Χριστιανοί με συμπεριφορά αντιχριστιανική

Είχα κάποτε ένα καλό φίλο, ιδιαίτερα συνεσταλμένο την εποχή, που ήμαστε μαθητές, ο οποίος λόγω του χαρακτήρα του, είχε γίνει στόχος των περισσότερο ξεθαρρεμένων συμμαθητών του αλλά και υφίστατο ουκ ολίγα πειράγματα και στη δική μας παρέα. Το κυριότερο δούλεμα το έτρωγε κατά την περίοδο της νηστείας του Δεκαπενταύγουστου, όταν και τηρούσε τη σχετική νηστεία και μάλιστα στην αυστηρή εκδοχή της και απείχε από το κρέας. Θυμάμαι, που τον καλούσαμε να έλθει μαζί μας σε κάποιο σουβλατζίδικο και στο άκουσμα της νηστείας αυτής άρχιζε η χοντρή καζούρα. Παλιές παιδικές, ακόμα, εποχές, όταν ακόμα και οι κακίες, που ετύγχανε να εκτοξεύουμε ο ένας στον άλλο, δεν προέρχονταν από αυθεντική κακία αλλά περισσότερο από περιπαικτική διάθεση.

Τα χρόνια πέρασαν και οι μεγαλώσαμε αλλά η φιλία μας παρέμεινε αναλλοίωτη. Φοιτητής πια στη Θεσσαλονίκη φιλοξένησα το φίλο μου αυτό, ο οποίος σπούδαζε στη γενέθλια πόλη μας. Το πρώτο πράγμα, που θυμάμαι από το συγκεκριμένο φίλο μου, ήταν ένα ανελέητο θάψιμο προς κάποια κοπέλα, η οποία τον είχε απορρίψει. Ετύγχανε να γνωρίζω τη συγκεκριμένη κοπέλα όπως και τον τύπο άνδρα, που τη γοήτευε εκείνα τα χρόνια, τον οποίο τύπο ο φίλος μου αυτός δεν διέθετε ούτε κατά διάνοια. Παρ' ολ' αυτά η κοπέλα "στολίστηκε" δεόντως από το φίλο μου και, μάλιστα, με λέξεις ελάχιστα κομψές. Και επειδή ήταν πολύ αργά και ήμαστε κομμάτια από τη νυχτερινή περιπλάνηση στη Θεσσαλονίκη των φοιτητικών μας χρόνων, πέσαμε για ύπνο, αφού πρώτα ο φίλος μου έκανε το σταυρό και την προσευχή του, πράγμα που είναι το δεύτερο πράγμα, που θυμάμαι από εκείνη την επίσκεψή του.

Δεν είμαι, πλέον, ιδιαίτερα δεμένος με αυτό το παιδί για λόγους, που δεν ενδιαφέρουν. Ωστόσο, θυμάμαι ζωηρά αρκετές από τις πτυχές του χαρακτήρα του, ήτοι το φρικτό βρισίδι προς όσες κοπέλες είχαν αρνηθεί να συνάψουν δεσμό μαζί του - και ήταν αρκετές, δεδομένου ότι το εν λόγω πρόσωπο στόχευε πολύ ψηλά σε σχέση με τις δυνατότητές του - την απίστευτη τσιγκουνιά του, όταν πηγαίναμε διακοπές, η οποία συνδυαζόταν με την επιθυμία του να επισκεπτόμαστε τα πιο μουράτα και ακριβά μαγαζιά, ώστε να έχουμε να λέμε, ότι πήγαμε σε αυτά, την απροθυμία του να σκουπίσει τα παπούτσια του, όταν έμπαινε σε ξένο σπίτι, την απέχθειά τους προς όσους δεν πίστευαν εν γένει και την εμμονή του με τις νηστείες και τις θρησκευτικές του υποχρεώσεις.

Σαφώς και κάθε άνθρωπος έχει τα ελαττώματά του και, αν είναι φίλος μας, οφείλουμε να τα δούμε με κατανόηση και να τα δεχθούμε ου μην και να τον προτρέψουμε να τα βελτιώσει. Εκείνο, όμως, που μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση, ήταν η θρησκοληψία του, η οποία έφτανε μέχρι του σημείου να αρνείται να παίξει μαζί μας ηλεκτρονικά παιχνίδια με το αιτιολογικό, ότι περιείχαν σατανιστικά σύμβολα, ενώ προηγούμενα είχε σχολιάσει με τρόπο κάθε άλλο παρά χριστιανικό πρόσωπα, που είχαν αρνηθεί τη φιλία, που τους είχε προσφέρει. Εν ολίγοις, ο παλιός μου αυτός φίλος ήταν ένα αμάλγαμα θρησκοληψίας και αγένειας, το οποίο είχε ως στόχο της ζωής του να γίνει και παραμείνει σωστός χριστιανός. Μόνο που ως σωστό χριστιανό ο εν λόγω φίλος μου εννοούσε το πρόσωπο, που τηρεί το τυπικό της χριστιανικής θρησκείας, ήτοι ακολουθεί τις οριζόμενες από το εορτολόγιο νηστείες, εξομολογείται τακτικά, κάνει το σταυρό του, όταν περνάει έξω από εκκλησία αλλά και πριν πέσει για ύπνο, αφήνει τον οβολό του στο παγκάρι της εκκλησίας, φιλάει το χέρι του παπά της ενορίας του και άλλα πολλά σχετικά. Από τις συνήθειές του απουσίαζε η κομψότητα στο λόγο του - αρκούνταν να μη βρίζει τα θεία αλλά οι υπόλοιπες βρισιές ήταν στην ημερησία διάταξη -, το τακτ στις επαφές του με τις γυναίκες και τους τρίτους εν γένει αλλά και τις επισκέψεις του στα ξένα σπίτια, η προσαρμοστικότητα στους ρυθμούς της παρέας του, όταν πήγαιναν διακοπές αλλά και άλλες αρετές, όχι ασυνήθιστες σε πολύ κόσμο, ο οποίος δεν έχει τη θρησκεία ως πρώτη προτεραιότητα στη ζωή του, αν υποθέσουμε, ότι θρησκεύεται ή έστω πιστεύει σε κάτι μεταφυσικό.

Όσο περνάει ο καιρός διαπιστώνω, ότι ένα σημαντικό τμήμα του πληθυσμού εκείνου, που διατείνεται, ότι πιστεύει, και τηρεί το τυπικό αυτού, που είθισται να λέγεται "σωστός χριστιανός", ακολουθεί, ανεξαρτήτως ηλικίας, ένα τρόπο ζωής ελάχιστα συμβατό με όσα δίδαξε ο Χριστός. Απουσιάζει από τη συμπεριφορά αυτών των ανθρώπων μια κάποια ευγένεια στη στάση τους έναντι των τρίτων σε βαθμό, που να θεωρούνται και να είναι κοινωνικά απαίδευτοι. Συχνά δείχνουν να αγνοούν την επικαιρότητα. Μένουν προσκολλημένοι σε μύθους και δοξασίες, οι οποίες έχουν καταρριφθεί εδώ και πολλά χρόνια (δεν εντάσσω εδώ το δικαίωμά τους να πιστεύουν σε κάποια θεότητα, επειδή αυτό πρέπει να είναι σεβαστό ανεξάρτητα από τα πιστεύω του καθενός ή την απουσιά τους) και μάχονται με φανατισμό να πείσουν, ότι αυτές είναι πραγματικές. Πολλές φορές ξεχωρίζουν από το κατσούφικο ύφος τους, από την παντελή απουσία του γέλιου και χρώματος από τη ζωή τους και θυμίζουν το Χόρχε, το φανατικό πολέμιο του γέλιου μοναχό του μυθιστορήματος του Ουμπέρτο Έκο "ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΤΟΥ ΡΟΔΟΥ". Βδελύσσονται την πρόοδο ως κάτι, που πρέπει να μας ανησυχεί, επειδή με αυτή κινδυνεύουμε να χάσουμε την ψυχή μας, και πιστεύουν τυφλά σε ιερείς αποδεδειγμένα οπισθοδρομικούς και επικίνδυνους, αφού γι' αυτούς ο ιερέας είναι ιερό και υπεράνω αμφισβήτησης πρόσωπο. Και, φυσικά, απεχθάνονται εκείνους, οι οποίοι δεν ακολουθούν το δικό τους τυπικό.

Αναγνωρίζω απόλυτα το δικαίωμα αυτών των ανθρώπων να επιλέγουν τον τρόπο ζωής, που τους εκφράζει. Δεν μπορώ, όμως, να κλείσω τα μάτια μου σε συμπεριφορές, οι οποίες έρχονται σε ευθεία αντίθεση προς όσα πρεσβεύει ο ιδρυτής της θρησκείας, που τα συγκεκριμένα πρόσωπα ακολουθούν.