Ο απεργός πείνας δεν είναι κάποιος τυχαίος άνθρωπος. Ξεφεύγει κατά πολύ από το μέσο όρο, αποφασίζοντας να λάβει ένα ακραίο μέτρο κατά της ζωής του για τα δικά του πιστεύω. Και όταν θέτει κανείς σε κίνδυνο τη ζωή του, δεν έχει καμμία απολύτως σχέση με τη μάζα. Γνωρίζει, ότι μπορεί να προκαλέσει ανεπανόρθωτες βλάβες στον οργανισμό του και, όμως, βαδίζει ένα ξεχωριστό δρόμο, αυτό του ανθρώπου, που δεν έχει κανένα ενδοίασμό να θυσιάσει τη ζωή του για μια ιδέα, την οποία θεωρεί ιερή ή έστω απαραβίαστη.
Κυρίως, όμως, σε μια εποχή, που οι περισσότεροι θα θυσίαζαν άφοβα και χωρίς αναστολές τρίτους, για να πετύχουν τους σκοπούς τους, ο απεργός πείνας αποφασίζει να θυσιάσει τον ίδιο του τον εαυτό. Αρνείται να βλάψει οποιονδήποτε άλλο. Αναβιβάζει, έτσι, το σκοπό του σε ιερή αποστολή και αποφεύγει να τον μετατρέψει σε αυτοσκοπό ή να τον ευτελίσει σε θλιβερό αιματοκύλισμα.
Κοιτάζω τους 300 απεργούς πείνας, οι οποίοι αυτές τις μέρες έχουν κινήσει την περιέργεια του κόσμου. Πολλοί από αυτούς ζουν μόνιμα στην Ελλάδα αρκετά χρόνια αλλά υφίστανται το ρατσισμό και τις διακρίσεις, που υφίστανται οι περισσότεροι διαφορετικοί στη χώρα μας, ιδίως αν εργάζονται ως ανειδίκευτοι εργάτες. Για να έλθουν στη χώρα μας πέρασαν από απίστευτες κακουχίες και βίωσαν απάνθρωπους εξευτελισμούς. Ο κόσμος, που άφησαν πίσω τους, μοιάζει να έχει ξεπηδήσει από εικόνες ανείπωτης φτώχειας σαν και αυτή, που διαβάζουμε στη λογοτεχνία. Θα μπορούσαν να επικαλεστούν το δίκαιο του αδικημένου και να προκαλέσουν εκτεταμένες φθορές απ' όπου πέρασαν, διεκδικώντας έτσι το ενδιαφέρον των Μ.Μ.Ε.. Και, όμως, προτίμησαν με αξιοπρέπεια να διαμαρτυρηθούν, κάνοντας απεργία πείνας, μήπως και τους προσέξει η πολιτεία και ο κόσμος και συνειδητοποιήσουν, επιτέλους, ότι υπάρχουν και αυτοί και έχουν τα προβλήματά τους, τα οποία χρειάζονται λύση.
Ακούστηκε, ότι η απεργία πείνας συνιστά ωμό εκβιασμό. Δεν γνωρίζω, πόσο νοσηρή φαντασία πρέπει να διαθέτει κανείς, ώστε να υποστηρίξει μια τέτοια άποψη. Σίγουρα αποτελεί ωμό εκβιασμό και η αδιαφορία μιας ολόκληρης κοινωνίας, στην οποία περιλαμβάνεται και η κυβέρνηση, σε ένα υπαρκτό πρόβλημα. Όταν αποστερείς από το μετανάστη/πρόσφυγα τα κατοχυρωμένα βάσει διεθνών συμβάσεων, οι οποίες έχουν υπογραφεί από την Ελλάδα, δικαιώματά του, εκβιάζοντάς τον ουσιαστικά να φύγει (και να πάει που;), τότε είναι τουλάχιστον άνανδρο να χαρακτηρίζεις εκβιαστή στο μετανάστη/πρόσφυγα, ο οποίος, σε τελική ανάλυση, διαμαρτύρεται χωρίς να βλάπτει άλλον παρά τον εαυτό του, προκειμένου να διεκδικήσει αυτά, που η ίδια η πολιτεία αναγνωρίζει ως δικαιώματά του.
Η προσφυγή στην απεργία πείνας συνιστά μια έσχατη κατάληξη κάποιων ανθρώπων, οι οποίοι δεν διαθέτουν κανένα άλλο μέσο, για να προστατεύσουν τους εαυτούς τους. Και ως τέτοια θα πρέπει να εκτιμάται και να γίνεται σεβαστή από μια κοινωνία, η οποία προτιμά να θυσιάσει οποιονδήποτε άλλο στο βωμό των συμφερόντων της εκτός από την ίδια. Και, το χειρότερο απ' όλα, αδιαφορεί ως κοινωνία για τα δικαιώματα κάποιων λιγότερο προνομιούχων συνανθρώπων μας αλλά και ως κράτος για τις υποχρεώσεις, που έχει αναλάβει έναντι αυτών.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου