Η είδηση της αυτοκτονίας του 25χρονου αστυφύλακα των ΜΑΤ είναι μια από τις ειδήσεις, που απασχολούν ελάχιστα την κοινή γνώμη. Ακούγονται για λίγο, κάνουν ένα μικρό γδούπο και μετά σιωπή, ξεχνιούνται μέσα στον κυκεώνα των ειδήσεων και των προβλημάτων, που πλημμυρίζουν την καθημερινότητά μας. Άλλωστε, ο 25χρονος αυτόχειρας δεν ήταν "δικός" μας, δεν αγωνίζεται για τα δίκαια των επαναστατημένων. Απεναντίας, ήταν "μπάτσος", μίσθαρνο όργανο του συστήματος, δεκανίκι του νεοφιλελευθερισμού και του συστήματος, που καταπιέζει τον λαό. Αν δεν του άξιζε να πεθάνει, δεν θα τον κλάψουν κιόλας, που αυτοκτόνησε.
Αλήθεια, θα περνούσε έτσι στα αθόρυβα αυτός ο θάνατος, αν επρόκειτο π.χ. για την αυτοκτονία κάποιου μαθητή, που προετοιμαζόταν για τις πανελλαδικές εξετάσεις, ή για κάποιο επιχειρηματία, που τον έπνιξαν τα χρέη; Ασφαλώς όχι! Εκεί τα σχόλια για την άνιση κοινωνία και την πίεση, που ασκεί στον απλό κόσμο, θα γέμιζαν σκληρό δίσκο εκατοντάδων γίγα και πάλι θα έμεναν αρκετά εκτός. Θεωρίες για τον απαράδεκτο τρόπο ζωής, που έχει διαμορφωθεί σήμερα, θα ακούγονταν και κατάρες και αναθέματα γι' αυτόν θα εκτοξεύονταν προς πάσα κατεύθυνση.
Μόνο που λησμονούμε, ότι κομμάτι της κοινωνίας μας είναι και ο αστυνομικός. Τα προβλήματά του δεν είναι λιγότερα από εμάς, το άγχος του για την επιβίωση δεν διαφέρει από αυτό του μεγαλύτερου μέρους της κοινωνίας μας. Η πίεση, που υφίσταται στη δουλειά του, είναι απίστευτη. Έχω ακούσει αστυνομικούς, που υπηρετούν στα ΜΑΤ, να ισχυρίζονται, ότι παραμονές πορειών στην Αθήνα έχουν τόση ένταση, που το παραμικρό κλικ μπορεί να τους αποτρελλάνει. Και, βέβαια, στις δύσκολες στιγμές - οράτε επεισόδια - είναι ο αποδιοπομπαίος τράγος μιας κοινωνίας, που ανακάλυψε στο πρόσωπό τους το μέσο εκτόνωσής της αλλά και το άλλοθι για την ανικανότητά της να αποτρέψει τα επεισόδια αυτά.
Και, όμως, όσο μας πονάει - και δεν είναι λάθος, που μας πονάει - η αυτοκτονία ενός μαθητή, που δεν άντεξε την πίεση της προετοιμασίας για τις εισαγωγικές στο πανεπιστήμιο εξετάσεις, ή ενός εμπόρου, που τον γονάτισαν τα πανωτόκια των τραπεζών, άλλο τόσο μας αφήνει αδιάφορους η αυτοκτονία ενός αστυνομικού, σαν να μην έχει και αυτός προβλήματα, όπως οι υπόλοιποι συμπολίτες μας. Και το πρόβλημα δεν είναι η επιλογή μας να συμπονέσουμε περισσότερο άλλες, πλην, αστυνομικών ,κατηγορίες συνανθρώπων μας αλλά η παντελής ψυχρότητα, με την οποία υποδεχόμαστε ως κοινωνία την αυτοκτονία ενός αστυνομικού.
Μια κοινωνία, που θέλει να δηλώνει, ότι επιθυμεί να αλλάξει τον κόσμο και να προβληματίζεται για όσα δεινά συμβαίνουν γύρω της, οφείλει να μην αποκλείσει από τους προβληματισμούς της κάποιους συνανθρώπους της. Δεν πρέπει να αρκείται στην αντίληψη, ότι ορισμένοι συνάνθρωποί της είναι εξ ορισμού προβληματικοί - θυμηθείτε πόσα τέτοια σχόλια ακούστηκαν για τους αστυνομικούς την εποχή της δολοφονίας του 15χρονου Αλέξη Γρηγορόπουλου - και, συνεπώς, δεν αξίζει να ασχολούμαστε μαζί τους, αλλά να φωνάζει και για τα δικά τους προβλήματα. Δεν έχει κανένα δικαίωμα να κατηγοριοποιεί τους ανθρώπους σε "δικούς" μας και "εχθρούς" και με βάση αυτή τη διάκριση να σφυρίζει αδιάφορα, όταν οι "εχθροί" της πλήττονται από προβλήματα, τη στιγμή που ξεσηκώνεται και εκδηλώνεται ακραία, όταν οι "δικοί" της βάλλονται. Για να αλλάξει μια κοινωνία, οφείλουν όσοι θέλουν να λέγονται ενεργοί πολίτες, να επισημαίνουν τα προβλήματα, που αντιμετωπίζουν όλοι ανεξαιρέτως όσοι ζουν σε αυτή και να προτείνουν λύσεις γι' αυτά, χωρίς να επιλέγουν με ποιους αποκλειστικά θα ασχοληθούν.
Απλά πράγματα, τα οποία γίνονται κατανοητά, αρκεί να μη βλέπει κανείς την πραγματικότητα με παρωπίδες και να επιθυμεί πραγματικά να αλλάξει κάτι σε αυτό τον τόπο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου