Μια πρόσφατη αποκάλυψη σχετικά με το παρελθόν του πασίγνωστου συγγραφέα Μίλαν Κούντερα ήλθε να ταράξει τα νερά της παγκόσμιας λογοτεχνίας, όχι, όμως, λόγω της συγγραφής ενός σπουδαιου πονήματος αλλά διότι ήλθε στην επιφάνεια ένα περιστατικό του νεανικού παρελθόντος του εν λόγω συγγραφέα.
Συγκεκριμένα, ο κ. Κούντερα κατηγορήθηκε από τον Μίροσλαβ Ντβόρατσεκ ότι εν έτει 1950, όντας νεαρό μέλος του Κομμουνιστικού Κόμματος της Τσεχοσλοβακίας, τον κατήγγειλε, κοινώς "κάρφωσε", ως πράκτορα ξένων δυνάμεων, με αποτέλεσμα ο τελευταίος να απομακρυνθεί από την πολεμική αεροπορία της χώρας του, όπου υπηρετούσε ως πιλότος, να φυλακιστεί για 22 χρόνια και να περάσει μια σειρά από ταπεινώσεις. Αν σας θυμίζει τη ζωή του Λούντβιχ, του ήρωα του Κούντερα στο σπουδαίο βιβλίο του "ΤΟ ΑΣΤΕΙΟ", ο οποίος κατεδόθη από τη φίλη του για ένα αστείο, που έθιγε το Κόμμα, και ταλαιπωρήθηκε γι' αυτό, δεν πέφτετε έξω. Θύματα αυτής της κατάδοσης του συγγραφέα υπήρξαν και άλλα δύο πρόσωπα, των οποίων η ζωή επίσης καταστράφηκε.
Ο γνωστός συγγραφέας, ο οποίος, σημειωτέον, τα τελευταία χρόνια διάγει βίο απομονωμένο, αρνήθηκε ότι προέβη ποτέ σε μια τέτοια ενέργεια, δηλώνοντας ότι δεν εγνώριζε τον. κ. Ντβόρατσεκ. Το τσεχικό περιοδικό RESPEKT, που δημοσίευσε τη δηλώση του κ. Ντβόρατσεκ, όμως, αναφέρεται σε μια αναφορά, συνταχθείσα το έτος 1950, όταν ο κ. Κούντερα ήταν 21 ετών και δεν είχε, ακόμα, αρχίσει τη συγγραφική του σταδιοδρομία, σύμφωνα με την οποία αυτός κατέδωσε τα παραπάνω πρόσωπα, βάσει μιας μαρτυρίας τρίτου προσώπου.
Δε χωρεί αμφισβήτηση ότι η ζωή των θυμάτων αυτών κατεστράφη. Μιλάμε, άλλωστε, για μια εποχή σκληρή σε μια χώρα, που κυβερνούσε ήδη από το 1948 το Κομμουνιστικό Κόμμα, το οποίο απαιτούσε την απόλυτη υποταγή όλων στις εντολές του με σκοπό την θεμελίωση του σοσιαλισμού, κατά τη θεώρηση του κόμματος αυτού, πάση θυσία.
Τίθεται, όμως, το ερώτημα, αν πρέπει να καταδικαστεί στη συνείδηση του κόσμου ένας συγγραφέας, ο οποίος αποδεδειγμένα από ένα σημείο και μετά ήλθε σε σύγκρουση με τα ορθόδοξα, κομματικά εννοείται, στελέχη του Κομμουνιστικού Κόμματος της Τσεχοσλοβακίας, έγραψε μερικά καταπληκτικά βιβλία, προωτστάτησε στην "Άνοιξη της Πράγας", διώχθηκε από το κόμμα του, του αφαιρέθηκε η τσεχοσλοβακική υπηκοότητα και, τελικά, αναγκάστηκε να εξοριστεί στη Γαλλία, όπου και ζει μέχρι σήμερα. Φυσικά, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι έστω και στην τρυφερή ηλικία των 21 ετών, όσο ήταν ο κ. Κούντερα, όταν διέπραξε όσα του προσάπτουν, σε μια εποχή, που ο ενθουσιασμός για ένα Κόμμα, που καλλιεργούσε μεγάλες προοπτικές για το μέλλον της χώρας και των κατοίκων της, μια τέτοια ενέργεια δεν μπορεί να δικαιολογηθεί εύκολα. Με την ίδια λογική θα αθωώναμε τα μέλη είτε της χιτλερικής νεολαίας, που κατέδιδαν τους αντιναζιστές γονείς τους (κάτι έχει γράψει ο Μπρεχτ γι' αυτό) είτε των Πιονιέρων της Ε.Σ.Σ.Δ., που κάρφωναν και αυτοί τους αντιδραστικούς γονείς τους (περίπτωση Πάβλικ Μοροζόφ).
Νομίζω ότι η λύση βρίσκεται κάπου στη μέση. Με σοβαρές ακόμα τις αμφιβολίες περί της βασιμότητας της κατηγορίας εις βάρος του κ. Κούντερα, νομίζω ότι ένας συγγραφέας πρέπει να κρίνεται πρωτίστως ως αξία καλλιτεχνική. Και τούτο, διότι η τέχνη του είναι εκείνη, που τον καθιστά ξεχωριστό ανάμεσα στους ανθρώπους και το έργο του είναι εκείνο, που μένει στον αιώνα και μνημονεύεται. Ο χαρακτήρας του καλλιτέχνη θα μπορούσε ενδεχομένως να συνυπολογιστεί, αν εξασφάλισε σε αυτόν την καλλιτεχνική του επιβίωση άλλως αν χρειάστηκε να καταδώσει και να καταστρέψει ζωές τρίτων προσώπων, ώστε να επιβιώσει ο ίδιος καλλιτεχνικά. Και εδώ έχουμε να κάνουμε με ένα 21χρονο άνθρωπο, ο οποίος σε μια εποχή άκρατου ενθουσιασμού εξέφρασε την πίστη του προς το Κομμουνιστικό Κόμμα και την πατρίδα του με ένα τρόπο, που φαντάζει σήμερα αποτρόπαιος, όμως εκείνη την εποχή ήταν επιβεβλημένος για ένα νέο άνθρωπο, που έβλεπε το Κομμουνιστικό Κόμμα ως τη δύναμη για την πρόοδο της χώρας του .Μιλάμε, άλλωστε, για μια εποχή, όπου τα σοβιετικά τανκς δεν είχαν εισβάλει, ακόμα, στην Τσεχοσλοβακία.
Καταδίκη, λοιπόν, του κ. Κούντερα; Η προσωπική μου άποψη είναι αρνητική απέναντι σε αυτή την άποψη. Διότι η συγγραφική του επιβίωση δεν εξαρτήθηκε από την κατάδοση τρίτων. Και τα στοιχεία του άρθρου του παραπάνω περιοδικού δεν έχουν εξεταστεί ως προς τη βασιμότητά τους. Και, τέλος, όλα τα παραπάνω δεν ακυρώνουν το συγγραφικό του έργο.
13 σχόλια:
ΣΥΜΦΩΝΩ 100%
ΕΙΧΑ ΔΙΑΒΑΣΕΙ ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ 3 ΦΟΡΕΣ ΤΟ ΑΣΤΕΙΟ ΣΤΗΝ ΜΑΚΡΙΝΗ ΜΟΥ ΕΦΗΒΕΙΑ. ΔΕΝ ΤΟ ΘΥΜΑΜΑΙ ΚΑΛΑ, ΑΛΛΑ ΜΟΛΙΣ ΔΙΑΒΑΣΑ ΤΗΝ ΚΑΤΗΓΟΡΙΑ ΣΚΕΦΤΗΚΑ, ΩΣΤΕ ΚΙ ΑΥΤΟ ΗΤΑΝ ΑΠΟ ΤΗ ΖΩΗ ΒΓΑΛΜΕΝΟ, ΚΑΙ ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΩΣ ΕΔΩΣΑ ΤΗΝ ΑΦΕΣΗ.
ΑΝ ΥΠΟΘΕΣΟΥΜΕ ΟΤΙ ΤΟ ΕΚΑΝΕ ΑΦΟΥ ΤΟ ΜΕΤΟΥΣΙΩΣΕ ΣΕ ΤΕΤΟΙΑ ΤΕΧΝΗ, ΕΓΩ ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ ΤΟΝ ΣΥΓΧΩΡΩ. (ΔΕΝ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΝΑ ΣΥΜΜΕΡΙΣΤΕΙ ΤΙΣ ΑΠΟΨΕΙΣ ΜΟΥ Ο ΠΑΘΩΝ ΒΕΒΑΙΑ...)
@ athena
Καλώς όρισες στο ταπεινό μου ιστολόγιο! Δέχομαι ότι δε χρησιμοποίησε την κατάδοση, ώστε να επιβιώσει καλλιτεχνικά. Υποκλίνομαι στο συγγραφικό του ταλέντο, γιατί δεν υπέκυψε στις κομματικές φόρμες. Από την άλλη,ακόμα δεν έχει ξεκαθαριστεί, αν η κατηγορία, που του προσήψαν, είναι αληθινή. Και κρατάω πάσα επιφύλαξη, καθόσον ο Κούντερα δεν ήταν και ο πιο αγαπητός καλλιτέχνης στην Τσεχία. Αυτοεξόριστος μετά την πτώση του υπαρκτού σοσιαλισμού, έγραφε στα γαλλικά, είχε μαζέψει αρκετές τσεχικές πέτρες για το κεφάλι του. Σε κάθε χώρα, που ανήκε στο πάλαι ποτέ Ανατολικό Μπλοκ, γίνεται μια προσπάθεια να σπιλωθούν πρόσωπα, που τα χρόνια του κομμουνισμού ακολουθούσαν την κομματική γραμμή (όρα τι συμβαίνει στην Πολωνία, όπου όσοι κατείχαν κάποιο κομματικό οφίτσιο, "ξηλώνονται" από τις δημόσιες υπηρεσίες). Ένα ελαφρυντικό για τον Κούντερα είναι ότι εν έτει 1950 ο κομμουνισμός ήταν μια νωπή για τους Τσεχοσλοβάκους (δεν είχαν, ακόμα, χωρίσει)ιδεολογία, που τους υποσχόταν ένα καλύτερο αύριο. Ούτε οι σταλινικές δίκες και διώξεις είχαν γίνει γνωστές ούτε τα σοβιετικά τάνκς είχαν καταρρίψει και τα τελευταία ψήγματα πίστης των Τσεχοσλοβάκων στον κομμουνισμό. Οπότε η τυφλή υποταγή στις οδηγίες του Κόμματος, ήτοι, μεταξύ άλλων, η κατάδοση των εν γένει εχθρών του, νοούνταν ως μια πράξη πατριωτική και σύννομη.
Συμφωνώ ότι με το εργο (που μου αρέσει ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ, κι όπως λέει και η athena με έχει σημαδέψει) δεν έχει σχέση αυτό, φοβάμαι πάντως ότι είναι δύσκολο να γίνεις ΤΟΣΟ ΔΙΑΣΗΜΟΣ αν δεν εισαι ολίγον ρουφιάνος. Επίσης πού το ξερεις οτι δεν χρηισμοποίησε τις ρουφιανιές για το καλλιτεχνικό ίματζ του; Ποτέ δεν θα το μάθεις. Τέλος η μεγαλύτερή μου διαφωνία μαζί σου ειναι η εξής: ήταν δεν ήταν "θεοποιημένο" το κόμμα και ο κομμουνισμός (τον οποίο γενικά, όπως θα έχεις καταλάβει, συμπαθώ και υποστηρίζω), ο ρουφιάνος ειναι ψυχοσύνθεση, όχι ιδεολογία. Αυτός που θα ρουφιανέψει μια φορά, θα το κάνει και σε αντίθετες καταστάσεις. Είναι του ανθρώπου γνώρισμα.
Γενικά πάντως μου ειναι αδιάφορο για το εργο του, γιατί έχω την τάση να πιστέυω εύκολα, όπως σου είπα, ότι ένας "μεγάλος" είναι ψιλοκαθίκι. (με εξαιρέσεις σαφώς)Και δεν με πειράζει. Πρέπει να αλλάξει συνολικά η ανθρωπότητα για να κάνει μεγάλους τους άγιους. Αυτά, δικηγόρε μου.
@ pellegrina
Δεν το ξέρω, απλά, μέχρι σήμερα, δεν έχει βγει προς τα έξω κάτι περισσότερο για τα χρόνια, που ακολουθούσε πιστά τις οδηγίες του Κομμουνιστικού Κόμματος στη χώρα του. Και επαναλαμβάνω ότι ακόμα δεν έχει τεκμηριωθεί η εις βάρος του κατηγορία.
Αναφορικά με τη ρουφιανιά, πέρα από την παθολογική κατάσταση, η οποία παρεπιδημεί και σε δημοκρατικά καθεστώτα, υπάρχει και η ιδεολογική ρουφιανιά,η οποία αποτελεί χαρακτηριστικό των ολοκληρωτικών καθεστώτων και τηρείται από τους πιστούς, επειδή θεωρούν ότι με αυτό τον τρόπο εκπληρώνουν το κομματικό τους καθήκον και την αγάπη τους προς την πατρίδα τους. Μπορεί να κάνω και λάθος, βέβαια, αλλά νομίζω ότι έτσι έχουν ,συνήθως, τα πράγματα.
Περαιτέρω, πολλοί από τους μεγάλους της ιστορίας δεν φημίζονταν για το χαρακτήρα τους αλλά αυτό έχει να κάνει, κυρίως, με όσους ανήλθαν σε αξιώματα, που τους παρείχαν τη δυνατότητα να χρησιμοποιήσουν την εξουσία τους σε τρίτα πρόσωπα. Ο Κούντερα ουδέποτε κατέλαβε υψηλά αξιώματα. Τώρα, όπως είπα και στην athena, η χώρα του τον έχει λιγάκι στη μπούκα του κανονιού για πολλούς λόγους, οπότε έχω ένα λόγο, ακόμα, να αντιμετωπίζω με σκεπτικισμό της εκ Τσεχίας προερχόμενες μομφές εναντίον του.
Τέλος, θεωρώ ότι ακόμα και αν αποδειχθεί ότι υπήρξε καταδότης, το έργο του απλά δεν αναιρείται. Και η ανθρωπότητα δεν αλλάζει, εκπαιδευτικέ μου (αυτό δεν είναι το επάγγελμά σου;). Σκέψου, όμως, να άλλαζε και να έκρινε τους ανθρώπους από το σύνολο των πράξεών τους εις τρόπον, ώστε να αναιρούσε το έργο τους. Στην πυρά ο Πάουντ, ο Χάιντεγκερ, ο Κούντερα, ο Γκρας, ο Χάινερ Μύλλερ, ο Μαγιακόφσκυ και πολλοί άλλοι!
να ..προβοκάρω λίγο: μπορεί να μην είχαμε αυτούς, αλλά να είχαμε στη θεση τους άλλους καλύτερους, που τωρα επειδή ήταν ..σεμνά και ταπεινά παιδιά (και σπουδαίοι καλλιτέχνες) τους έφαγε το μαυρο σκοτάδι!
υγ: τι εκανε ο μαγιακόφσκι;;
@ pellegrina
Συνήθως αυτοί οι καλοί και (υπερβολικά) σεμνοί είναι πρόσωπα, που, έστω μετά θάνατον, προβάλλονται και αναγνωρίζονται. Και, τέλος πάντων, δεν είναι απαραίτητο να είσαι"μούτρο" για να γίνεις γνωστός καλλιτέχνης. Μπορεί, όμως, να είναι και όπως το λες.
Υ.Γ. Ο Μαγιακόφσκυ αποτέλεσε ένα στρατευμένο, στην υπηρεσία του Κομμουνιστικού Κόμματος της Ε.Σ.Σ.Δ., ποιητή, ο οποίος ύμνησε, μεταξύ άλλων, το σοσιαλισμό.Δεν ασπάζομαι την άποψη αυτή (έχω διαβάσει ελάχιστα ποιήματά του αλλά μου αρέσει τα μάλα)αλλά σε μια εποχή, που οι υμνητές του ολοκληρωτισμού, έστω και αν αργότερα ανέκρουσαν πρύμνη, καταδικάζονται από τους πιστούς της πολιτικής ορθότητας, έχουν ακουστεί δυσμενή σχόλια για τον εν λόγω ποιητή, υπό την έννοια ότι χαρακτηρίζεται ως προπαγανδιστής της Επανάστασης (των Μποσλεβίκων).
ομίζω ότι ένας συγγραφέας πρέπει να κρίνεται πρωτίστως ως αξία καλλιτεχνική:
διαφωνώ κάθετα και οριζόντια και διαγώνια!
Δεν έχει αξία να το αναλύσω. Ενας ρουφιανάκος δεν είναι ούτε καλός συγγραφέας. Τι περίεργο, δεν τον πήγα ποτέ και ακόμα πιο περίεργο ούτε τον άλλο νάτσι περιοπής πήγα ποτέ, τον Grass:
πήρα και ένα καταπληκτικό σχόλιο, για το θέμα:
Theodosis Volkof said...
Αντιγράφω σχόλιό μου σε σχετικό post άλλου blog:
...Θα διαφωνήσω με τους υποστηρικτές της άποψης ότι μόνο το έργο μετράει. Σίγουρα, αν θέλεις να κρίνεις κάποιον α π ο κ λ ε ι σ τ ι κ ά ως συγγραφέα, στα γραπτά του θα ανατρέξεις και πουθενά αλλού. Όταν όμως ο εκάστοτε καλλιτέχνης, όπως πολύ συχνά συμβαίνει σήμερα, αξιώνει και να εκφέρει άποψη για ζητήματα που υπερβαίνουν τα «στενά» όρια της τέχνης του, όταν κρίνει πολιτικές και όταν εμφανίζεται ως τιμητής, όταν θέτει εαυτόν στη θέση του ελεγκτή του δημοσίου βίου, με ενδιαφέρει να δω το ‘ποιος‘ είναι αυτός που μιλάει, δηλαδή το ποια η συμφωνία λόγων και έργων... Και τελικά καλό το μελάνι, αλλά ας μην το θεοποιούμε. Μην το βάζουμε και πάνω από το αίμα. Για μένα, ένα ποίημα, ένα άγαλμα, μία σονάτα δεν παύει να είναι πράξη, άλλης ποιότητας ίσως, όμως πράξη, και αφού ως πράξη τα αντιλαμβάνομαι ως πράξη και τα κρίνω. Με αυτό λέω ότι ένα καλό έργο τέχνης βαραίνει μέσα μου όσο και μια πράξη γενναιότητας που λαμβάνει χώρα στην καθημερινή ζωή - όχι περισσότερο - κι ας μένει η τελευταία τελείως άγνωστη, κι ας μην έχει τη λάμψη ενός έργου που για τον ένα ή τον άλλο λόγο γίνεται παγκοσμίως γνωστό... Πολλοί οι σπουδαίοι συγγραφείς... Μερικοί από αυτούς όμως πόσο διπλά και τριπλά μεγάλοι φαίνονται και είναι, όταν, πέρα από το έργο τους, και η ίδια η ζωή τους αναδίδει εκείνο το ευγενές άρωμα που μόνο η αληθινή αρμονία, η συμφωνία λόγων και έργων χαρίζει... Και τελικά, πέρα από την αισθητική απόλαυση που δίνει ένα έργο, στην πράξη, κι αυτό με τη σειρά του, θέλω να εκβάλλει και στην αύξηση της δράσης να συντελεί. Εάν διαχωρίσουμε τελείως το έργο από την υπόλοιπη ζωή, πολύ φοβάμαι ότι κινδυνεύουμε να εκπέσουμε στο "άλλα λες κι άλλα κάνεις" ή, αν μη τι άλλο , στη δικαίωση μιας τέτοιας στάσης που πολλοί από τους πνευματικούς μας ανθρώπους σήμερα τηρούν. Δικαίωμα του καθενός αναφαίρετο να ορίζει ο ίδιος το ποια θέση θέλει να κρατά απέναντι στα πράγματα. Μπορεί κάλλιστα κανείς να είναι κλεισμένος στον πύργο της τέχνης του και να γράφει σονέτα, εξαιρετικά σονέτα μάλιστα, που μπορεί και με κάθε ειλικρίνεια να θαυμάζω και να χαίρομαι. Εκ βαθέων όμως σέβομαι και με όλη μου την καρδιά αγαπώ εκεί που νιώθω ότι ο ποιητής τη ζει την ποίησή του, και τη ζει όχι απλώς φέρνοντάς τη στο φως και δίνοντας στο αδιαμόρφωτο και το νεφελώδες μορφή και πνοή, αλλά και αφήνοντάς τη να αναβλύζει σε κάθε του σκέψη και πράξη της καθημερινής του της ζωής χωρίς να τον αφήνει να ησυχάσει ούτε στιγμή. Ο ποιητής δεν παύει να είναι ποιητής όταν σηκώνεται από το γραφείο του και παρατάει τα χαρτιά, τα μολύβια και τους στίχους. Τον θέλω ποιητή στην καθημερινή του συναναστροφή με τον συνάνθρωπο, τον θέλω ποιητή στη σύγκρουσή του με την εκάστοτε εξουσία, τον θέλω ποιητή στις ώρες της σχόλης του, τον θέλω ποιητή και στη δουλειά του την άχαρη ακόμη. Μακριά από εμάς το "από εδώ η τέχνη και από εκεί η ζωή". Τέχνη και ζωή αξεχώριστα, η μια να σπρώχνει την άλλη, η μια να εξυψώνει την άλλη, και οι δυο μαζί να πλουτίζουν την αρμονία του σύμπαντος κόσμου αδερφώνοντας τις ευγενείς σκέψεις και τα ευγενή έργα. Ακούστε με. Δεν λέω έτσι π ρ έ π ε ι να είναι, λέω έτσι
θ έ λ ω να είναι.
Βολκώφ
@ πελεγρινα,
σκίζουν οι απόψεις σου.
@ ange-ta
Κρίνω ένα καλλιτέχνη πρωτίστως ως καλλιτέχνη, όταν αυτός δεν παίρνει θέση για πράγματα, που συμβαίνουν γύρω του. Αν, τυχόν, πάρει θέση, με ενδιαφέρει σαφώς, αν τηρεί αυτή τη θέση και στην καθημερινή ζωή του. Και, εξάλλου, αυτό ζητάμε από ένα καλλιτέχνη, να παίρνει θέση για όσα συμβαίνουν γύρω του.Αν εκμεταλλεύεται τη θέση του, ώστε να πλήξει τρίτους ανθρώπους, τότε σαφώς και ενοχλούμαι. Ωστόσο, αρκεί αυτό, για να κρίνουμε δυσμενώς το έργο του; Και, εντέλει, ένας καλλιτέχνης δεν έχει πάθη (δε μλάω για πάθη, που οδηγούν στο έγκλημα, για να εξηγούμαι)ή δεν μπορεί να είχε κάποια στιγμή στη ζωή του μια στρεβλή άποψη της πραγματικότητας (δεν το δικαιολογώ, απλά διαβλέπω ένα ελαφρυντικό); Εν προκειμένω, δεν έχει, ακόμα, αποδειχθεί τίποτα απ' όσα καταλογίζει το τσεχικό περιοδικό στον Κούντερα. Ας μη βιαζόμαστε, λοιπόν, να τον αποκεφαλίσουμε. Και, εν πάσει περιπτώσει, πιστεύω ότι το έργο του δεν αναιρείται. Ή, τουλάχιστον όσα του καταλογίζει το παραπάνω περιοδικό, θα πρέπει να κρίνονται με βάση την εποχή, που συνέβησαν, αν, πραγματικά, συνέβησαν, διότι έχω σοβαρές αμφιβολίες για τη βασιμότητα ενός περιστατικού, όταν ο παθών εμφανίζεται έπειτα από πολλά χρόνια και το αναφέρει(δεν έπεσε χτες ο κομμουνισμός στην Τσεχία). Πάντως, η ανάλυση, που παραθέτεις, είναι εξαιρετική.
ΑΔΕΛΦΗ ΑΝΖΕΤΙΩ, ΠΟΛΥ ΩΡΑΙΑ ΤΑ ΛΕΕΙ Ο ΒΟΛΚΩΦ, ΕΓΩ ΘΑ ΠΡΟΧΩΡΗΣΩ ΚΑΙ ΕΝΑ ΒΗΜΑ ΠΑΡΑΠΕΡΑ ΚΑΙ ΘΑ ΠΩ
ΟΧΙ ΜΟΝΟ ΕΤΣΙ ΘΕΛΩ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΑΛΛΑ ΕΤΣΙ ΠΙΣΤΕΥΩ ΟΤΙ ΘΑ ΕΠΡΕΠΕ ΝΑ ΕΙΝΑΙ.
ΕΠΕΙΔΗ ΟΜΩΣ ΕΙΧΑ ΤΗΝ ΤΥΧΗ -Η ΤΗΝ ΑΤΥΧΙΑ- ΝΑ ΓΝΩΡΙΣΩ ΠΟΛΛΟΣΥ ΜΕΓΑΛΟΥΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΥΣ ΠΟΥ ΛΑΤΡΕΨΑ ΤΟ ΕΡΓΟ ΤΟΥΣ ΑΛΛΑ ΜΟΥ ΦΑΝΗΚΑΝ ΣΙΧΑΜΕΝΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΘΑ ΡΩΤΗΣΩ:
ΞΕΡΟΥΜΕ ΤΙ ΠΑΛΙΟΧΑΡΑΚΤΗΡΑΣ ΗΤΑΝ Ο ΟΜΗΡΟΣ? ΕΧΕΙ ΟΠΟΙΑΔΗΠΟΤΕ ΣΧΕΣΗ ΑΥΤΟ ΜΕ ΤΗΝ ΑΞΙΑ ΤΩΝ ΟΜΗΡΙΚΩΝ ΕΠΩΝ?
@ περιούσιε και Αθηνά,
Εγω ξεκινάω, και λέω: τι στα κομάτια δίνει συγκινήσεις και σπρώξιμο σε ενα άτομο να γράψει; Μπορεί αυτο να είναι ο βασανισμός άλλων ανθρώπων; Μπορεί να είναι η καταπίεση = στην πλατιά της έννοια - και ο εξανδραπωδισμός;
Μπορεί να είναι ο πόλεμος σαν ύμνος ύψιστης ανθρώπινης δραστηριότητας;
Μπορεί να είναι ο χαβιεδισμός στην εποχή του 3ου ράιχ και του στάλιν;
Μπορεί να είναι ενα καμμένο απο τη φωτια δένδρο;
κλπ,
κλπ,
κλπ,
Αρα, γιατι ενα διάσημο έργο αρέσει;
Και βέβαια δεν μιλάμε για πάθη άλλου είδους.....αλκοολισμός, πάθος με σεξ, κακίες καθημερινότητας, ιδιομορφίες και υποχωντρισμοί,
@Αθηνά ο Ομηρος, δεν ήταν ένας ήταν πολλοί και κάποιος έκανε συρραφή.
Αυτο το έργο είναι και για έναν άλλο λόγο ΤΟ ΑΡΙΣΤΟΥΡΓΗΜΑ γιατι καταπιάνεται και με τα βάσανα των Τρώων!
Επομένως υπάρχει μια ύψιστη ηθική, που αν αυτός που την διαδίδει δεν την ενστερνίjεται μιλάμε για σχιζοφρένεια.
@ ange-ta
Δε νομίζω ότι η καταπίεση των άλλων ή κάποια ταπεινά ελατήρια να αποτέλεσαν την κινητήρια δύναμη του Κούντερα. Έστω ότι αποτέλεσαν, πάντως (που δεν έχει,ακόμα,αποδειχθεί. Αναιρούν το έργο του; Αυτό είναι το ερώτημα.
Ακόμα, παρατηρείται μια τάση τα τελευταία χρόνια να ασχολούμαστε περισσότερο με το χαρακτήρα του καλλιτέχνη και λιγότερο με το έργο του. Εν προκειμένω, βγήκε κάποιο τσεχικό περιοδικό και έγραψε όσα έγραψε εναντίον του Κούντερα. Γιατί να μη λάβουμε υπόψη ότι ο Κούντερα δεν είναι και ο πιο αγαπητός συγγραφέας στην Τσεχία; Γιατί να μη λάβουμε υπόψη ότι στο φάκελλο, που τηρούνταν στη μυστική υπηρεσία, που δρούσε στην Τσεχοσλοβακία προ της πτώσεως του κομμουνιστικού καθεστώτος, δεν υπήρχε αυτό το στοιχείο, που ενοχοποιεί τον Κούντερα(κάτι σχετικό έγραψε πρόσφατα, χτες ή προχτές,η "Ελευθεροτυπία");
δεν μιλάω για τον Κούντερα, απλώς είπα ότι δεν τον πάω έτσι ή αλλιώς
Παίρνω θέση στην αποψη, ο χ καλιτέχνης κάνει χ τέχνη, που δεν έχει σχέση με τον χαρακτήρα του.
Και λέω, ότι κάτι τέτοιο είναι σχιζοφρένεια. Αυτο λέω με λίγα λόγια.
Συμπτωματικά έγραψες για τον Κούντερα, που πιαστηκαμε και ξεκινήσαμε μια πολυσυζητημένη υπόθεση εργασίας. Γι αυτο είπα απο την αρχη, ας μην το αναλύσω, γιατι πάει μακρυά η βαλίτζα.
Τώρα, όσους καλιτέχνες και αν σκεφτώ που με συγκίνησαν κανένας δεν ειχε ζωή έξω απο τα κριτίρια που εγω αποδέχομαι.
Για να σου πώ ενα παράδειγμα. Λατρεύω τον Οσκαρ Ουάϊλντ, γιατι είναι γνησιος.
@ ange-ta
Άποψη για το χαρακτήρα του Κούντερα δεν έχω,διότι δεν γνωρίζω κάτι άλλο σχετικό με αυτόν εκτός από το έργο του και από αυτό έχω διαβάσει μόνο "ΤΟ ΑΣΤΕΙΟ".
Σαφώς και υπάρχουν καλλιτέχνες, που έκαναν τέχνη σύμφωνη με το χαρακτήρα τους. Και σαφώς και μπορεί να ισχύει και αυτό, που λες. Απλά ξεκίνησα τη συζήτηση αυτή με αφορμή κάποια καταγγελία σε βάρος ενός διάσημου συγγραφέα (θα μπορούσε να είναι και κάποιος άλλος, δεν εστιάζω αποκλειστικά στον Κούντερα), διότι με απασχόλησε η σπουδή, με την οποία σπεύδουμε να καταδικάσουμε ένα συγγραφέα, αφενός χωρίς να έχει αποδειχθεί η ενοχή του για όσα του καταλογίζουν αφετέρου χωρίς να υπολογίζουμε το έργο του. Κάτι παρόμοιο βλέπω να κάνει και ο κ. Αλεξάκης αυτό τον καιρο, με αφορμή την έκδοση του καλού βιβλίου του "Μ.Χ.", ήτοι όπου και αν σταθεί, τα βάζει με τον Καζαντζάκη, επειδή ο τελευταίος εκθειάζει το Άγιον Όρος, ενώ ο κ. Αλεξάκης το περνάει γενεές δεκατέσσερις. Ε, αυτό το "θάψιμο" με προβληματίζει.
Δημοσίευση σχολίου