Απολαμβάνοντας τη λειτουργία της Μ. Παρασκευής

Φέτος αποφάσισα να παρακολουθήσω τη λειτουργία του Επιταφίου στην ενορία των πεθερικών μου. Έχοντας συνηθίσει σε όσα συνέβαιναν στη δική μου ενορία, όπου από το κουτσομπολιό μέσα στην εκκλησία δεν ακούγονταν οι ψάλτες και γινόταν σφαγή για να περάσουν οι πιστοί κάτω από τον Επιτάφιο, περίμενα να δω άλλη μια τοιχογραφία της νεοελληνικής ιλαροτραγικής πραγματικότητας.
Η εικόνα, που είδα, με διέψευσε. Άκρα του τάφου σιωπή εντός της εκκλησίας, μια χορωδία επιλεγμένων ψαλτών να ερμηνεύει τους ωραιότερους, ίσως, ύμνους της Ορθοδόξου Εκκλησίας και ο ιερέας να επιβλέπει, αν όλα βαίνουν καλώς με μια εγρήγορση όχι ιδιαίτερα συνηθισμένη σε μισθοδοτούμενο από το κράτος άνθρωπο. Το κλίμα δεν ήταν ακριβώς κατανυκτικό αλλά, τουλάχιστον, μπορούσες να απολαύσεις τη λειτουργία και να αφεθείς στα δικά σου συναισθήματα, χωρίς να σε αποσπά το λακριντί των διπλανών σου. Ο συγκεκριμένος ιερέας ιερολογεί εδώ και πολλά χρόνια στη συγκεκριμένη ενορία και έχει επιβάλει ορισμένα ήθη στο ποίμνιό του. Μετά την περιφορά του Επιταφίου, ζήτησε από το πλήθος να παραμείνει έξω από τον προαύλιο χώρο και να εισέλθει σε δόσεις, που τις έλεγχαν κάποιοι έμπιστοί του, ώστε να μην παρατηρθεί εκείνος ο άθλιος συνωστισμός, που είχα συνηθίσει στην ενορία μου, όπου οι "πιστοί" διαγκωνίζονταν ποιος θα πρωτοπεράσει κάτω από τον Επιτάφιο, ενώ ο ίδιος καθόταν έξω από την εκκλησία και ευχόταν στους πιστούς.
Άκουγα γύρω μου κόσμο κατά την περιφορά να μουρμουρίζει, ότι ο ιερέας αυτός είναι υπερβολικά αυστηρός σε βαθμό φασισμού και άλλα παρόμοια. Με όλο το σεβασμό αλλά προτιμώ την αυστηρότητα σε ένα ποίμνιο, το οποίο αποτελεί σαρξ εκ της σαρκός μιας πολλαπλώς πάσχουσας κοινωνίας μας, που δεν εννοεί να κατανοήσει, ότι πρέπει να φέρεται με σοβαρότητα, όταν το απαιτούν οι περιστάσεις. Ο κόσμος, που εκκλησιαζόταν τη Μεγάλη Παρασκευή στην εκκλησία αυτή, είχε αποδεχθεί την αυστηρότητα του συγκεκριμένου ιερέα. Μάλιστα, έμοιαζε να την επιζητεί, προκειμένου να μπορέσει να απολαύσει μια από τις πιο κατανυκτικές στιγμές της Μεγάλης Εβδομάδος, χωρίς να υφίσταται τις γνωστές ανόητες συνήθειες, που χαρακτηρίζουν ένα μεγάλο μέρος των συνελλήνων μας. Και, σε τελική ανάλυση, κανένας δεν υποχρεούται να παρακολουθήσει την όποια λειτουργία στη συγκεκριμένη εκκλησία.
Ήταν μια από τις ελάχιστες φορές στη ζωή μου, που ένοιωσα, ότι η τήρηση του εθίμου της λειτουργίας της Μεγάλης Παρασκευής, δεν τελέστηκε με ρυθμούς και διάθεση αγγαρείας από κάποιους βαριεστημένους ιερείς και παρατρεχάμενούς τους, μόνο και μόνο για να γίνει. Και, έστω για εκείνες τις ελάχιστες ώρες, αισθάνθηκα, ότι είχα ξεφύγει από το βασίλειο της προχειρότητας και της αυθαιρεσίας.