Υπάρχουν κάποια όρια στον ακτιβισμό, πέρα από τα οποία ο χρήστης καταφεύγει, πλέον, στη μέθοδο, την οποία στη λαϊκή γλώσσα αποκαλούμε "τραμπουκισμό". Και στις δύο περιπτώσεις έχουμε να κάνουμε με καταστάσεις φαινομενικά ανυπέρβλητες, όπου ο διαμαρτυρόμενος καταφεύγει σε πράξεις ακραίες, προκειμένου να πετύχει το στόχο του. Η διαφορά έγκειται στο ότι στον ακτιβισμό οι πράξεις αυτές αποτελούν το έσχατο μέσο για το χρήστη τους, ο οποίος προηγουμένως έχει εξαντλήσει κάθε πρόσφορο νόμιμο τρόπο για την επίτευξη ενός σκοπού ή τη ματαίωση ενός έργου, επιθυμώντας, παράλληλα, να προκαλέσει το μικρότερο δυνατό κακό, ενώ στον τραμπουκισμό τέτοια σκέψη απουσιάζει.
Στη χώρα μας, όπου ο παραλογισμός και η απουσία όχι απλά κριτικής σκέψης αλλά και απλής σκέψης έχουν βαθειές ρίζες, ως ακτιβισμός ερμηνεύεται κάθε ακραία πράξη ανεξαρτήτως προηγούμενης κρίσης, εάν υπάρχουν και άλλοι πρόσφοροι τρόποι. Τα αίτια αυτής της αντίληψης οφείλονται αφενός στην ανύπαρκτη παιδεία, που έχουμε ως λαός, αφετέρου στην τάση εντυπωσιασμού - απόρροια και αυτή της απουσίας παιδείας, βέβαια- που μας διακατέχει, όταν θεωρούμε, ότι υπηρετούμε κάποιο ανώτατο σκοπό. Όλα τα παραπάνω ψηλώνουν το νου αρκετών συμπολιτών μας, οι οποίοι φρονούν, ότι δικαιούνται να δράσουν κατά το γούστο τους, αψηφώντας τους νόμους και συμπεριφερόμενοι ως πιστολέρος στην Άγρια Δύση. Οι ίδιοι συμπολίτες μας προβαίνουν στις πράξεις αυτές συνήθως επευφημούμενοι από άλλους συμπολίτες μας αν όχι υποβοηθούμενοι βαφτίζουν δε τις άνομες αυτές ενέργειές τους ακτιβιστικές και πολιτικές, αφού, ως γνωστόν, η πολιτική είναι σαν τον έρωτα και τον πόλεμο, ήτοι όλα επιτρέπονται.
Ξεχωριστή θέση σε αυτή την κατηγορία ανθρώπων με απουσία άποψης περί των ορίων μεταξύ ακτιβισμού και τραμπουκισμού έχουν αρκετοί πολιτικοί αυτού του τόπου, είτε εθνικού είτε τοπικού επιπέδου. Η παράθεση ονομάτων δεν ωφελεί, αφού σημασία δεν έχει το όνομα αλλά το αξίωμα και οι προθέσεις. Οι εν λόγω πολιτικοί επιδιώκουν πάσης φύσεως κινήσεις εντυπωσιασμού των ψηφοφόρων τους, τους οποίους και προτρέπουν να τους μιμηθούν, θεωρώντας τις κινήσεις τους αυτές ως πολιτικές. Βέβαια, δεν έχει προηγηθεί κανενός είδους διάσκεψη ή έστω εσωτερική διεργασία, ώστε να ανευρεθεί μια πιθανή εναλλακτική λύση, αφού κάτι τέτοιο όχι μόνο δεν προσελκύει το ενδιαφέρον - όρα περιέργεια - του κοινού και των Μ.Μ.Ε. αλλά πιθανότατα θα θεωρηθεί ηττοπαθές από τους υποστηρικτές των παραπάνω πολιτικών προσώπων. Εννοείται, ότι στις παραπάνω ακραίες ενέργειές τους τα παραπάνω πρόσωπα καταφεύγουν, αφού πρώτα βεβαιωθούν, ότι συνοδεύονται από εκπροσώπους των Μ.Μ.Ε.
Για τους ψηφοφόρους τους αλλά και όσους αρέσκονται σε κινήσεις εντυπωσιασμού τα πρόσωπα αυτά είναι θαρραλέοι υποστηρικτές των συμφερόντων τους, εχθροί του κατεστημένου, δικοί μας άνθρωποι, αφού δεν διστάζουν να βαρέσουν τη γροθιά στο τραπέζι, προκειμένου να διεκδικήσουν το δίκιο τους. Αυτό το δίκιο, βέβαια, συχνά απέχει από το γενικό δίκαιο αλλά αυτά είναι μάλλον ψιλά γράμματα για τους φίλους αυτών των φιλοπόλεμων αυτών προσώπων.
Αντιλαμβάνομαι, ότι έτσι αδικώ τη λαϊκή βούληση, η οποία ανέδειξε τα πρόσωπα αυτά σε πολιτικούς άρχοντες μέσα από νόμιμη ψηφοφορία. Όπως, όμως, είναι δικαίωμα των ψηφοφόρων να αναδεικνύουν εκείνους τους εκλεκτούς, που επιθυμούν, έτσι και εγώ θεωρώ, ότι αποτελεί αναφαίρετο δικαίωμά μου να κρίνω όσα πρόσωπα μπερδεύουν τον γνήσιο ακτιβισμό με τον ωμό τσαμπουκά και να κατακρίνω όσους ψηφίζουν βιτρίνες για βουλευτές και τοπάρχες κόντρα στη λογική και την ουσιώδη πολιτική, την οποία τόση ανάγκη έχει η χώρα μας.
Στη χώρα μας, όπου ο παραλογισμός και η απουσία όχι απλά κριτικής σκέψης αλλά και απλής σκέψης έχουν βαθειές ρίζες, ως ακτιβισμός ερμηνεύεται κάθε ακραία πράξη ανεξαρτήτως προηγούμενης κρίσης, εάν υπάρχουν και άλλοι πρόσφοροι τρόποι. Τα αίτια αυτής της αντίληψης οφείλονται αφενός στην ανύπαρκτη παιδεία, που έχουμε ως λαός, αφετέρου στην τάση εντυπωσιασμού - απόρροια και αυτή της απουσίας παιδείας, βέβαια- που μας διακατέχει, όταν θεωρούμε, ότι υπηρετούμε κάποιο ανώτατο σκοπό. Όλα τα παραπάνω ψηλώνουν το νου αρκετών συμπολιτών μας, οι οποίοι φρονούν, ότι δικαιούνται να δράσουν κατά το γούστο τους, αψηφώντας τους νόμους και συμπεριφερόμενοι ως πιστολέρος στην Άγρια Δύση. Οι ίδιοι συμπολίτες μας προβαίνουν στις πράξεις αυτές συνήθως επευφημούμενοι από άλλους συμπολίτες μας αν όχι υποβοηθούμενοι βαφτίζουν δε τις άνομες αυτές ενέργειές τους ακτιβιστικές και πολιτικές, αφού, ως γνωστόν, η πολιτική είναι σαν τον έρωτα και τον πόλεμο, ήτοι όλα επιτρέπονται.
Ξεχωριστή θέση σε αυτή την κατηγορία ανθρώπων με απουσία άποψης περί των ορίων μεταξύ ακτιβισμού και τραμπουκισμού έχουν αρκετοί πολιτικοί αυτού του τόπου, είτε εθνικού είτε τοπικού επιπέδου. Η παράθεση ονομάτων δεν ωφελεί, αφού σημασία δεν έχει το όνομα αλλά το αξίωμα και οι προθέσεις. Οι εν λόγω πολιτικοί επιδιώκουν πάσης φύσεως κινήσεις εντυπωσιασμού των ψηφοφόρων τους, τους οποίους και προτρέπουν να τους μιμηθούν, θεωρώντας τις κινήσεις τους αυτές ως πολιτικές. Βέβαια, δεν έχει προηγηθεί κανενός είδους διάσκεψη ή έστω εσωτερική διεργασία, ώστε να ανευρεθεί μια πιθανή εναλλακτική λύση, αφού κάτι τέτοιο όχι μόνο δεν προσελκύει το ενδιαφέρον - όρα περιέργεια - του κοινού και των Μ.Μ.Ε. αλλά πιθανότατα θα θεωρηθεί ηττοπαθές από τους υποστηρικτές των παραπάνω πολιτικών προσώπων. Εννοείται, ότι στις παραπάνω ακραίες ενέργειές τους τα παραπάνω πρόσωπα καταφεύγουν, αφού πρώτα βεβαιωθούν, ότι συνοδεύονται από εκπροσώπους των Μ.Μ.Ε.
Για τους ψηφοφόρους τους αλλά και όσους αρέσκονται σε κινήσεις εντυπωσιασμού τα πρόσωπα αυτά είναι θαρραλέοι υποστηρικτές των συμφερόντων τους, εχθροί του κατεστημένου, δικοί μας άνθρωποι, αφού δεν διστάζουν να βαρέσουν τη γροθιά στο τραπέζι, προκειμένου να διεκδικήσουν το δίκιο τους. Αυτό το δίκιο, βέβαια, συχνά απέχει από το γενικό δίκαιο αλλά αυτά είναι μάλλον ψιλά γράμματα για τους φίλους αυτών των φιλοπόλεμων αυτών προσώπων.
Αντιλαμβάνομαι, ότι έτσι αδικώ τη λαϊκή βούληση, η οποία ανέδειξε τα πρόσωπα αυτά σε πολιτικούς άρχοντες μέσα από νόμιμη ψηφοφορία. Όπως, όμως, είναι δικαίωμα των ψηφοφόρων να αναδεικνύουν εκείνους τους εκλεκτούς, που επιθυμούν, έτσι και εγώ θεωρώ, ότι αποτελεί αναφαίρετο δικαίωμά μου να κρίνω όσα πρόσωπα μπερδεύουν τον γνήσιο ακτιβισμό με τον ωμό τσαμπουκά και να κατακρίνω όσους ψηφίζουν βιτρίνες για βουλευτές και τοπάρχες κόντρα στη λογική και την ουσιώδη πολιτική, την οποία τόση ανάγκη έχει η χώρα μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου