατοίκων. Αλήθεια είναι, ακόμα, ότι αυτής της κατάχρησης προηγήθηκαν κάποιες επιλήψιμες συμπεριφορές των κατοίκων της περιοχής αυτής. Οι ακρότητες των δύο παρατάξεων είναι κατακριτέες. Δυστυχώς, όμως, όχι για όλους, αφού οι ιδεολογικές παρωπίδες καλά κρατούν.
Τα περιστατικά των τελευταίων μηνών στην Κερατέα έχουν αναδείξει την επιπολαιότητα, με την οποία πολύς κόσμος στη χώρα μας σπεύδει να βαφτίσει αντιστασιακούς ανθρώπους με απουσία αντιστασιακών αντισωμάτων και αντιλήψεων. Μέχρι πριν λίγο καιρό η κωμόπολη της Κερατέας ήταν ένα φιλήσυχο μέρος χωρίς κάποια παράδοση σε αγώνες για την ελευθερία και την κατοχύρωση των ατομικών, πολιτικών και κοινωνικών δικαιωμάτων, όπως ήταν μια εποχή η Κοκκινιά, και χωρίς διαφορές από την υπόλοιπη Ελλάδα σε ό,τι αφορά την τήρηση των νόμων. Αίφνης και μετά από μια δικαστική διαμάχη, που κράτησε αρκετό καιρό, το Συμβούλιο της Επικρατείας επικύρωσε μια υπουργική απόφαση, με την οποία θα κατασκευαζόταν ΧΥΤΥ στην περιοχή της Κερατέας. Η ησυχία των κατοίκων της περιοχής πήγε περίπατο, οδοφράγματα στήθηκαν, επεισόδια προκλήθηκαν, ζωές απειλήθηκαν και σύμπασα η Ελλάδα βρήκε την επαναστατική της Ιθάκη στο πρόσωπο της περιοχής αυτής.
Φυσικά, ο καθένας δικαιούται να φαντασιώνεται εξεγέρσεις, ακόμα και εκεί, όπου δεν συντρέχουν οι προϋποθέσεις. Το πρόβλημα, όμως, βρίσκεται στη λογική των υποστηρικτών μιας περιοχής, οι κάτοικοι της οποίας απλά ζητούν να μην τηρηθεί ο νόμος. Είναι φανερό, ότι δεν έχουμε μια εξέγερση για κάποιο σοβαρό κοινωνικό ζήτημα αλλά μια τοπικιστική έξαρση, όπου κυριαρχεί το σκεπτικό "μακρυά από μένα και όπου θέλει ας πάει". Ουσιαστικά αποθεώνεται η μικροπολιτική άλλως τοπικιστική άποψη με σειρά κινητοποιήσεων κατά της εξουσίας, όπου μόνο το στοιχείο της άρνησης εφαρμογής του νόμου αρκεί, ώστε να βαφτιστεί "εξέγερση" η κινητοποίηση αυτή. Αλλά αυτό φαίνεται, ότι αρκεί στους θιασώτες της ανυπακοής, ώστε να σπεύσουν να αποτίσουν φόρο τιμής στους κατοίκους της Κερατέας.
Δεν μπορώ να περιμένω κάτι διαφορετικό, όσο και αν θα το ήθελα, από ένα κόσμο με επαναστατικά απωθημένα, που αναζητεί απαντοχή ακόμα και σε ψευδεπίγραφους ξεσηκωμούς. Εύχομαι μόνο αυτή η ιστορία να μην καταλήξει σε αιματοχυσία. Διότι τότε καμμία επαναστατική διάθεση δεν θα επαρκεί για να δικαιολογήσει την όποια απώλεια ζωής.
Πολλά έχουν γραφτει και ακουστεί για την υπόθεση της Κερατέας. Αλήθεια είναι, ότι υπήρξε κατάχρηση της αστυνομικής εξουσίας σε βάρος κατοίκων. Αλήθεια είναι, ακόμα, ότι αυτής της κατάχρησης προηγήθηκαν κάποιες επιλήψιμες συμπεριφορές των κατοίκων της περιοχής αυτής. Οι ακρότητες των δύο παρατάξεων είναι κατακριτέες. Δυστυχώς, όμως, όχι για όλους, αφού οι ιδεολογικές παρωπίδες καλά κρατούν.
Τα περιστατικά των τελευταίων μηνών στην Κερατέα έχουν αναδείξει την επιπολαιότητα, με την οποία πολύς κόσμος στη χώρα μας σπεύδει να βαφτίσει αντιστασιακούς ανθρώπους με απουσία αντιστασιακών αντισωμάτων και αντιλήψεων. Μέχρι πριν λίγο καιρό η κωμόπολη της Κερατέας ήταν ένα φιλήσυχο μέρος χωρίς κάποια παράδοση σε αγώνες για την ελευθερία και την κατοχύρωση των ατομικών, πολιτικών και κοινωνικών δικαιωμάτων, όπως ήταν μια εποχή η Κοκκινιά, και χωρίς διαφορές από την υπόλοιπη Ελλάδα σε ό,τι αφορά την τήρηση των νόμων. Αίφνης και μετά από μια δικαστική διαμάχη, που κράτησε αρκετό καιρό, το Συμβούλιο της Επικρατείας επικύρωσε μια υπουργική απόφαση, με την οποία θα κατασκευαζόταν ΧΥΤΥ στην περιοχή της Κερατέας. Η ησυχία των κατοίκων της περιοχής πήγε περίπατο, οδοφράγματα στήθηκαν, επεισόδια προκλήθηκαν, ζωές απειλήθηκαν και σύμπασα η Ελλάδα βρήκε την επαναστατική της Ιθάκη στο πρόσωπο της περιοχής αυτής.
Φυσικά, ο καθένας δικαιούται να φαντασιώνεται εξεγέρσεις, ακόμα και εκεί, όπου δεν συντρέχουν οι προϋποθέσεις. Το πρόβλημα, όμως, βρίσκεται στη λογική των υποστηρικτών μιας περιοχής, οι κάτοικοι της οποίας απλά ζητούν να μην τηρηθεί ο νόμος. Είναι φανερό, ότι δεν έχουμε μια εξέγερση για κάποιο σοβαρό κοινωνικό ζήτημα αλλά μια τοπικιστική έξαρση, όπου κυριαρχεί το σκεπτικό "μακρυά από μένα και όπου θέλει ας πάει". Ουσιαστικά αποθεώνεται η μικροπολιτική άλλως τοπικιστική άποψη με σειρά κινητοποιήσεων κατά της εξουσίας, όπου μόνο το στοιχείο της άρνησης εφαρμογής του νόμου αρκεί, ώστε να βαφτιστεί "εξέγερση" η κινητοποίηση αυτή. Αλλά αυτό φαίνεται, ότι αρκεί στους θιασώτες της ανυπακοής, ώστε να σπεύσουν να αποτίσουν φόρο τιμής στους κατοίκους της Κερατέας.
Δεν μπορώ να περιμένω κάτι διαφορετικό, όσο και αν θα το ήθελα, από ένα κόσμο με επαναστατικά απωθημένα, που αναζητεί απαντοχή ακόμα και σε ψευδεπίγραφους ξεσηκωμούς. Εύχομαι μόνο αυτή η ιστορία να μην καταλήξει σε αιματοχυσία. Διότι τότε καμμία επαναστατική διάθεση δεν θα επαρκεί για να δικαιολογήσει την όποια απώλεια ζωής.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου