Δις ζημιωμένοι

Έχω κάνει την επιλογή μου εδώ και χρόνια να μην εμποδίζω τρίτα πρόσωπα να απολαύσουν κάποια αγαθά, σε περίπτωση που εγώ αποφασίσω να απεργήσω, προκειμένου να διεκδικήσω τα όποια δικαιώματά μου. Έτσι, ποτέ μου δεν έκλεισα κάποιο δρόμο, ώστε να φωνάξω για τα δίκαιά μου, ποτέ μου δεν υποχρέωσα τους τρίτους να χάσουν τις διακοπές τους, επειδή τους εμπόδισα να επιβιβαστούν στο πλοίο και ποτέ δεν έβρισα ως μικροαστούς, λοβοτομημένους, ηλίθιους, εγκάθετους και άλλα συναφή όσους δεν υπήρξαν συνοδοιπόροι μου στις όποιες επαγγελματικές μου διεκδικήσεις.

Για τον ίδιο λόγο δεν κατάφερα να μπω στη λογική εκείνων των προσώπων, που ακολούθησαν τις παραπάνω μεθόδους, ώστε να υπερασπιστούν τα όποια επαγγελματικά δικαιώματά τους. Όσο και αν προσπάθησα να κατανοήσω το δίκαιο των συμβασιούχων του ΥΠ.ΠΟ., που κατέλαβαν την Ακρόπολη (πόσο θα τρίβουν τα χέρια του οι Άγγλοι, που αρνήθηκαν να επιστρέψουν τα Ελγίνεια στους απολίτιστους, που καυχιούνται, ότι είναι Έλληνες), δεν μπόρεσα να συλλάβω το νόημα του να στερείς από τον τουρίστα το δικαίωμά του να επισκεφτεί ένα από τα σημαντικότερα μνημεία της ανθρωπότητας, ώστε να διαμαρτυρηθείς για τα επαγγελματικά σου προβλήματα. Υποτίθεται, ότι τέτοιου είδους αποφάσεις λαμβάνονται ύστερα από περίσκεψη της ηγεσίας των απεργών/διαμαρτυρομένων και αφού έχουν εξαντληθεί όλα τα υπόλοιπα μέσα πίεσης προς την κυβέρνηση, ώστε να ικανοποιηθούν τα αιτήματά τους. Και στο τέλος επιλέγεται εκείνη η λύση, που προκαλεί τη μικρότερη δυνατή ταλαιπωρία σε όσους δεν συμμετέχουν σε αυτή την κινητοποίηση.

Τίποτα από τα παραπάνω δεν δείχνει να έχει ληφθεί υπόψη από τους απεργούς του ΥΠ.ΠΟ., οι οποίοι έχουν χίλια δίκαια να ωρύονται για την κατάστασή τους αλλά, ρε παιδιά, χάθηκαν άλλες μορφές αγώνα; Δεν θα μπορούσαν, για παράδειγμα, να αποκλείσουν τα ταμεία του αρχαιολογικού χώρου της Ακρόπολης, ώστε να μπαίνει ο κόσμος τζάμπα και να ζημιωθεί έτσι το ΥΠ.ΠΟ.; Δεν θα μπορούσαν να αποκλείσουν το ΥΠ.ΠΟ, ώστε να μη λειτουργήσει (λες και τώρα λειτουργεί αλλά αυτό είναι αλλουνού παπά Ευαγγέλιο);Μπα, η λογική της τυφλής κινητοποίησης μοιάζει να έχει καταλάβει, εκτός από την Ακρόπολη, και το νου των περισσότερων διαμαρτυρομένων εργαζομένων του ΥΠ.ΠΟ., που συμμετείχαν σε αυτό τον αποκλεισμό.

Ίσως αυτή η λογική να θεωρείται από τους υποστηρικτές της ως η πιο πιθανή να προσελκύσει το ενδιαφέρον του κόσμου. Έχω πετύχει απεργούς και εν γένει διαμαρτυρόμενους καταληψίες δημοσίων οδών και κτιρίων να κουβεντιάζουν και να χασκογελούν, σα να έχουν πάει περίπατο, μέχρι που εμφανίζονται οι κάμερες κάποιου τηλεοπτικού σταθμού, οπότε αίφνης η ανεμελιά και η χαλαρότητα πάνε περίπατο και ένας αγωνιστικός οίστρος κάνει την εμφάνισή του στα παραπάνω πρόσωπα. Τυχαίο; Δε νομίζω. Η λογική, ότι όσοι περισσότεροι υποστούν τις συνέπειες μιας κινητοποίησης τόσο εντονότερη θα είναι η πιθανότητα ανατροπής της πολιτικής της κυβέρνησης ου μην και της ίδιας της κυβέρνησης μοιάζει να έχει διαποτίσει τους πρεσβευτές αυτής της άποψης. Και επειδή ζούμε στην εποχή της αδιαφορίας των πολλών για τα κοινά και τους αγώνες για την κατοχύρωση και προστασίας των πάσης φύσεων δικαιωμάτων, οι φίλοι των καταλήψεων παντός τύπου απλά έχουν επιλέξει να αγνοήσουν τις αντιδράσεις των πολλών, ακριβώς επειδή τους θεωρούν επιζήμιους για τον αγώνα τους και, συνεπώς, δεν τους ενδιαφέρει, αν θα πληγούν από αυτές τις κινητοποιήσεις.

Η χειρότερη, όμως, συνέπεια αυτής της επιλογής των παραπάνω προσώπων είναι, ότι κατάφεραν να στρέψουν τον περισσότερο κόσμο εναντίον τους. Δεν αναφέρομαι μόνο στους τηλεορασόπληκτους συμπολίτες μας, που καταπίνουν αμάσητη την πολεμική των Μ.Μ.Ε., αλλά και σε όσους έχουν στρέψει τα νώτα τους στα παραδοσιακά Μ.Μ.Ε. και τις αόριστες και καθοδηγούμενες φωνές περί αντίστασης και ανατροπής, στάση που τους επιτρέπει να επιλέγουν τρόπους διεκδίκησης των δικαιωμάτων τους, ώστε πας τρίτος, ανεξάρτητα από τις πεποιθήσεις του, να μην υφίσταται τις συνέπειες αυτών των κινητοποιήσεων. Και αυτό είναι το χειρότερο, που μπόρεσαν να πετύχουν οι παραπάνω καταληψίες αλλά και οι λοιποί ομοϊδεάτες τους. Διότι τελικά εισέπραξαν όχι όσα διεκδικούν αλλά το χλευασμό της πλειονότητας των ορθώς σκεπτομένων πολιτών.