Ο τιμώμενος και ο άκλαυτος

Έβλεπα την προχτεσινή πορεία για τον Αλέξη Γρηγορόπουλο και ήλθε στο νου μου ο Θάνος Αξαρλιάν. Για όσους τον έχουν ξεχάσει, είναι εκείνο το 20χρονο παλληκάρι, που σκοτώθηκε από ρουκέτα της οργάνωσης "17 Νοέμβρη" πριν από 18 χρόνια. Η ρουκέτα αυτή είχε ως στόχο της τον τότε υπουργό, κ. Παλαιοκρασσά.

Όπως και ο Αλέξης Γρηγορόπουλος, έτσι και ο Θάνος Αξαρλιάν δεν είχε καμμία φανερή πολιτική δράση. Και οι δύο τους ήταν δύο ξέγνοιαστα παιδιά, που χαίρονταν τη νιότη τους και κατέστρωναν, φαντάζομαι, τα σχέδιά τους για το μέλλον. Αμφότερα έπεσαν θύματα βίας, η μεν Αλέξης Γρηγορόπουλος της κρατικής βίας ο δε Θάνος Αξαρλιάν της τρομοκρατικής βίας.

Όσο, όμως, τιμήθηκε ο πρώτος, άλλο τόσο πέρασε στη λήθη ο δεύτερος. Καμμία πορεία δεν έγινε στη μνήμη του, κανένα ψήφισμα διαμαρτυρίας δεν είδαμε, καμμία καταδίκη από τα γνωστά πρόσωπα, που σπεύδουν να καταδικάσουν την κρατική βία δεν ακούσαμε. Τον έφαγε το μαύρο σκοτάδι το δύστυχο Θάνο.

Στην Ελλάδα αρκεί ο προσδιορισμός του δράστη μιας δολοφονίας, ώστε να ξεσηκωθεί ο κόσμος και να διαδηλώνει στους δρόμους, ενίοτε σπάζοντας και καίγοντας ό,τι βρει μπροστά του, ή να αδιαφορήσει επιδεικτικά. Η λογική της νόμιμης και παράνομης βίας έχει διαποτίσει ένα σημαντικό τμήμα του ελληνικού λαού, με αποτέλεσμα τις επιλεκτικές διαμαρτυρίες. Σε αυτή την κατάσταση ευθύνονται και οι παρατάξεις, που πρωτοστατούν στις διαμαρτυρίες, για τις οποίες η τρομοκρατική και πάντως μη προερχόμενη από κρατικά όργανα βία είναι συχνά επιβεβλημένη, ώστε ο λαός να διεκδικήσει τα δικαιώματά του ή να στείλει μήνυμα στην εξουσία, και σε κάθε περίπτωση δικαιολογημένη ως απάντηση στη βία της εξουσίας.

Οι θιασώτες, όμως, αυτής της άποψης λησμονούν, ότι δεν μπορούν να υπάρχουν διακρίσεις ανάμεσα στα θύματα της βίας ανάλογα με το δράστη. Η βία πρέπει να καταδικάζεται, απ' όπου και αν προέρχεται. Ο αστυνομικός, που σηκώνει το όπλο του και πυροβολεί στο ψαχνό, ενεργεί το ίδιο απαράδεκτα με τον κουκουλοφόρο, που πετάει τη μολότοφ σε κτίρια, στα οποία βρίσκεται κόσμος. Ούτε έχουν σημασία τα κίνητρα της μιας ή της άλλης πλευράς, αφού η απώλεια είναι δεδομένη και, αν μιλάμε για ανθρώπινη ζωή, αναντικατάστατη.

Χωρίς να παραγνωρίζω το δικαίωμα των διαδηλωτών να διαμαρτύρονται για το θάνατο του Αλέξη Γρηγορόπουλου και να τιμούν τη μνήμη του, πιστεύω, ότι κάθε άνθρωπος έχει χρέος να καταδικάζει τη βία, απ' όπου και αν προέρχεται, χωρίς να τη διαχωρίζει, ανάλογα με το φορέα της και την ταυτότητα του θύματος, σε νόμιμη και μη νόμιμη. Αλλιώς υποκρίνεται το δημοκράτη και είναι επικίνδυνος για την κοινωνία μας.