Ακούγοντας ολ' αυτά περί "δημοκρατικής χούντας" και ανελεύθερης χώρας, θα πίστευε κάποιος, ότι η Ελλάδα είναι μια χώρα εφάμιλλη, από πλευράς σεβασμού των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, με το Ιράν ή τη Βόρειο Κορέα. Άλλωστε, "επανάληψις μήτηρ μαθήσεως", που λέγεται, ότι έλεγαν οι αρχαίοι ημών πρόγονοι και όσο περισσότερο επαναλαμβάνουμε, ότι ζούμε σε μια δημοκρατική χούντα, όλο και περισσότεροι θα το πιστέψουν.
Κρίμα, που η πλειονότητα των υποστηρικτών αυτής της άποψης είτε ήταν αγέννητοι, όταν είχαμε πραγματική χούντα στην Ελλάδα, είτε έχουν ξεθωριάσει τόσο οι μνήμες τους, που λησμόνησαν, πόσο σκληρά ήταν εκείνα τα χρόνια για όσους ήθελαν να εκφράζονται ελεύθερα και να διαφοροποιούνται από τους άλλους. Διότι στα χρόνια της χούντας ήταν αδύνατο να εκφραστείς ελεύθερα για την πολιτική κατάσταση στη χώρα μας, εκτός αν είχες την αγγίζουσα τα όρια του μαζοχισμού επιθυμία να βιώσεις την ασύγκριτη εμπειρία του εγκλεισμού σου, συνοδεία ξυλοδαρμού, βασανιστηρίων και απομόνωσης, στις φυλακές Αβέρωφ ή άλλα παρεμφερή ευαγή ιδρύματα, που συνδέθηκαν με τις σκληρότερες εποχές, που γνώρισε αυτός ο τόπος. Και αν, τέλος πάντων, κατάφερνες να βγεις από εκεί μέσα και δεν σε έσερναν σε κανένα δικαστήριο, όπου με περισσή ευκολία σε κατεδίκαζαν σε υψηλές ποινές, τις οποίες εξέτιες στο ακέραιο, αφού δεν είχαν έλθει, ακόμα, τα χρόνια της δημοκρατικής χούντας για να ψηφιστούν ευεργετικοί νόμοι και είτε να εξαγοράσεις την ποινή σου είτε να έχει η έφεσή σου ανασταλτικό αποτέλεσμα, ήσουν, πλέον, σταμπαρισμένος αντιδραστικός, κομμουνιστής, εαμοβούλγαρος και άλλα συναφή και δεν εύρισκες δουλειά με τίποτα. Αν, μάλιστα, ετύγχανε να έχεις δουλειά, προτού σου συμβεί το ευτυχές γεγονός του μπουζουριάσματός σου στα παραπάνω ευαγή ιδρύματα, τότε ο εργοδότης σου σε απέλυε και χωρίς πολλά πολλά.
Φυσικά, στα χρόνια της πραγματικής χούντας δεν τη γλύτωνες, ακόμα και αν ήσουν σημαίνον πρόσωπο μέσα και έξω από την Ελλάδα. Ο Γεώργιος-Αλέξανδρος Μαγκάκης συνελήφθη την ώρα, που δίδασκε στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών και βίωσε στο πετσί του τη βία της "Επανάστασης". Η Αμαλία Φλέμινγκ συνελήφθη και αυτή, βασανίστηκε, φυλακίστηκε και αργότερα της αφαιρέθηκε η ελληνική ιθαγένεια.
Και, φυσικά, δεν είχες το δικαίωμα να εκλέξεις ή να εκλεγείς σε κάποιο πολιτικό αξίωμα, αφού η χώρα, ούσα ασθενής κατά την άποψη των χουντικών, είχε μπει στο γύψο μαζί με το δημοκρατικό πολίτευμα. Συνεπώς, οι πιθανότητες να ακουστεί η άποψή σου εκμηδενίζονταν. Όσο για το ραδιόφωνο και την τηλεόραση, αυτά ανήκαν στο κράτος και προέβαλαν ό,τι αυτό επιθυμούσε και το ίδιο συνέβαινε και με τα έντυπα. Όσα δε έντυπα έκριναν, ότι έπρεπε να πουν δύο λογάκια παραπάνω, υφίσταντο απερίγραπτες διώξεις, ανέστελλαν την κυκλοφορία τους και οι κεφαλές τους οδηγούνταν στις φυλακές (περίπτωση "ΕΘΝΟΥΣ").
Με όλο το σεβασμό τώρα, αναγνωρίζω, ότι η δημοκρατία στη χώρα μας πάσχει από μια κυβέρνηση, η οποία καταστρατηγεί το νομο συχνότατα, για να εξυπηρετήσει μικροπολιτικά συμφέροντα, και από ένα απαίδευτο λαό, ο οποίος έχει κάνει σημαία την αυθαιρεσία με την ελπίδα, ότι θα βολευτεί παντοιοτρόπως και ενδεχόμενα θα φτάσει στο ίδιο επίπεδο ατιμωρησίας με τους κυβερνώντες. Καμμία αντίρρηση! Αυτά τα συμπτώματα, όμως, δεν αρκούν, όσο και αν τα τραβήξει κανείς, για να χαρακτηρίσουν ένα πολίτευμα ως δικτατορία, ειδικά τη στιγμή, που η ελευθερία του λόγου είναι απόλυτη, ειδικά με τα σύγχρονα μέσα, που έχει ο μέσος Έλληνας στη διάθεσή του, και, βέβαια, υπάρχει το μοναδικο, έστω παραμελημένο και υποτιμημένο, όπλο της ψήφου στις εκλογές. Κανένα μέσο καταστολής δεν μπορεί να φτάσει σε σημείο να αναστείλει ή εξαφανίσει τις βασικές ατομικές και πολιτικές ελευθερίες, όσο και αν θέλουν να πιστεύουν και διατυμπανίζουν το αντίθετο οι θιασώτες της "δημοκρατικής χούντας".
Οι οποίοι θιασώτες της άποψης αυτής, παρεμπιπτόντως, αμφιβάλλω, αν σε μια χούντα θα είχαν το δικαίωμα να αρθρώσουν λόγο και δη το λόγο, που αυτό τον καιρό εκφέρουν, αλλά και αν θα κυκλοφορούσαν ελεύθεροι.
Κρίμα, που η πλειονότητα των υποστηρικτών αυτής της άποψης είτε ήταν αγέννητοι, όταν είχαμε πραγματική χούντα στην Ελλάδα, είτε έχουν ξεθωριάσει τόσο οι μνήμες τους, που λησμόνησαν, πόσο σκληρά ήταν εκείνα τα χρόνια για όσους ήθελαν να εκφράζονται ελεύθερα και να διαφοροποιούνται από τους άλλους. Διότι στα χρόνια της χούντας ήταν αδύνατο να εκφραστείς ελεύθερα για την πολιτική κατάσταση στη χώρα μας, εκτός αν είχες την αγγίζουσα τα όρια του μαζοχισμού επιθυμία να βιώσεις την ασύγκριτη εμπειρία του εγκλεισμού σου, συνοδεία ξυλοδαρμού, βασανιστηρίων και απομόνωσης, στις φυλακές Αβέρωφ ή άλλα παρεμφερή ευαγή ιδρύματα, που συνδέθηκαν με τις σκληρότερες εποχές, που γνώρισε αυτός ο τόπος. Και αν, τέλος πάντων, κατάφερνες να βγεις από εκεί μέσα και δεν σε έσερναν σε κανένα δικαστήριο, όπου με περισσή ευκολία σε κατεδίκαζαν σε υψηλές ποινές, τις οποίες εξέτιες στο ακέραιο, αφού δεν είχαν έλθει, ακόμα, τα χρόνια της δημοκρατικής χούντας για να ψηφιστούν ευεργετικοί νόμοι και είτε να εξαγοράσεις την ποινή σου είτε να έχει η έφεσή σου ανασταλτικό αποτέλεσμα, ήσουν, πλέον, σταμπαρισμένος αντιδραστικός, κομμουνιστής, εαμοβούλγαρος και άλλα συναφή και δεν εύρισκες δουλειά με τίποτα. Αν, μάλιστα, ετύγχανε να έχεις δουλειά, προτού σου συμβεί το ευτυχές γεγονός του μπουζουριάσματός σου στα παραπάνω ευαγή ιδρύματα, τότε ο εργοδότης σου σε απέλυε και χωρίς πολλά πολλά.
Φυσικά, στα χρόνια της πραγματικής χούντας δεν τη γλύτωνες, ακόμα και αν ήσουν σημαίνον πρόσωπο μέσα και έξω από την Ελλάδα. Ο Γεώργιος-Αλέξανδρος Μαγκάκης συνελήφθη την ώρα, που δίδασκε στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών και βίωσε στο πετσί του τη βία της "Επανάστασης". Η Αμαλία Φλέμινγκ συνελήφθη και αυτή, βασανίστηκε, φυλακίστηκε και αργότερα της αφαιρέθηκε η ελληνική ιθαγένεια.
Και, φυσικά, δεν είχες το δικαίωμα να εκλέξεις ή να εκλεγείς σε κάποιο πολιτικό αξίωμα, αφού η χώρα, ούσα ασθενής κατά την άποψη των χουντικών, είχε μπει στο γύψο μαζί με το δημοκρατικό πολίτευμα. Συνεπώς, οι πιθανότητες να ακουστεί η άποψή σου εκμηδενίζονταν. Όσο για το ραδιόφωνο και την τηλεόραση, αυτά ανήκαν στο κράτος και προέβαλαν ό,τι αυτό επιθυμούσε και το ίδιο συνέβαινε και με τα έντυπα. Όσα δε έντυπα έκριναν, ότι έπρεπε να πουν δύο λογάκια παραπάνω, υφίσταντο απερίγραπτες διώξεις, ανέστελλαν την κυκλοφορία τους και οι κεφαλές τους οδηγούνταν στις φυλακές (περίπτωση "ΕΘΝΟΥΣ").
Με όλο το σεβασμό τώρα, αναγνωρίζω, ότι η δημοκρατία στη χώρα μας πάσχει από μια κυβέρνηση, η οποία καταστρατηγεί το νομο συχνότατα, για να εξυπηρετήσει μικροπολιτικά συμφέροντα, και από ένα απαίδευτο λαό, ο οποίος έχει κάνει σημαία την αυθαιρεσία με την ελπίδα, ότι θα βολευτεί παντοιοτρόπως και ενδεχόμενα θα φτάσει στο ίδιο επίπεδο ατιμωρησίας με τους κυβερνώντες. Καμμία αντίρρηση! Αυτά τα συμπτώματα, όμως, δεν αρκούν, όσο και αν τα τραβήξει κανείς, για να χαρακτηρίσουν ένα πολίτευμα ως δικτατορία, ειδικά τη στιγμή, που η ελευθερία του λόγου είναι απόλυτη, ειδικά με τα σύγχρονα μέσα, που έχει ο μέσος Έλληνας στη διάθεσή του, και, βέβαια, υπάρχει το μοναδικο, έστω παραμελημένο και υποτιμημένο, όπλο της ψήφου στις εκλογές. Κανένα μέσο καταστολής δεν μπορεί να φτάσει σε σημείο να αναστείλει ή εξαφανίσει τις βασικές ατομικές και πολιτικές ελευθερίες, όσο και αν θέλουν να πιστεύουν και διατυμπανίζουν το αντίθετο οι θιασώτες της "δημοκρατικής χούντας".
Οι οποίοι θιασώτες της άποψης αυτής, παρεμπιπτόντως, αμφιβάλλω, αν σε μια χούντα θα είχαν το δικαίωμα να αρθρώσουν λόγο και δη το λόγο, που αυτό τον καιρό εκφέρουν, αλλά και αν θα κυκλοφορούσαν ελεύθεροι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου