Με το ξεκίνημα της νέας σχολικής χρονιάς, άρχισαν οι καταλήψεις στα σχολεία. Ένα φαινόμενο, που ξεκίνησε πριν από αρκετά χρόνια, ως μέσο διεκδίκησης δικαιωμάτων της μαθητικής κοινότητας, διογκώθηκε και συνεχίζει να διογκώνεται και να ευτελίζεται, χωρίς να υπάρχει η ελπίδα να παύσει αυτό το φαινόμενο.
Πολλά είναι τα γενεσιουργά αίτια αυτού του φαινομένου. Σίγουρα δεν διαθέτουμε το πιο επιτυχημένο εκπαιδευτικό σύστημα αλλά δεν είμαστε και σίγουροι, πιο ακριβώς σύστημα θα θέλαμε. Μπορείτε να φανταστείτε, για παράδειγμα, τους μαθητές να επιδεικνύουν στη δημόσια περιουσία, που λέγεται δημόσιο σχολείο, το σεβασμό, που επιδεικνύουν οι μαθητές του αντίστοιχου σχολείου στη Φινλανδία; 'Η τάχα μου ακούστηκαν προτάσεις του συντονιστικού των καταλήψεων στα σχολεία για ένα καλύτερο σχολείο, που να ξεφεύγουν από τη στείρα συνθηματολογία;
Ύστερα είναι και τα αιτήματα των μαθητών, που κατέλαβαν τα σχολεία τους. Κάποια έχουν λογική, όπως τα κενά στους καθηγητές αλλά και η έλλειψη πετρελαίου θέρμανσης, αλλά ουδέποτε μπόρεσα να κατανοήσω, γιατί πρέπει να γίνει κατάληψη για τα αιτήματα αυτά. Σε κάποια άλλα σχολεία εμφανίστηκαν αιτήματα περί καταργήσεως του Μνημονίου, πράγμα που φανερώνει τις κάκιστες κομματικές επιρροές από παρατάξεις, που ονειρεύονται την ανατροπή, που θα τις φέρει στην εξουσία, ενδεχόμενο ιδιαίτερα εφιαλτικό για όσους ακούνε τη λαϊκιστική τους γλώσσα και γνωρίζουν, τι συνέβη, όπου οι παρατάξεις αυτές κατέλαβαν την εξουσία.
Ανεξάρτητα από το λογικό ή όχι των αιτημάτων, προβληματίζει η πρακτική να αποφασίζονται καταλήψεις, παρά το γεγονός ότι δεν έχουν, ακόμα, γίνει εκλογές για την ανάδειξη των οργάνων στα σχολεία (15μελή συμβούλια, εν προκειμένω) για τη λήψη των αποφάσεων αυτών. Εδώ απουσιάζει πάσα νόμιμη διαδικασία για τη λήψη της σχετικής απόφασης αλλά προφανώς αυτό δεν φάνηκε να ενοχλεί τους μελλοντικούς πολίτες της Ελλάδος ούτε προβλημάτισε ιδιαίτερα την κοινωνία μας, η οποία μάλλον δείχνει να αρέσκεται σε τέτοιου είδους αντιδράσεις, οι οποίες δεν διαθέτουν ούτε επίφαση νομιμότητας.
Υποτίθεται, ότι το σχολείο διδάσκει, μεταξύ άλλων, και το σεβασμό στα ατομικά, κοινωνικά και πολιτικά δικαιώματα. Δεν περιμένω από τη δημόσια εκπαίδευση, βέβαια, να έχει μεριμνήσει γι' αυτά, όσο φιλότιμα και αν προσπαθούν κάποιοι καθηγητές. Δεν μπορώ, όμως, να δικαιολογήσω τις πάσης φύσεως νεολαίες, που κινούνται στους σχολικούς χώρους και φωνάζουν για τα δικαιώματα των μαθητών, χωρίς να επικαλούνται την ανάγκη σεβασμού προς τη νομιμότητα και, πρωτίστως, την ανάγκη να διδαχθεί ο μαθητής τις βασικές αρχές του πολιτεύματός μας και της δημοκρατίας. Ούτε θεωρώ, ότι ο επαναστατημένος μαθητής νομιμοποιείται να γράφει στα παλαιότερα των υποδημάτων του τις όποιες διαδικασίες, ώστε να πράττει ό,τι του κατέβει ή του υποδείξουν.
Λέγεται, ότι η απουσία παιδείας στη χώρα μας είναι κληρονομική και πηγαίνει από τους γονείς στα παιδιά τους. Είναι ίσως η πρώτη φορά, που αυτό γίνεται ιδιαίτερα χτυπητό σε τόσο μικρές ηλικίες. Και αποδεικνύει, ότι παρέα με την αποτυχία του εκπαιδευτικού μας συστήματος πηγαίνει και η απροθυμία της μεγαλύτερης μερίδας της κοινωνίας μας να σεβαστεί κάποιες αρχές, διδάσκοντας στους νεότερους βλαστούς της να τηρούν ακριβώς αυτή τη στάση.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου