Την αφορμή έδωσαν οι δολοφονίες του Αλέξη Γρηγορόπουλου, του Χαμί Νατζάφι, της Παρασκευής Ζούλια, της Αγγελικής Παπαθανασοπούλου και του Επαμεινώνδα Τσάκαλη. Για τον πρώτο έγιναν δεκάδες διαδηλώσεις, χύθηκαν ποταμοί μελανιού και φαιάς ουσίας και κάηκαν εκατοντάδες περιουσίες. Για τους υπόλοιπους δεν άνοιξε μύτη και όσα σχόλια διατυπώθηκαν πέρασαν στα κρυφά. Οι σκέψεις σχετικά με τη διαφοροποίηση αυτή υπήρχαν νωρίτερα και κάποιοι εκ των συγγραφέων τους τις είχαν διατυπώσει. Κάποιοι εξ αυτών είναι πολύ γνωστοί για τα άρθρα τους ενάντια στη βία αλλά και για τις διώξεις, που έχουν υποστεί από την εξουσία.
Η συλλογή κειμένων με τίτλο "Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΒΙΑ ΕΙΝΑΙ ΠΑΝΤΟΤΕ ΦΑΣΙΣΤΙΚΗ"(Εκδόσεις "ΔΙΑΠΥΡΟΝ") έρχεται να δώσει το δικό της στίγμα στην ελληνική πολιτική σκέψη. Σε αντίθεση με την κρατούσα άποψη, που θέλει τη βία να είναι νόμιμη ανάλογα με τους σκοπούς του μετερχόμενου αυτή, οι συγγραφείς του βιβλίου αυτού καταδικάζουν τη βία συλλήβδην. Δεν διαχωρίζουν τη βία σε νόμιμη - επιβεβλημένη και παράνομη ούτε αναγνωρίζουν τη χρήση της ακόμα και για την επίτευξη ευγενών σκοπών παρά ανατρέχουν στο παρελθόν και αποδεικνύουν, ότι, όταν η βία χρησιμοποιήθηκε, προκειμένου να επιτευχθούν φαινομενικά υψηλοί και ηθικοί στόχοι, στο τέλος το όλο εγχείρημα κατέληξε σε λουτρό αίματος, ώστε οι χρήστες της να παραμείνουν στην εξουσία. Ούτε αποδέχονται τη βία ανάλογα με το φορέα της, καταδεικνύοντας με ιστορικά παραδείγματα περιπτώσεις, όπου φάνηκαν τα αδιέξοδα, στα οποία οδηγήθηκαν όσοι τη χρησιμοποίησαν για τους σκοπούς τους. Οι συγγραφείς του εν λόγω πονήματος στηλιτεύουν την πρακτική της σιωπής (εκκωφαντικής μουγγαμάρας, κατά τον εκ των συγγραφέων κ. Θανάση Τριαρίδη) στις περιπτώσεις θανάτου προσώπων, όπως του έφηβου Αφγανού Χαμί Νατζάφι αλλά και των τριών υπαλλήλων της ΜΑΡΦΙΝ, για τους οποίους καμμία πορεία δεν έγινε και κανένας, πλην ελαχίστων, δεν διαμαρτυρήθηκε, σε αντίθεση με την περίπτωση του θανάτου του Αλέξη Γρηγορόπουλου.
Προκαλεί ιδιαίτερη εντύπωση η άρνηση προσώπων, που έχουν υποστεί τη βία της εξουσίας λόγω των πεποιθήσεών τους, όπως οι αρνητές στράτευσης Μιχάλης Μαραγκάκης και Θανάσης Μακρής, να δικαιολογήσουν τη βία ως μέσο άσκησης πολιτικής, ενώ θεωρώ πολύ σημαντική την προσπάθεια αντιεξουσιαστών, όπως ο Παναγιώτης Παπαδόπουλος (Κάιν), να ξεκαθαρίσουν, ότι ο πραγματικός αντιεξουσιαστής δεν μπορεί να χρησιμοποιεί τη βία για τους σκοπούς του.
Ο τίτλος, βέβαια, του εν λόγω πονήματος προσφέρεται για ποικίλες παρερμηνείες. Δεν λείπουν οι απόψεις, ότι η βία είναι επιβεβλημένη, όταν λ.χ. μια ομάδα ρατσιστών επιτίθεται σε μετανάστες. Οι συγγραφείς φροντίζουν να ξεκαθαρίσουν, ότι δεν αποστρέφονται αυτή τη μορφή βίας, την οποία χαρακτηρίζουν ως μια μορφή άμυνας, που στρέφεται κατά μιας ομάδος προσώπων με ξεκάθαρα βίαιο χαρακτήρα και δεν έχει καμμία σχέση με τη βία, η οποία εξαπολύεται κατά των φορέων κάποιων ιδεών, οι οποίες δεν είναι αρεστές στους οπαδούς της βίας.
Σαν πόνημα θα διχάσει όσους έχουν θεοποιήσει τη βία ως μέσο για την επίτευξη πολιτικών σκοπών. Σαν σκέψη θα προβληματίσει σχετικά με το ρόλο και τη χρησιμότητα της βίας στην ιστορία και την πολιτική. Προφανώς δεν θα το βρουν της αρεσκείας τους οι κάθε απόχρωσης πιστοί της βίας. Αν, όμως, το βιβλίο αυτό καταφέρει τα ανωτέρω, τότε θα έχει πετύχει το σκοπό του.
Η συλλογή κειμένων με τίτλο "Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΒΙΑ ΕΙΝΑΙ ΠΑΝΤΟΤΕ ΦΑΣΙΣΤΙΚΗ"(Εκδόσεις "ΔΙΑΠΥΡΟΝ") έρχεται να δώσει το δικό της στίγμα στην ελληνική πολιτική σκέψη. Σε αντίθεση με την κρατούσα άποψη, που θέλει τη βία να είναι νόμιμη ανάλογα με τους σκοπούς του μετερχόμενου αυτή, οι συγγραφείς του βιβλίου αυτού καταδικάζουν τη βία συλλήβδην. Δεν διαχωρίζουν τη βία σε νόμιμη - επιβεβλημένη και παράνομη ούτε αναγνωρίζουν τη χρήση της ακόμα και για την επίτευξη ευγενών σκοπών παρά ανατρέχουν στο παρελθόν και αποδεικνύουν, ότι, όταν η βία χρησιμοποιήθηκε, προκειμένου να επιτευχθούν φαινομενικά υψηλοί και ηθικοί στόχοι, στο τέλος το όλο εγχείρημα κατέληξε σε λουτρό αίματος, ώστε οι χρήστες της να παραμείνουν στην εξουσία. Ούτε αποδέχονται τη βία ανάλογα με το φορέα της, καταδεικνύοντας με ιστορικά παραδείγματα περιπτώσεις, όπου φάνηκαν τα αδιέξοδα, στα οποία οδηγήθηκαν όσοι τη χρησιμοποίησαν για τους σκοπούς τους. Οι συγγραφείς του εν λόγω πονήματος στηλιτεύουν την πρακτική της σιωπής (εκκωφαντικής μουγγαμάρας, κατά τον εκ των συγγραφέων κ. Θανάση Τριαρίδη) στις περιπτώσεις θανάτου προσώπων, όπως του έφηβου Αφγανού Χαμί Νατζάφι αλλά και των τριών υπαλλήλων της ΜΑΡΦΙΝ, για τους οποίους καμμία πορεία δεν έγινε και κανένας, πλην ελαχίστων, δεν διαμαρτυρήθηκε, σε αντίθεση με την περίπτωση του θανάτου του Αλέξη Γρηγορόπουλου.
Προκαλεί ιδιαίτερη εντύπωση η άρνηση προσώπων, που έχουν υποστεί τη βία της εξουσίας λόγω των πεποιθήσεών τους, όπως οι αρνητές στράτευσης Μιχάλης Μαραγκάκης και Θανάσης Μακρής, να δικαιολογήσουν τη βία ως μέσο άσκησης πολιτικής, ενώ θεωρώ πολύ σημαντική την προσπάθεια αντιεξουσιαστών, όπως ο Παναγιώτης Παπαδόπουλος (Κάιν), να ξεκαθαρίσουν, ότι ο πραγματικός αντιεξουσιαστής δεν μπορεί να χρησιμοποιεί τη βία για τους σκοπούς του.
Ο τίτλος, βέβαια, του εν λόγω πονήματος προσφέρεται για ποικίλες παρερμηνείες. Δεν λείπουν οι απόψεις, ότι η βία είναι επιβεβλημένη, όταν λ.χ. μια ομάδα ρατσιστών επιτίθεται σε μετανάστες. Οι συγγραφείς φροντίζουν να ξεκαθαρίσουν, ότι δεν αποστρέφονται αυτή τη μορφή βίας, την οποία χαρακτηρίζουν ως μια μορφή άμυνας, που στρέφεται κατά μιας ομάδος προσώπων με ξεκάθαρα βίαιο χαρακτήρα και δεν έχει καμμία σχέση με τη βία, η οποία εξαπολύεται κατά των φορέων κάποιων ιδεών, οι οποίες δεν είναι αρεστές στους οπαδούς της βίας.
Σαν πόνημα θα διχάσει όσους έχουν θεοποιήσει τη βία ως μέσο για την επίτευξη πολιτικών σκοπών. Σαν σκέψη θα προβληματίσει σχετικά με το ρόλο και τη χρησιμότητα της βίας στην ιστορία και την πολιτική. Προφανώς δεν θα το βρουν της αρεσκείας τους οι κάθε απόχρωσης πιστοί της βίας. Αν, όμως, το βιβλίο αυτό καταφέρει τα ανωτέρω, τότε θα έχει πετύχει το σκοπό του.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου