Νομιμοποιώντας τη χούντα

Σήμερα συμπληρώνονται 43 χρόνια από τότε, που μια ομάδα επίορκων στρατιωτικών κατέλυσε τη Δημοκρατία στην Ελλάδα. Βέβαια, το πολίτευμα, που υπήρχε τότε στον τόπο μας, απείχε από το να χαρακτηριστεί Δημοκρατία κατά τα δυτικοευρωπαϊκά πρότυπα αλλά, εν πάσει περιπτώσει, δεν είχε καμμία σχέση με το πολιτειακό τερατούργημα, που κυβέρνησε την Ελλάδα για 7 χρόνια και έληξε με μια άκρως προβληματική οικονομία και το 40% της Κύπρου κατεχόμενο από την Τουρκία. Κάθε χρόνο πληθαίνουν τα δημοσιεύματα, που θέλουν τη χούντα να έχει ωφελήσει τη χώρα μας. Και δεν αναφέρομαι μόνο σε λαθρόβια ή έστω περιωρισμένης κυκλοφορίας ακροδεξιά δημοσιεύματα αλλά και ευρύτερης κυκλοφορίας και ακροαματικότητας έντυπα και Μ.Μ.Ε., αντίστοιχα, τα οποία δεν διστάζουν να θέσουν τον προβληματισμό σχετικά με το πόση διαφορά, τελικά, είχε η χούντα με αυτό, που ζούμε σήμερα. Βοηθάει, βέβαια, και το κλίμα, που έχει διαμορφωθεί στις μέρες μας.
Το πρόβλημα δεν είναι καθαυτή η άποψη περί του "καλού", που μας έκανε η χούντα. Εφόσον θέλουμε να έχουμε ελευθερία του λόγου και να υποστηρίζουμε, μεταξύ άλλων, ότι ζούμε σε μια "δημοκρατική χούντα" και σε "χώρα υπό κατοχή", οφείλουμε να σεβαστούμε και την άποψη, σύμφωνα με την οποία η χούντα ωφέλησε την Ελλάδα και η οποία αποτελεί την άλλη όψη του ίδιου νομίσματος, υπό την άποψη ότι δεν δικαιούμαστε να φιμώσουμε αυτόν, που την πρεσβεύει. Αναφέρομαι μόνο στο σεβασμό αυτής της άποψης και στο δικαίωμα του καθενός να την υιοθετήσει, εφόσον κρίνει, ότι ανταποκρίνεται στα πολιτειακά του ιδεώδη.
Περισσότερο στέκομαι στην απαντοχή, που βρίσκει πολύς κόσμος σε τέτοιες απόψεις, προκειμένου να αποδοκιμάσει το πολίτευμα της Δημοκρατίας, όπως αυτό εφαρμόζεται από τους κυβερνώντες μας. Μιλάμε για κόσμο, που πρόλαβαν τη χούντα και έζησαν από κοντά τα "καλά" της και, όμως, είτε επειδή οι μνήμες τους έχουν ξεθωριάσει είτε επειδή έχουν απογοητευτεί από την περιρρέουσα ατμόσφαιρα τείνουν να νοσταλγήσουν την επταετία 1967-1974. Συχνά αυτοί οι άνθρωποι θέτουν το ερώτημα, ποια μπορεί να είναι, τελικά, η διαφορά ανάμεσα σε αυτούς, που έβαλαν τη χώρα στο "γύψο", και αυτούς, που παρέλαβαν "καμμένη γη" και την αποτελείωσαν.
Πρόκειται για ένα δίλημμα, το οποίο αναιρεί, στην ουσία, πάσα κριτική για τα πεπραγμένα της επταετίας των συνταγματαρχών. Αφήνει έξω το γεγονός, ότι επί επτά χρόνια αδυνατούσαμε να επιλέξουμε τα πρόσωπα εκείνα, τα οποία θα όριζαν τις πολιτικές τύχες μας, ενώ σήμερα μέσω των εκλογών εμείς αποφασίζουμε, ποιοι θα μας κυβερνήσουν(η αδυναμία σωστής άσκησης του δικαιώματος αυτού είναι άλλο θέμα). Επίσης, εκμεταλλεύεται το γεγονός, ότι έχουν περάσει αρκετά χρόνια από τότε, ώστε ελάχιστοι να θυμούνται, ότι η οικονομική κατάσταση στη χώρα μας δεν ήταν τόσο ανθηρή, τουλάχιστον για την πλειονότητα των κατοίκων της. Και μόνο σκοπό του έχει να νομιμοποιήσει μια απολυταρχική κυβέρνηση, η οποία ανεδείχθη, καταλύοντας το πολίτευμα της χώρας, φέρνοντάς στη στο ίδιο επίπεδο με μια κυβέρνηση, η οποία προήλθε από νόμιμες εκλογές με μόνο γνώμονα την, δήθεν, καλύτερη οικονομική διαχείριση εκ μέρους της χούντας, για να καταλήξει στη λογική, ότι, αφού δεν έχουν καμμία διαφορά οι μεν από τους δε, δεν υπάρχει λόγος να κατακρίνουμε τη χούντα.
Δεν σκοπεύω να κινδυνολογήσω, ότι το πολίτευμά μας απειλείται. Όμως, η επανάληψη τέτοιων απόψεων, ειδικά σε επετείους, που έπρεπε να μας ευαισθητοποιούν σε πολιτειακά θέματα, θα έπρεπε να μας κάνει ιδιαίτερα προσεκτικούς.