Η λαγνεία των καταλήψεων και η απουσία οράματος για μια δημόσια παιδεία

Στις αρχές της δεκαετίας του '90 έλαβαν χώρα οι πρώτες μαζικές καταλήψεις σχολείων. Θυμάμαι ότι αιτία ήταν ο διαβόητος νόμος, που ο τότε Υπουργός Παιδείας, κ. Κοντογιαννόπουλος, ήθελε να εφαρμοστεί. Οι καταλήψεις υπήρξαν μαζικές σε όλη την Ελλάδα. Τελικά, ο κ. Κοντογιαννόπουλος παραιτήθηκε, ο νόμος του μπήκε στο χρονοντούλαπο των ανεφάρμοστων ιδεών και η ζωή συνεχίστηκε.

Εδώ και λίγο καιρό, μια νέα επιδημία καταλήψεων έχει ενσκήψει στη δημόσια εκπαίδευση της χώρας. Δεκάδες σχολεία, ίσως εκατοντάδες τη στιγμή, που γράφονται αυτές οι αράδες, τελούν υπό κατάληψη, με αίτημα την βελτίωση της παρεχόμενης δημόσιας παιδείας. Οι καταληψίες μαθητές, μέσω του συντονιστικού τους οργάνου, επιθυμούν ένα σχολείο, που να εξοπλίζει αντί να κοιμίζει, να μορφώνει αντί να εξοντώνει και να είναι πραγματικά δωρεάν. Επιθυμούν τα χρήματα, που δίνει ή πρόκειται να δώσει η κυβέρνηση, αυτή ή η επόμενη δεν έχει σημασία, να πάνε στη δημόσια εκπαίδευση αντί στις τράπεζες. Ζητούν να καταργηθεί ο διαχωρισμός των σχολείων, η βάση του 10 για την εισαγωγή στα ΑΕΙ και ΤΕΙ, η Πράξη Νομοθετικού Περιεχομένου, που ποινικοποιεί τους αγώνες τους, να μην κατατεθεί ο νόμος-πλαίσιο για τα ΑΕΙ, να μην αναθεωρηθεί το άρθρο 16 του Συντάγματος κ.λπ.

Πέρα από το γεγονός ότι η αναθεώρηση του άρθρου 16 του Συντάγματος γίνεται εντελώς αποσπασματικά, προκαλούν ιδιαίτερη απορία οι καταλήψεις ως μέθοδος για την αντιμετώπιση των παραπάνω θεμάτων. Και τούτο, διότι δε συνοδεύονται από κάποια πρόταση, που θα βοηθούσε στην αντιμετώπιση των προβλημάτων της δημόσιας εκπαίδευσης. Ήτοι, το συντονιστικό όργανο των μαθητών προβάλλει μια σειρά από επιθυμίες, με τις οποίες δύσκολα θα διαφωνούσε κανείς, και συνεχίζει με μια σειρά από αρνήσεις, που, πέρα από το αν είναι λογικές ή όχι, δε συνοδεύονται από προτάσεις για τη βελτίωση της παρεχόμενης δημόσια εκπαίδευσης.

Και κάπου εκεί αρχίζουν και οι ενστάσεις. Ναι μεν να μη διαχωρίζονται τα σχολεία, πλην, όμως, ένας μαθητής με λαμπρό μυαλό επιδόσεις, που θα μπορούσε να προοδεύσει με άλλους ρυθμούς απ' ό,τι οι λοιποί συμμαθητές του, θα αναγκαστεί να επιβραδύνει τους ρυθμούς του. Να καταργηθεί η βάση του 10 ως ορίου για την εισαγωγή στα ΑΕΙ και ΤΕΙ και να επιστρέψουμε στο ευτράπελο να εισάγονται φοιτητές και σπουδαστές σε σχολές με βάση το "3". Να δοθούν περισσότερα χρήματα για την παιδεία αλλά ουδεμία μέριμνα για την προστασία της δημόσιας περιουσίας στα σχολεία να μη λαμβάνεται, εκτός αν θεωρείτε ότι οι εκτεταμένοι βανδαλισμοί κάθε χρονιά σε υπό κατάληψη σχολεία είναι μεμονωμένα περιστατικά. Να μην ποινικοποιούνται οι μαθητικοί αγώνες αλλά την ίδια στιγμή ας καλύψουμε τους βανδάλους, που καταστρέφουν τα σχολεία. Να μην κατατεθεί ο νόμος-πλαίσιο για την ανώτατη εκπαίδευση αλλά την ίδια στιγμή αυτός, έστω τμηματικά, εφαρμόζεται. Να είναι πραγματικά δωρεάν η δημόσια εκπαίδευση αλλά ας κλείσουμε από τώρα και κάποιες ώρες σε κανένα ιδιωτικό φροντιστήριο, ως εάν να μην υπήρχε η ενισχυτική διδασκαλία στα δημόσια σχολεία.

Θα μπορούσα να δεχθώ κάποια αιτήματα ως λογικά, όπως την ανέγερση νέων σχολικών συγκροτημάτων σε πόλεις, όπως η Θεσσαλονίκη, ώστε να καταργηθεί η διπλοβάρδια. Ωστόσο, ακόμα τέτοια αιτήματα δεν θα μπορούσαν να αντιμετωπιστούν χωρίς καταλήψεις; Ή μήπως αντιλαμβάνεστε ότι οι σημερινοί μαθητές γνωρίζουν ακριβώς τους λόγους, για τους οποίους κάνουν καταλήψεις (ούτε εμείς τους γνωρίζαμε αλλά αυτό δεν αποτελεί δικαιολογία); Η, τάχα μου, οι αποφάσεις για τις καταλήψεις αυτές λαμβάνονται πάντα νομότυπα;

Φοβάμαι ότι η όλη διαδικασία των καταλήψεων έχει ευτελιστεί σε μια στείρα άρνηση των πάντων και μια προβολή επιθυμιών χωρίς κάποιο προτεινόμενο υπόβαθρο για την υλοποίησή τους. Και όσο αυτή η ακατάπαυστη λαγνεία των καταλήψεων και η υποστήριξη κομματικών οργανώσεων σε αυτές θα φανερώνεται ολοένα και πιο απροκάλυπτα και διάφορα μέλη τους θα περιφέρονται, αν και δεν είναι μαθητές, μέσα στα υπό κατάληψη σχολεία, τόσο και θα πέφτει πιο χαμηλά το επίπεδο της δημόσιας παιδείας και θα τρέχει περισσότερο νερό στο μύλο της ιδιωτικής εκπαίδευσης.